Tamarine Tanasugarn

Tamarine Tanasugarn
Państwo	Tajlandia
Data i miejsce urodzenia	24 maja 1977 ; Los Angeles
Wzrost	165 cm
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1994
Zakończenie kariery	2016
Trener	Panoomkorn Pradchunir
	Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	4 WTA, 15 ITF
Najwyżej w rankingu	19 (13 maja 2002)
Australian Open	4R (1998)
Roland Garros	3R (2002)
Wimbledon	QF (2008)
US Open	4R (2003)
	Gra podwójna
Wygrane turnieje	8 WTA, 8 ITF
Najwyżej w rankingu	15 (13 września 2004)
Australian Open	3R (2000)
Roland Garros	3R (2012)
Wimbledon	SF (2011)
US Open	QF (2004)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Tajlandia
	Igrzyska azjatyckie
	Igrzyska Azji Południowo-Wschodniej
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tamarine Tanasugarn (ur. 24 maja 1977 w Los Angeles) – tenisistka tajlandzka, zwyciężczyni turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentantka w Pucharze Federacji, olimpijka.

Kariera

Jej ojciec i zarazem trener Virachai jest z zawodu prawnikiem i występował dwukrotnie na igrzyskach olimpijskich (1960, 1964) jako koszykarz. Ze względu na miejsce urodzenia (Los Angeles) Tamarine Tanasugarn posiada obok obywatelstwa Tajlandii także obywatelstwo USA. W pierwszych latach kariery występy tenisowe łączyła z nauką (studia na uniwersytecie w Bangkoku). W cyklu WTA Tour debiutowała w 1993 na turnieju w Pattaya dzięki przyznanej przez organizatorów "dzikiej karcie", ale wkrótce skoncentrowała się na występach w rywalizacji juniorek. W 1995 była w ścisłej juniorskiej czołówce światowej, co potwierdziła ćwierćfinałem French Open, półfinałem US Open i finałem Wimbledonu. Na wimbledońskiej trawie uległa w finale gry pojedynczej juniorek Aleksandrze Olszy 5:7, 6:7.

Już w 1994 oficjalnie rozpoczęła karierę zawodową. Do czołowej setki rankingu światowego przebiła się pod koniec 1996, kiedy w ostatnim turnieju w roku w Pattaya doszła do finału (przegrała z Rumunką Ruxandrą Dragomir). W 1997 debiutowała we wszystkich imprezach wielkoszlemowych (od Australian Open 1997 nie opuściła żadnego turnieju wielkoszlemowego), dochodząc do II rundy na French Open i III rundy (1/16 finału) w pozostałych. W I rundzie US Open 1997 pokonała Chandę Rubin na inaugurację nowego kortu imienia Arthura Ashe'a. Tajka była ponadto w 1997 w półfinale turnieju WTA Tour w Aucland i ostatecznie zakończyła sezon w najlepszej pięćdziesiątce rankingu. W 1998 był w półfinale w Tokio (Princess Cup) i trzech ćwierćfinałach, a na Australian Open, gdzie jako pierwsza Tajka w historii dotarła do 1/8 finału, odniosła swoje pierwsze zwycięstwo nad rywalką z czołowej dziesiątki – szóstą rakietą świata Chorwatką Majoli. Do 1/8 finału doszła także na Wimbledonie. Na koniec 1998 uplasowała się na 37 miejscu na świecie.

Po nieco słabszym sezonie 1999 (najważniejsze osiągnięcie – ponownie IV runda Wimbledonu, ze zwycięstwem nad rozstawioną Francuzką Sandrine Testud) – w 2000 przebiła się do grona trzydziestu najlepszych zawodniczek na świecie. Na kortach trawiastych w Birmingham doszła do finału, przegrywając z Amerykanką Lisą Raymond. Po raz trzeci z rzędu awansowała do IV rundy Wimbledonu, a w Australian i US Open wystąpiła w 1/16 finału. W latach 2000–2003 regularnie kończyła kolejne sezony w okolicach 30. miejsca na świecie, w maju 2002 dochodząc do najwyższej w karierze pozycji rankignowej – nr 19. W 2001 na Wimbledonie wyeliminowała Amélie Mauresmo (nr 6 WTA), a na innym turnieju na trawie w Eastbourne Nathalie Tauziat (nr 10 WTA). Ponadto w 2001 była w finale Japan Open w Tokio (porażka z Seles), w 2002 w dwóch finałach (Canberra, porażka ze Smasznową i Doha, porażka z Seles). W 2003 odniosła pierwsze turniejowe zwycięstwo, pokonując w finale w Hajdarabadzie reprezentantkę Uzbekistanu Irodę Tulyaganovą.

