Układ Antarktyczny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Traktat Antarktyczny)
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Flaga Układu Antarktycznego przyjęta w 2002, traktowana nieoficjalnie jako flaga kontynentu

Układ Antarktyczny[a], Układ w sprawie Antarktydy, traktat antarktyczny, pakt antarktyczny – międzynarodowa umowa regulująca polityczno-prawny status Antarktydy, jedynego niezamieszkanego kontynentu. W porozumieniu tym Antarktyda zdefiniowana jest jako lądolód położony na południe od równoleżnika 60° S.

Układ w sprawie Antarktydy podpisano 1 grudnia 1959 w Waszyngtonie; wszedł on w życie 23 czerwca 1961; Sekretariat ONZ zarejestrował go 4 sierpnia 1961[2]. Sygnatariuszami było dwanaście państw, które podczas III Międzynarodowego Roku Geofizycznego (1957–1958) prowadziły badania geograficzne na Antarktydzie:

Układ był pierwszym dokumentem ograniczającym działania zbrojne podczas zimnej wojny. Jego głównym celem jest leżące w interesie całej ludzkości zapewnienie wykorzystania Antarktydy jedynie do celów pokojowych, aby nigdy nie stała się przyczyną międzynarodowych konfliktów. Zabrania on wszelkich działań o charakterze militarnym, lecz nie wyklucza przebywania na terytorium antarktycznym pracowników wojskowych. Dokument nie rozstrzyga kwestii związanych z roszczeniami terytorialnymi. Badania naukowe mają być wynikiem współpracy, a ich wyniki dostępne dla wszystkich. Zabrania się prób z bronią atomową oraz zanieczyszczania tego rejonu świata. Obszar objęty umową wynosi 52,5 mln km². Traktat zawarty jest bezterminowo, natomiast – zgodnie z art. 12 – może być w każdym czasie zmieniony za zgodą wszystkich państw stron mających prawo głosu[b].

Treść[edytuj | edytuj kod]

Traktat tworzy 14 artykułów:

  • art. 1: użycie terytorium Antarktydy w celach pokojowych, zakaz działań zbrojnych, tworzenia baz wojskowych i doświadczeń ze wszelkimi rodzajami broni (wojskowy personel i sprzęt mogą być użyte tylko w celach pokojowych)
  • art. 2: wolność badań naukowych
  • art. 3: swobodna wymiana wiadomości i pracowników, współpraca z ONZ itp.
  • art. 4: niewysuwanie nowych roszczeń terytorialnych (roszczenia wysunięte przed wejściem w życie traktatu nie są negowane)
  • art. 5: zakaz prób broni jądrowej oraz składowania w tym rejonie odpadów promieniotwórczych
  • art. 6: traktat obejmuje lądolód na południe od 60. równoleżnika
  • art. 7: swobodny dostęp do baz, instalacji itp. dla kontrolerów traktatu, informowanie o zamiarze wysłania personelu lub sprzętu wojskowego spełniającego warunki artykułu 1
  • art. 8: jurysdykcja nad naukowcami i obserwatorami przez ich własne kraje
  • art. 9: regularne spotkania członków traktatu
  • art. 10: zobowiązanie Stron do zapobieżenia łamaniu postanowień traktatu przez jakiekolwiek państwo na świecie
  • art. 11: wynikłe spory rozwiązywać należy pokojowo między członkami traktatu albo, za ich zgodą, z udziałem Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości
  • art. 12: zmiany w traktacie za zgodą wszystkich stron; możliwość rewizji przez większość po 30 latach obowiązywania
  • art. 13: depozytariuszem jest rząd Stanów Zjednoczonych; do Układu może przystąpić każdy członek ONZ, a inne państwa za zgodą wszystkich stron
  • art. 14: teksty autentyczne w językach angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim.

Kraje członkowskie[edytuj | edytuj kod]

Corocznie odbywające się spotkania konsultacyjne umożliwiają sprawowanie kontroli nad działalnością człowieka na Antarktyce. Tylko 29 z 53 państw członkowskich ma prawo głosowania. Żeby uzyskać prawo głosu, trzeba posiadać stację badawczą na Antarktydzie. Oprócz 11 państw założycielskich i Rosji – następcy ZSRR, dwunastego założyciela – są to (w nawiasach podano rok wstąpienia i rok uzyskania prawa głosu):

