Kazimierz Tadeusz Majewski: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
kategoria
m zmiana nazwy kategorii, pisownia nazw cmentarzy, dr. red. przy użyciu AWB
Linia 22: Linia 22:
|commons =
|commons =
}}
}}
⚫
[[Plik:Grób symboliczny Tadeusza Majewskiego.jpg|mały|Grób symboliczny płka Tadeusza Majewskiego na cmentarzu Bródnowskim]]
'''Kazimierz Tadeusz Majewski'''{{refn|grupa=uwaga|Do stycznia 1934 roku w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz I Majewski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko, w tym [[Tadeusz Adam Majewski|Tadeusza II Majewskiego]]. W styczniu 1934 roku ogłoszono sprostowanie imienia pułkownika Majewskiego z „Tadeusz I” na „Kazimierz Tadeusz” {{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 23}}.}} [[Pseudonim|ps.]] „Szmigiel”, „Maj” (ur. [[7 lutego]] [[1894]] w [[Słoboda-Komariwci|Słobodzie Komarowcach]], zm. [[1940]]) – [[pułkownik]] [[Piechota II RP|piechoty]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]].
'''Kazimierz Tadeusz Majewski'''{{refn|grupa=uwaga|Do stycznia 1934 roku w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz I Majewski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko, w tym [[Tadeusz Adam Majewski|Tadeusza II Majewskiego]]. W styczniu 1934 roku ogłoszono sprostowanie imienia pułkownika Majewskiego z „Tadeusz I” na „Kazimierz Tadeusz” {{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 23}}.}} [[Pseudonim|ps.]] „Szmigiel”, „Maj” (ur. [[7 lutego]] [[1894]] w [[Słoboda-Komariwci|Słobodzie Komarowcach]], zm. [[1940]]) – [[pułkownik]] [[Piechota II RP|piechoty]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]].


Linia 31: Linia 32:
W czasie [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] dowodził Oddziałem Wydzielonym „Chojnice”. Przed zmierzchem 3 września 1939 roku przeprawił się przez [[Wisła|Wisłę]]. W koszarach w [[Chełmno|Chełmnie]] zorganizował punkt zborny dla żołnierzy, którym udało się przeprawić lub przepłynąć rzekę. 4 września na czele oddziału rozbitków wyruszył z [[Chełmno|Chełmna]] do [[Toruń|Torunia]] przez [[Chełmża|Chełmżę]]. Po drodze przyłączali się kolejni rozbitkowie. Wieczorem tego samego dnia do Torunia przyprowadził ok. 4000 żołnierzy, w większości bez broni. Wielu było w cywilnych ubraniach bądź miało niekompletne umundurowanie. 5 września zorganizował kombinowany pułk piechoty, który wszedł w skład [[27 Dywizja Piechoty (II RP)|27 Dywizji Piechoty]]. 9 września przekazał dowództwo oddziału podpułkownikowi [[Jan Szewczyk (podpułkownik)|Janowi Szewczykowi]]<ref>Konrad Ciechanowski, ''Armia „Pomorze”'', Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983, {{ISBN|83-11-06793-7}}, s. 21, 47, 52, 65, 86, 106, 109, 149, 22–223, 225–226, 228–230, 246, 248, 256, 267, 286, 288.</ref>. 11 września 1939 roku objął dowództwo nad [[23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli|23 pułkiem piechoty]]<ref>Michał Zapolski-Downar, ''Działania 23 Pułku...'', s. 375, 379, 380.</ref>.
W czasie [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] dowodził Oddziałem Wydzielonym „Chojnice”. Przed zmierzchem 3 września 1939 roku przeprawił się przez [[Wisła|Wisłę]]. W koszarach w [[Chełmno|Chełmnie]] zorganizował punkt zborny dla żołnierzy, którym udało się przeprawić lub przepłynąć rzekę. 4 września na czele oddziału rozbitków wyruszył z [[Chełmno|Chełmna]] do [[Toruń|Torunia]] przez [[Chełmża|Chełmżę]]. Po drodze przyłączali się kolejni rozbitkowie. Wieczorem tego samego dnia do Torunia przyprowadził ok. 4000 żołnierzy, w większości bez broni. Wielu było w cywilnych ubraniach bądź miało niekompletne umundurowanie. 5 września zorganizował kombinowany pułk piechoty, który wszedł w skład [[27 Dywizja Piechoty (II RP)|27 Dywizji Piechoty]]. 9 września przekazał dowództwo oddziału podpułkownikowi [[Jan Szewczyk (podpułkownik)|Janowi Szewczykowi]]<ref>Konrad Ciechanowski, ''Armia „Pomorze”'', Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983, {{ISBN|83-11-06793-7}}, s. 21, 47, 52, 65, 86, 106, 109, 149, 22–223, 225–226, 228–230, 246, 248, 256, 267, 286, 288.</ref>. 11 września 1939 roku objął dowództwo nad [[23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli|23 pułkiem piechoty]]<ref>Michał Zapolski-Downar, ''Działania 23 Pułku...'', s. 375, 379, 380.</ref>.