Nieco słabsze wyniki w 2004 sprawiły, że wypadła z czołowej pięćdziesiątki rankingu (na koniec sezonu nr 66), a rok później także z pierwszej setki. Do jej najważniejszych osiągnięć w tym okresie należy zaliczyć IV rundę Wimbledonu w 2004 (po raz szósty w karierze). W sezonie 2004 udanie startowała w deblu, co zaowocowało najwyższym miejscem w klasyfikacji gry podwójnej – nr 15 (we wrześniu 2004). Była m.in. w finale w Montrealu (Canadian Open) i ćwierćfinale US Open, w obu przypadkach w parze z Liezel Huber.

Latem 2006 Tanasugarn przeszła z powodzeniem eliminacje na Wimbledonie, a następnie dotarła do III rundy, w której uległa Polce Agnieszce Radwańskiej.

W czerwcu 2008 odniosła drugie zwycięstwo turniejowe w karierze. W finale w ’s-Hertogenbosch pokonała Rosjankę Dinarę Safinę 7:5, 6:3. Następnie odnotowała najlepszy występ w karierze w turniejach wielkoszlemowych – dotarła do ćwierćfinału Wimbledonu. Tanasugran wyeliminowała z turnieju: Czeszkę Petrę Cetkovską, Rosjankę Wierę Zwonariową rozstawioną z numerem 13, reprezentantkę Nowej Zelandii Marinę Erakovic oraz numer 2 tego turnieju, czyli Serbkę Jelenę Janković. Tajka oddała Janković tylko 5 gemów, wygrywając 6:3, 6:2. W walce o półfinał przegrała z Amerykanką Venus Williams 3:6, 4:6.

Rok później po raz kolejny zwyciężyła w turnieju Ordina Open, pokonując tam między innymi Flavię Pennettę 2:6, 6:3, 6:3 oraz Dinarę Safinę 7:5, 7:5. W finale wygrała z Beligjką Yaniną Wickmayer 6:3, 7:5 – odniosła dzięki temu trzeci tryumf w turniejach z cyklu WTA Tour.

We wrześniu 2012 roku odniosła kolejne, ósme zwycięstwo w zawodach WTA w grze podwójnej. Razem ze Zhang Shuai pokonały w chińskim Kantonie rozstawione z numerem pierwszym Jarmilę Gajdošovą i Monicę Niculescu wynikiem 2:6, 6:2, 10–8.

W kwietniu 2013 awansowała do finału debla turnieju rozgrywanego w Monterrey. Razem z Evą Birnerovą uległy parze Tímea Babos–Kimiko Date-Krumm wynikiem 1:6, 4:6.

Barw narodowych w Pucharze Federacji broni już od 1993, zaliczając do 2012 roku 43 zwycięstwa i 24 porażki. W 2004 przyczyniła się do awansu Tajlandii do grupy światowej rozgrywek, w meczu barażowym o awans pokonując Australijki Samanthę Stosur i Nicole Pratt. Trzykrotnie uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich, w debiucie w Atlancie w 1996 osiągając ćwierćfinał debla (w parze z Benjamas Sangaram, porażka z doświadczonymi Hiszpankami Martínez i Sánchez Vicario). Na tych samych igrzyskach pełniła funkcję chorążego reprezentacji olimpijskiej. W grze pojedynczej występy olimpijskie kończyła na II rundzie (Sydney 2000, porażka z Venus Williams) lub I rundzie (Ateny 2004, porażka z Indonezyjką Angelique Widjają). Duży sukces odniosła w Pucharze Hopmana w 2000, kiedy razem z Paradornem Srichaphanem dotarła do finału imprezy, uważanej za nieoficjalne mistrzostwa świata w grze mieszanej.

