Wojna chińsko-japońska (1937–1945)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojna chińsko-japońska
II wojna światowa
Ilustracja
Od górnego lewego rogu, zgodnie z ruchem wskazówek zegara: Piechota Morska Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej w czasie bitwy o Szanghaj w 1937 roku, ciała ofiar masakry w Nankinie, chińska obsługa karabinu maszynowego Browning M1917 w czasie walk o Wuhan w 1938, japońscy strzelcy karabinu maszynowego Typ 92 w czasie operacji Ichi-gō, japoński bombowiec Mitsubishi Ki-21 bombarduje ówczesną chińską stolicę Czungking, oddział armii chińskiej z amerykańskim wyposażeniem sformowany w Indiach
Czas

7 lipca 1937 – 2 września 1945

Miejsce

Chiny, Mandżukuo

Przyczyna

dążenie japońskich nacjonalistów do władania całym Dalekim Wschodem

Wynik

kapitulacja Japonii (w związku z ofensywą kwantuńską ZSRR i kampanią na Pacyfiku)

Strony konfliktu
 Chiny
Wsparcie:
 Wielka Brytania

 Stany Zjednoczone
 ZSRR[1]

 Japonia
 Mandżukuo
 Mengjiang
Dowódcy
Czang Kaj-szek
Chen Cheng
Yan Xishan
Feng Yuxiang
Li Zongren
Bai Chongxi
Peng Dehuai
Zhu De
Liu Bocheng
Joseph Stilwell
Hirohito
Hideki Tōjō
Iwane Matsui
Otozō Yamada
Shigeru Honjō
Hajime Sugiyama
Shunroku Hata
Yoshijirō Umezu
Siły
W 1939:[2]
/>2 257 000 żołnierzy,
  • 1298 dział,
  • 207 czołgów,
  • 220 samolotów
W 1939:[2]
1 015 000 żołnierzy,
  • 3262 działa,
  • 942 czołgi,
  • 1080 samolotów
Straty
20–35 mln ogółem[3]


480–700 tysięcy żołnierzy zabitych[4]
Załoga chińskiego karabinu maszynowego w stanowisku strzelniczym w birmańskiej dżungli, marzec 1942 roku
Japońscy żołnierze zakopujący żywcem chińskich cywilów

Wojna chińsko-japońska (1937–1945), zwana również drugą wojną chińsko-japońskąwojna toczona od 7 lipca 1937 do 2 września 1945 roku[5], będąca ośmioletnim zmaganiem między Republiką Chińską i Cesarstwem Wielkiej Japonii. Rozpoczęła się przed wybuchem II wojny światowej w Europie i zakończyła się po kapitulacji Japonii w wojnie na Pacyfiku. Charakteryzowała się największą liczbą ofiar z wszystkich frontów II wojny światowej, szacowaną nawet na 30 mln ludzi.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

W ChRL oraz w Republice Chińskiej wojnę nazywa się wojną przeciw Japonii (chiń. 抗日戰爭; pinyin Kàng Rì Zhànzhēng) lub ośmioletnim oporem przeciw Japonii (chiń. 八年抗戰; pinyin Bā nián kàngzhàn).

W Japonii wojna znana jest pod nazwą: wojna japońsko-chińska (jap. 日中戦争, Nitchū-sensō). Po wybuchu wojny na Pacyfiku w grudniu 1941 przerodziła się w wojnę w Wielkiej Azji Wschodniej (jap. 大東亜戦争, Daitōa-sensō).

Preludium[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy raz Japonia starła się z Chinami w wielkim konflikcie zbrojnym w latach 1894–1895, podczas pierwszej wojny chińsko-japońskiej. Chiny poniosły klęskę, a skutkiem tego było m.in. przejęcie przez Japonię pełnej kontroli nad Koreą, otwarcie chińskich portów dla Japonii, zagarnięcie przez Japonię Tajwanu z archipelagiem Peskadorów oraz półwyspu Liaotung.

Wskutek dążeń Imperium Rosyjskiego do przejęcia kontroli nad Koreą i Mandżurią, w 1904 roku wybuchła kolejna wojna w regionie, tym razem japońsko-rosyjska. Po japońskim ataku na Port Artur w nocy z 8 na 9 lutego 1904 roku, Rosja wypowiedziała 10 lutego wojnę Japonii. Wojna zakończyła się klęską Rosji w 1905 roku. Japonia otrzymała półwysep Liaotung wraz z Port Artur, południową część Sachalinu oraz fragment linii kolejowej w Mandżurii.

Japonia zaczęła coraz bardziej dominować w Mandżurii i Korei. W 1910 roku Japończycy zaanektowali Koreę (Generalne Gubernatorstwo Korei) i obalili tamtejszą dynastię. Po upadku Cesarstwa Chińskiego, rządzonego przez mandżurską dynastię Qing i proklamowaniu 1 stycznia 1912 roku w Nankinie Republiki Chińskiej, Chiny znalazły się w stanie nieustannej wojny domowej pomiędzy zwalczającymi się stronnictwami. Partia rządząca Kuomintang po początkowej współpracy z KPCh, musiała od 1927 roku toczyć z komunistami ciągłą walkę. Początkowo rządowa Armia Narodowo-Rewolucyjna odnosiła pewne sukcesy w walce z KPCh.