Od października 1939 roku był członkiem konspiracyjnej organizacji [[Służba Zwycięstwu Polski]]. Pełnił funkcję komendanta [[Okręg Wołyń AK|Okręgu ZWZ Wołyń]] w [[Równe|Równem]]. 31 maja 1940 roku w Równem w mieszkaniu J. Dynakowskiej przy ul. 3 maja nr 310 został aresztowany przez funkcjonariuszy [[NKWD]] na sktutek zdrady podporucznika rezerwy Bolesława Zymona ps. „Bolek”, „Waldy Wołyński”, który pełnił funkcję szefa sztabu i kierownika działu organizacyjnego Komendy Okręgu ZWZ Wołyń<ref>Bartłomiej Szyprowski, ''Sprawa Bolesława Zymona przed Sądem Kapturowym przy KG ZWZ'', Wojskowy Przegląd Prawniczy Nr 2, Warszawa 2014, ISSN 0137-7272, s. 4. Autor powołał się na depeszę nr 1847 [[Iwan Sierow|Iwana Sierowa]] z 2 czerwca 1940 roku opublikowaną w: ''Polska i Ukraina w latach trzydziestych-czterdziestych XX wieku'', tom 3, cz. 1 ''Polskie podziemie 1939–1941. Od Wołynia do Pokucia'', Warszawa 2004, s. 239–241.</ref><ref>Michał Zapolski-Downar, ''Działania 23 Pułku...'', s. 376.</ref>. 13 listopada 1940 roku skazany wyrokiem Sądu Obwodowego w [[Łuck|Łucku]] na karę śmierci. Dalsze losy nieznane. Jego grób symboliczny znajduje się na [[Cmentarz Bródnowski|Cmentarzu Bródnowskim]] w Warszawie (kwatera 26K-2-26).
Od października 1939 roku był członkiem konspiracyjnej organizacji [[Służba Zwycięstwu Polski]]. Pełnił funkcję komendanta [[Okręg Wołyń AK|Okręgu ZWZ Wołyń]] w [[Równe|Równem]]. 31 maja 1940 roku w Równem w mieszkaniu J. Dynakowskiej przy ul. 3 maja nr 310 został aresztowany przez funkcjonariuszy [[NKWD]] na sktutek zdrady podporucznika rezerwy Bolesława Zymona ps. „Bolek”, „Waldy Wołyński”, który pełnił funkcję szefa sztabu i kierownika działu organizacyjnego Komendy Okręgu ZWZ Wołyń<ref>Bartłomiej Szyprowski, ''Sprawa Bolesława Zymona przed Sądem Kapturowym przy KG ZWZ'', Wojskowy Przegląd Prawniczy Nr 2, Warszawa 2014, ISSN 0137-7272, s. 4. Autor powołał się na depeszę nr 1847 [[Iwan Sierow|Iwana Sierowa]] z 2 czerwca 1940 roku opublikowaną w: ''Polska i Ukraina w latach trzydziestych-czterdziestych XX wieku'', tom 3, cz. 1 ''Polskie podziemie 1939–1941. Od Wołynia do Pokucia'', Warszawa 2004, s. 239–241.</ref><ref>Michał Zapolski-Downar, ''Działania 23 Pułku...'', s. 376.</ref>. 13 listopada 1940 roku skazany wyrokiem Sądu Obwodowego w [[Łuck|Łucku]] na karę śmierci. Dalsze losy nieznane. Jego grób symboliczny znajduje się na [[Cmentarz Bródnowski|cmentarzu Bródnowskim]] w Warszawie (kwatera 26K-2-26).