Finały turniejów WTA

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988 – 2008
	Kategoria I
	Kategoria II
	Kategoria III
	Kategoria IV
	Kategoria V
2009 – 2020
	WTA Premier Mandatory
	WTA Premier 5
	WTA Premier
	WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)

Gra pojedyncza 11 (4-7)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	24 listopada 1996	Pattaya	Twarda	Ruxandra Dragomir	6:7(4), 4:6
Finalistka	2.	18 czerwca 2000	Birmingham	Trawiasta	Lisa Raymond	2:6, 7:6(7), 4:6
Finalistka	3.	7 października 2001	Tokio	Twarda	Monica Seles	3:6, 2:6
Finalistka	4.	12 stycznia 2002	Canberra	Twarda	Anna Smasznowa	5:7, 6:7(2)
Finalistka	5.	17 lutego 2002	Doha	Twarda	Monica Seles	6:7(6), 3:6
Zwyciężczyni	1.	9 lutego 2003	Hyderabad	Twarda	Iroda Tulyaganova	6:4, 6:4
Finalistka	6.	15 października 2006	Bangkok	Twarda	Vania King	6:2, 4:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	21 czerwca 2008	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Dinara Safina	7:5, 6:3
Zwyciężczyni	3.	20 czerwca 2009	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Yanina Wickmayer	6:3, 7:5
Finalistka	7.	14 lutego 2010	Pattaya	Twarda	Wiera Zwonariowa	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	4.	17 października 2010	Osaka	Twarda	Kimiko Date-Krumm	7:5, 6:7(4), 6:1

Gra podwójna 16 (8-8)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	10 stycznia 1998	Auckland	Twarda	Nana Miyagi	Julie Halard Janette Husárová	7:6(1), 6:4
Finalistka	1.	16 sierpnia 1998	Manhattan Beach	Twarda	Ołena Tatarkowa	Martina Hingis Natalla Zwierawa	4:6, 2:6
Finalistka	2.	27 lutego 2000	Oklahoma	Dywanowa (hala)	Ołena Tatarkowa	Kimberly Po Corina Morariu	4:6, 6:4, 2:6
Zwyciężczyni	2.	22 października 2000	Szanghaj	Twarda	Lilia Osterloh	Rita Grande Meghann Shaughnessy	7:5, 6:1
Zwyciężczyni	3.	30 września 2001	Bali	Twarda	Evie Dominikovic	Janet Lee Wynne Prakusya	6:7(4), 6:2, 6:3
Finalistka	3.	14 października 2001	Szanghaj	Twarda	Evie Dominikovic	Lenka Němečková Liezel Huber	0:6, 5:7
Finalistka	4.	21 września 2003	Szanghaj	Twarda	Ai Sugiyama	Émilie Loit Nicole Pratt	3:6, 3:6
Zwyciężczyni	4.	5 października 2003	Tokio	Twarda	Marija Szarapowa	Ansley Cargill Ashley Harkleroad	7:6(1), 6:0
Zwyciężczyni	5.	26 października 2003	Luksemburg	Twarda (hala)	Marija Szarapowa	Ołena Tatarkowa Marlene Weingärtner	6:1, 6:4
Finalistka	5.	8 sierpnia 2004	Montreal	Twarda	Liezel Huber	Ai Sugiyama Shinobu Asagoe	0:6, 3:6
Finalistka	6.	2 listopada 2008	Québec	Dywanowa (hala)	Jill Craybas	Anna-Lena Grönefeld Vania King	6:7(3), 4:6
Zwyciężczyni	6.	15 lutego 2009	Pattaya	Twarda	Jarosława Szwiedowa	Julija Bejhelzimer Witalija Djaczenko	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	7.	14 lutego 2010	Pattaya	Twarda	Marina Erakovic	Anna Czakwetadze Ksienija Pierwak	7:5, 6:1
Zwyciężczyni	8.	22 września 2012	Kanton	Twarda	Zhang Shuai	Jarmila Gajdošová Monica Niculescu	2:6, 6:2, 10–8
Finalistka	7.	7 kwietnia 2013	Monterrey	Twarda	Eva Birnerová	Tímea Babos Kimiko Date-Krumm	1:6, 4:6
Finalistka	8.	15 kwietnia 2015	Pattaya	Twarda	Shūko Aoyama	Chan Hao-ching Chan Yung-jan	6:2, 4:6, 3–10

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (1)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1995	Wimbledon	Trawiasta	Aleksandra Olsza	5:7, 6:7(6)

Bibliografia

Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2013-10-12] (ang.).
Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-12] (ang.).
Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2013-10-12] (ang.).