Partia (wojsko)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Partia – doraźnie zorganizowany oddział wojska I Rzeczypospolitej składający się zazwyczaj z kilku-kilkunastu chorągwi jazdy organizacyjnie przyporządkowanych różnym pułkom.

Na czele partii stał regimentarz[1] mianowany przez hetmana. Regimentarz wykonywał określone zadanie bojowe lub sprawował dowództwo nad chorągwiami rozłożonymi w danym rejonie na leżach zimowych.

W 1765 roku Komisja Wojskowa Koronna podzieliła cała jazdę polskiego autoramentu na partie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Nie należy mylić z regimentarzem mianowanym przez króla lub sejm

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Konstanty Górski, Historya jazdy polskiej, Spółka wydawnicza Polska, Kraków 1894
  • Andrzej Grabski, Jan Wimmer i inni, Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Warszawa 1966.
  • Jan Wimmer: Wojsko Rzeczypospolitej w dobie wojny północnej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1956.