⚫
[[Plik:Grób symboliczny Tadeusza Majewskiego.jpg|mały|Grób symboliczny płka Tadeusza Majewskiego na Cmentarzu Bródnowskim]]
== Ordery i odznaczenia ==
== Ordery i odznaczenia ==
* Krzyż Srebrny [[Order Wojskowy Virtuti Militari|Orderu Wojskowego Virtuti Militari]] (1921)<ref>Dekret Wodza Naczelnego L. 2646 z 28 lutego 1921 r. [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=63987 (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 11 poz. 328)].</ref>
* Krzyż Srebrny [[Order Wojskowy Virtuti Militari|Orderu Wojskowego Virtuti Militari]] (1921)<ref>Dekret Wodza Naczelnego L. 2646 z 28 lutego 1921 r. [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=63987 (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 11 poz. 328)].</ref>
Linia 95: Linia 96:
[[Kategoria:Zmarli w 1940]]
[[Kategoria:Zmarli w 1940]]
[[Kategoria:Żołnierze I Brygady Legionów Polskich]]
[[Kategoria:Żołnierze I Brygady Legionów Polskich]]
[[Kategoria:Pochowani na Cmentarzu Bródnowskim - grób symboliczny]]
[[Kategoria:Upamiętnieni symbolicznym grobem na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie‎]]

Wersja z 09:25, 7 lip 2021

Kazimierz Tadeusz Majewski
Tadeusz Majewski
Ilustracja
Tadeusz Majewski (przed 1933)
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1894
Słoboda Komarowce

Data śmierci

1940

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Legiony Polskie,
Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
20 Galicyjski Pułk Piechoty
46 Pułk Piechoty Austro-Węgier
35 Pułk Piechoty
83 Pułk Strzelców Poleskich
73 Pułk Piechoty
Pomorska Brygada Obrony Narodowej
23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Grób symboliczny płka Tadeusza Majewskiego na cmentarzu Bródnowskim

Kazimierz Tadeusz Majewski[a] ps. „Szmigiel”, „Maj” (ur. 7 lutego 1894 w Słobodzie Komarowcach, zm. 1940) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Kazimierz Tadeusz Majewski urodził się 7 lutego 1894 roku we wsi Słoboda Komarowce położonej na terytorium ówczesnego Księstwa Bukowiny. Ukończył Seminarium Nauczycielskie we Lwowie. Od 1910 roku był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W latach 1914–1917 walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 1 pułku piechoty Legionów. 2 lipca 1915 roku awansował na chorążego, a 1 kwietnia 1916 roku na podporucznika[2]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii. Pełnił służbę w c. i k. 20 Galicyjskim pułku piechoty, a od marca 1918 roku w c. i k. 46 pułku piechoty. W 1918 roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, komendantem Okręgu „Równe”. W czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią 35 pułku piechoty.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 362. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy 83 pułku piechoty w Kobryniu z równoczesnym przeniesieniem z 35 pp[4][5][6]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 26 kwietnia 1928 roku otrzymał przeniesienie do 73 pułku piechoty w Katowicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[8][9]. 3 sierpnia 1931 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu[10][11]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu[12]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku w korpusie oficerów piechoty. W maju 1939 roku został mianowany dowódcą Pomorskiej Brygady Obrony Narodowej w Świeciu.

