54 Pułk Artylerii Lekkiej (LWP)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1945 |
| Rozformowanie |
1955 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Iwan Truszkin |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
54 Pułk Artylerii Lekkiej (54 pal) – oddział artylerii lekkiej ludowego Wojska Polskiego.
Historia oddziału[edytuj | edytuj kod]
Pułk został sformowany na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 0228/Org. z 1 września 1945 w składzie 18 Dywizji Piechoty[2]. Oddział został zorganizowany według etatu nr 2/3 Dywizji Piechoty czasu pokojowego z 2 lipca 1945[3]. Zgodnie z etatem pułk liczył 815 żołnierzy i miał być uzbrojnowy w 12 haubic 122 mm oraz 24 armaty dywizyjne 76 mm[4][5]. Pułk powstał na bazie 14 Brygady Artylerii Przeciwpancernej i jednego dywizjonu 7 Brygady Artylerii Haubic[6]. Początkowo oddział stacjonował w Skierniewicach, w koszarach byłego 26 pal, lecz już na przełomie października i listopada 1945 został przeniesiony do Ełku[7].
Wiosną 1946 oddział został przeformowany według etatu nr 2/52 – pułku artylerii lekkiej Dywizji Piechoty typu B z 28 lutego tego roku[8]. W tym samym okresie I dywizjon został przeniesiony do Łuczan (obecnie Giżycko)[9]. W połowie 1947 pułk został przeniesiony z Ełku do Giżycka[10]. W 1952 jednostka została wyłączona ze składu 18 DP i podporządkowana dowódcy 22 Dywizji Piechoty[11]. Na podstawie rozkazu MON nr 0059/Org. z 21 września 1955 dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego został zobligowany do rozformowania pułku w terminie do 20 grudnia tego roku.
Dowódcy pułku[edytuj | edytuj kod]
- ppłk AR Iwan Truszkin (IX 1945 – 1946)[12]
- ppłk Józef Jedynakiewicz (I – VII 1947)[12]
- ppłk Ludgard Szelewicz (1 VIII 1947 – 1948)[12]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
- ↑ Jarno 2015 ↓, s. 211.
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 65.
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 64.
- ↑ Jarno 2015 ↓, s. 211, wg autora pułk był został zorganizowany wg etatu nr 2/3 prowadzonego rozkazem ND WP nr 305 z 10 września 1945. Stan etatowy pułku liczył 725 wojskowych i 1 kontraktowego lub 785 żołnierzy (s. 215).
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 45.
- ↑ Jarno 2015 ↓, s. 213-214.
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 66.
- ↑ Jarno 2015 ↓, s. 216.
- ↑ Jarno 2015 ↓, s. 219.
- ↑ Jarno 2015 ↓, s. 231.
- ↑ a b c Jarno 2015 ↓, s. 232.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Jarno. Zarys historii 18. Dywizji Piechoty w latach 1945–1950. „Studia Podlaskie”. XXIII, 2015. Białystok: Instytut Historii i Nauk Politycznych Uniwersytetu w Białymstoku. ISSN 0867-1370.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.