Korpus Inżynierów Koronnych
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1775 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Jan Klein |
| Ostatni |
płk Karol Sierakowski |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
Korpus Inżynierów Koronnych – ogół jednostek inżynieryjnych armii koronnej w XVIII wieku[1].
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Korpus został utworzony na mocy ustawy sejmowej w 1775 roku, wchodził w skład Korpusu Artylerii Koronnej i podlegał jego dowódcy[2].
Początkowo dowództwo składało się z komendanta w randze podpułkownika, majora, dwóch kapitanów, dwóch poruczników i sześciu podoficerów. Szefem korpusu z urzędu został generał artylerii koronnej Alojzy Fryderyk von Brühl, a komendantem ppłk Jan Klein[2]. Zadaniem dowództwa korpusu było opracowywanie i realizacja planów budownictwa wojskowego, zwłaszcza fortyfikacyjnego i komunikacyjnego, a także prace pomiarowe i topograficzne[2].
W okresie Sejmu Czteroletniego zwiększono liczbę inżynierów. We wrześniu 1789 przyjęto ofiarę kapitana korpusu Jana Potockiego w corocznej kwocie 10800 złotych. Przeznaczona została ona na powiększenie korpusu o 26 ludzi[2].
Uchwalony w październiku 1789 nowy etat wojska przewidywał powiększenie jednostek do 93 ludzi, razem z 26 osobami z ofiary Jana Potockiego dawało to etatowo liczbę 119 żołnierzy[2].
W czerwcu 1791 zorganizowano dodatkowo kompanię pontonierów, wchodzącą w etat wojska koronnego i będącą częścią Korpusu Inżynierów. Miała liczyć 120 żołnierzy z trzema oficerami w tym kapitanem jako dowódcą[3].
Żołnierze korpusu[edytuj | edytuj kod]
Szefowie[4]:
- Alojzy F. Bruhl (1775-1788)
- Stanisław Sz. Potocki (1788-1792)
- Stanisław K. Potocki (1792)
- Stanisław Sz. Potocki (VIII 1792-)
Pułkownicy[4]:
- ppłk Jan Klein (od 26 V 1775 do 26 X 1789)[a]
- płk Karol Sierakowski (od 17 XI 1789).
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według Machyni i Srzednickiego był podpułkownikiem → Machynia i Srzednicki 1999 ↓, s. 74
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kwaśniewicz 1993 ↓, s. 92 i 174.
- ↑ a b c d e Machynia i Srzednicki 1999 ↓, s. 71.
- ↑ Machynia i Srzednicki 1999 ↓, s. 77.
- ↑ a b Machynia i Srzednicki 1999 ↓, s. 74.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Włodzimierz Kwaśniewicz: Od rycerza do wiarusa czyli słownik dawnych formacji, funkcji, instytucji i stopni wojskowych. Zielona Góra: Lubuska Oficyna Wydawnicza, 1993.
- Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1777-1794. Oficerowie wojska koronnego. Artyleria i wojska inżynieryjne. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-304-8.
| Okresy | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Struktury | |||||||
| Rodzaje wojsk | |||||||
| Formacje wojskowe |
| ||||||
| Konfederacje żołnierskie | |||||||
| Rokosze | |||||||
| Hetmani | |||||||
| Terminy wojskowe | |||||||
| Większe oddziały w XVII wieku | |||||||
| Armia koronna w XVIII wieku |
| ||||||
| Armia litewska w XVIII wieku |
| ||||||
| Insurekcja kościuszkowska |
| ||||||