W czasie kampanii wrześniowej dowodził Oddziałem Wydzielonym „Chojnice”. Przed zmierzchem 3 września 1939 roku przeprawił się przez Wisłę. W koszarach w Chełmnie zorganizował punkt zborny dla żołnierzy, którym udało się przeprawić lub przepłynąć rzekę. 4 września na czele oddziału rozbitków wyruszył z Chełmna do Torunia przez Chełmżę. Po drodze przyłączali się kolejni rozbitkowie. Wieczorem tego samego dnia do Torunia przyprowadził ok. 4000 żołnierzy, w większości bez broni. Wielu było w cywilnych ubraniach bądź miało niekompletne umundurowanie. 5 września zorganizował kombinowany pułk piechoty, który wszedł w skład 27 Dywizji Piechoty. 9 września przekazał dowództwo oddziału podpułkownikowi Janowi Szewczykowi[13]. 11 września 1939 roku objął dowództwo nad 23 pułkiem piechoty[14].

Od października 1939 roku był członkiem konspiracyjnej organizacji Służba Zwycięstwu Polski. Pełnił funkcję komendanta Okręgu ZWZ Wołyń w Równem. 31 maja 1940 roku w Równem w mieszkaniu J. Dynakowskiej przy ul. 3 maja nr 310 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD na sktutek zdrady podporucznika rezerwy Bolesława Zymona ps. „Bolek”, „Waldy Wołyński”, który pełnił funkcję szefa sztabu i kierownika działu organizacyjnego Komendy Okręgu ZWZ Wołyń[15][16]. 13 listopada 1940 roku skazany wyrokiem Sądu Obwodowego w Łucku na karę śmierci. Dalsze losy nieznane. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 26K-2-26).

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Do stycznia 1934 roku w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz I Majewski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko, w tym Tadeusza II Majewskiego. W styczniu 1934 roku ogłoszono sprostowanie imienia pułkownika Majewskiego z „Tadeusz I” na „Kazimierz Tadeusz” [1].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 23.
  2. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 16.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 25.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 364, 402.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 317, 346.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 87, 167.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 233.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 20, 568.
  12. ↑ „Oświata - to potęga”. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji obchodu 15-lecia Niepodległości Państwa Polskiego. Przemyśl: 1933, s. 95.
  13. ↑ Konrad Ciechanowski, Armia „Pomorze”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983, ISBN 83-11-06793-7, s. 21, 47, 52, 65, 86, 106, 109, 149, 22–223, 225–226, 228–230, 246, 248, 256, 267, 286, 288.
  14. ↑ Michał Zapolski-Downar, Działania 23 Pułku..., s. 375, 379, 380.
  15. ↑ Bartłomiej Szyprowski, Sprawa Bolesława Zymona przed Sądem Kapturowym przy KG ZWZ, Wojskowy Przegląd Prawniczy Nr 2, Warszawa 2014, ISSN 0137-7272, s. 4. Autor powołał się na depeszę nr 1847 Iwana Sierowa z 2 czerwca 1940 roku opublikowaną w: Polska i Ukraina w latach trzydziestych-czterdziestych XX wieku, tom 3, cz. 1 Polskie podziemie 1939–1941. Od Wołynia do Pokucia, Warszawa 2004, s. 239–241.
  16. ↑ Michał Zapolski-Downar, Działania 23 Pułku..., s. 376.
  17. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2646 z 28 lutego 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 11 poz. 328).
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  20. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936. 
  21. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 69); jako Tadeusz Majewski.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Tadeusz_Majewski&oldid=63929201”