  1.  Polska (1961/1977)
  2.  Holandia (1967/1990)
  3.  Niemcy (NRD: 1974/1987, RFN: 1979/1981)
  4.  Brazylia (1975/1983)
  5.  Bułgaria (1978/1998)
  6.  Urugwaj (1980/1985)
  7.  Włochy (1981/1987)
  8.  Peru (1981/1989)
  9.  Hiszpania (1982/1988)
  10.  Indie (1983/1983)
  11.  Chiny (1983/1985)
  12.  Szwecja (1984/1988)
  13.  Finlandia (1984/1989)
  14.  Korea Południowa (1986/1989)
  15.  Ekwador (1987/1990)
  16.  Ukraina (1992/2004)
  17.  Czechy (1993/2014; sukcesor Czechosłowacji, członka od 1962)

Kraje niemające prawa do udziału w konferencjach (podano rok wejścia):

  1.  Dania (1965)
  2.  Rumunia (1971)
  3.  Papua-Nowa Gwinea (1981)
  4.  Kuba (1984)
  5.  Węgry (1984)
  6.  Austria (1987)
  7.  Grecja (1987)
  8.  Korea Północna (1987)
  9.  Kanada (1988)
  10.  Kolumbia (1989)
  11.  Szwajcaria (1990)
  12.  Gwatemala (1991)
  13.  Słowacja (1993; sukcesor Czechosłowacji, członka od 1962)
  14.  Turcja (1996)
  15.  Wenezuela (1999)
  16.  Estonia (2001)
  17.  Białoruś (2006)
  18.  Monako (2008)
  19.  Portugalia (2010)
  20.  Malezja (2011)
  21.  Pakistan (2012)
  22.  Islandia (2015)
  23.  Kazachstan (2015)
  24.  Mongolia (2015)

System Układu Antarktycznego[edytuj | edytuj kod]

Traktat wraz z dokumentami pokrewnymi, wymienionymi niżej, tworzy System Układu Antarktycznego (ATS, od ang. Antarctic Treaty System):

  • Reguły dotyczące ochrony fauny i flory antarktycznej (Agreed Measures for the Conservation of Antarctic Fauna and Flora) – Bruksela 1964 (wejście w życie w 1982)[3]
  • Konwencja o ochronie fok antarktycznych (Convention for the Conservation of Antarctic Seals) – Londyn 1972, obowiązuje od 1978[4]
  • Konwencja o ochronie żywych zasobów Antarktyki (Convention for the Conservation of Antarctic Marine Living Resources) – Canberra 1980, obowiązuje od 1982[5]
  • Konwencja regulująca eksploatację surowców mineralnych na Antarktydzie (Convention on the Regulation of Antarctic Mineral Resource Activities) – Wellington 1988 (nieratyfikowana, zastąpiona przez Protokół madrycki)[6]
  • Protokół o ochronie środowiska naturalnego, tak zwany protokół madrycki (Protocol on Environmental Protection to the Antarctic Treaty) – 1991 obowiązuje od 1998[7].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ nazwa oficjalna, w formie zmodyfikowanej w 2017 obwieszczeniem Ministra Spraw Zagranicznych[1]
  2. ↑ Spotykane twierdzenie, jakoby traktat zawarto na lat 30, zaś w 1991 na mocy protokołu madryckiego o ochronie środowiska naturalnego jego obowiązywanie przedłużono o kolejnych 50 lat, jest błędne. Art. 12 Układu Antarktycznego mówi jedynie o uprawnieniu każdej ze stron do zwołania, po upływie 30 lat obowiązywania, konferencji wszystkich stron w celu omówienia traktatu i rozważenia do niego poprawek. Mogą na niej być przegłosowane zmiany – co jak dotąd nie miało miejsca. Protokół madrycki dotyczy innych spraw, przy czym według art. 4 nie zmienia on postanowień traktatu, natomiast art. 25 mówi o możliwości zmiany protokołu za jednomyślną zgodą w każdym czasie oraz zwołania konferencji w celu rozważenia zmian po upływie 50 lat obowiązywania protokołu, czyli po roku 2048.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Obwieszczenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 27 września 2017 r. o sprostowaniu błędów, Dz.U. 2017 poz. 1915
  2. ↑ United Nations Treaty Series, Volume 402, No. 5778
  3. ↑ Agreed Measures for the Conservation of Antarctic Fauna and Flora, lista stron
  4. ↑ Convention for the Conservation of Antarctic Seals, Konwencja o ochronie fok antarktycznych, sporządzona w Londynie 1 czerwca 1972 r., lista stron
  5. ↑ Convention on the Conservation of Antarctic Marine Living Resources, Konwencja o ochronie żywych zasobów Antarktyki, sporządzona w Canberrze 20 maja 1980 r., lista stron
  6. ↑ Convention on the Regulation of Antarctic Mineral Resource Activities
  7. ↑ The Protocol on Environmental Protection to the Antarctic Treaty; Protokół o ochronie środowiska do Układu w sprawie Antarktyki, sporządzony w Madrycie 4 października 1991 r. (pol. • ang.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Układ_Antarktyczny&oldid=61684678”