Po utracie swoich głównych sił, komuniści przegrupowali się i wycofali do północno-zachodniej części kraju. Pokonano 12 tys. km, a wydarzenie to znane jest w historii jako Długi Marsz (1934-1935). Na przywódcę Długiego Marszu został wypromowany Mao Zedong.

Wielki Marsz posłużył siłom Czang Kaj-szeka do przywrócenia jedności kraju, gdyż militaryści, przestraszeni perspektywą ustanowienia władzy komunistycznej, przechodzili na jego stronę. Mimo to siły komunistów zostały jednak zachowane, a do ich zniszczenia zabrakło jak to określał Czang Kaj-szek: „Historycznych 5 minut”. Powodem zaprzestania walki z komunistami było wkroczenie Japończyków do Chin. Wobec zewnętrznego zagrożenia, KPCh stała się łącznikiem pomiędzy siłami nacjonalistów a ZSRR, obiecującym dostawy broni i zaopatrzenia. Zniszczenie sił Mao nie wchodziło więc w grę. Pozwoliło to odbudować im nadwątlone siły, a nawet ponownie zaatakować domniemanego sojusznika w czasie wspólnej wojny z Japonią[potrzebny przypis].

Od lat 30. w Japonii narastały nastroje skrajnie faszystowskie i szowinistyczne. Słabe rządy cywilne, w tym sam cesarz Hirohito (Shōwa), były bezsilne wobec nacjonalistycznych militarystów. Pod pretekstem wyzwolenia Azjatów spod panowania Europejczyków (głosili oni hasło: „Azja dla Azjatów”) dążyli oni do zdobycia nowych terytoriów bogatych w surowce strategiczne, niezbędne dla funkcjonowania nowoczesnego państwa.

18 września 1931 roku doszło do tzw. „incydentu mukdeńskiego”, po którym Armia Kwantuńska zajęła Mandżurię. Utworzono w niej marionetkowe państwo zwane Mandżukuo. Państwem tym rządził od 1934 roku, osadzony na tronie przez Japończyków, cesarz Puyi z mandżurskiej dynastii Qing (wcześniej ostatni cesarz chiński, obalony w 1912 roku przez Yuan Shikaia).

Przebieg wojny[edytuj | edytuj kod]

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

7 lipca 1937 roku japońskie oddziały sprowokowały tzw. „incydent na moście Marco Polo” (albo inaczej „bitwę o most Lugou”), który miał być pretekstem do rozpoczęcia kolejnego etapu wojny. Po bitwie Japończycy zajęli Szanghaj, Nankin (stolicę republiki – według źródeł chińskich wymordowali tam około 300 tysięcy cywilów[3]) i południowe Shanxi.

Jednak w połowie 1938 roku japońskie postępy osłabły, a Chiny przeszły do taktyki walk partyzanckich. Sytuacja taka trwała praktycznie do końca wojny i mimo że armia Kuomintangu (mająca przeciw sobie Japończyków i lokalnych watażków) poniosła wiele porażek, to nie została nigdy pokonana ze względu na duże rezerwy oraz na nieprzerwaną pomoc amerykańską (od 1940 roku).

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Dzięki oporowi chińskiemu alianci walczący na Pacyfiku mogli dużo szybciej uporać się z Japończykami, którzy zmuszeni byli utrzymywać duże kontyngenty wojsk lądowych na kontynencie. 35 z 51 japońskich dywizji było zaangażowanych w wojnę z Chinami[3]. Na koniec wojny Chińczycy przyjęli kapitulację ponad miliona żołnierzy japońskich[3].

Według obserwatorów z krajów zachodnich szacuje się, że wojna ta pochłonęła ponad 20 mln ofiar (16,25 mln cywilów) po stronie chińskiej[6]. ChRL utrzymuje, że podczas walk zginęło lub odniosło rany aż 35 milionów ludzi[3]. Liczba zabitych po stronie japońskiej to 480 tys. wg Japońskiego Ministerstwa Obrony lub 700 tys. bazując na dochodzeniu Yomiuri Shimbun z roku 2017[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Soviet anti-fascist pilots remembered in China [online], Xinhua, 17 grudnia 2021 (ang.).
  2. a b О соотношении сил на 1.10.1939 г: из разведывательной сводки №14 1939 г. Пятого Управления РККА, 1 października 1939 (ros.).
  3. a b c d e Wu ChunqiuCh., Remember role in ending fascist war [online], China Daily, 15 sierpnia 2005 [dostęp 2017-04-18] (ang.).
  4. a b 読売新聞社 大阪本社 社会部, Chūgoku shinryaku, 読売新聞社, 1983 [dostęp 2017-04-18] (jap.).
  5. Second Sino-Japanese War, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-03-17] (ang.).
  6. BBC - History - World Wars: Nuclear Power: The End of the War Against Japan [online] [dostęp 2017-04-18].