11 Polowa Techniczna Baza Rakietowa
 Odznaka pamiątkowa 11 PTBR | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Tradycje | |
| Święto |
9 maja |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk mgr inż. Zenon Kuś |
| Ostatni |
płk dypl. Romuald Majchrzak |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
11 Polowa Techniczna Baza Rakietowa – jednostka rakietowo-techniczna Wojsk Rakietowych i Artylerii Śląskiego Okręgu Wojskowego.
Powstała w Skwierzynie 9 maja 1963 jako 15 Polowa Techniczna Baza Rakietowa[1]. Podstawę formowania stanowiło zarządzenie szefa sztabu ŚOW z 10 grudnia 1962. Baza podlegała dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, a bezpośredni nadzór nad nią sprawował szef Służby Uzbrojenia i Elektroniki ŚOW. 3 grudnia 1982 baza wyszła z podporządkowania szefa Służby Uzbrojenia i Elektroniki i przeszła w podległość szefa Wojsk Rakietowych i Artylerii ŚOW.
31 grudnia 1992 baza została rozformowana.
Zadania bazy[edytuj | edytuj kod]
Do głównych zadań bazy należało utrzymywanie określonej liczby pocisków balistycznych w pełnej sprawności technicznej oraz gotowość do prowadzenia zabiegów obsługowo-technicznych. W pierwszym okresie obsługiwano pociski R-150 (zestaw 9K51 z rakietą 8K11), a w okresie późniejszym R-300 (zestaw 9K72 Elbrus z rakietą 8K14). Pociski tego typu przechowywane były w gotowości zerowej – tzw. „gotowości arsenalskiej”. Zadaniem bazy było przygotowanie ich od gotowości nr 6 do gotowości nr 4[a].
Przygotowanie pocisków taktycznych R-30 (zestaw 2K6 z rakietami 3R9 i 3R10), R-70 (zestaw 9K52M – Łuna) polegało na przeglądzie zewnętrznym oraz doprowadzeniu do gotowości nr 4 – przyłączeniu głowicy bojowej a następnie przetransportowaniu i przeładunku na środki transportu dywizjonów rakiet taktycznych.
11 PTBR była jedną z czterech Polowych Baz Rakietowych w Polsce, obok 18 PTBR (Gumieńce) dla Pomorskiego Okręgu Wojskowego, 15 PTBR (Kobylanka) dla 36. Brygady Artylerii oraz 21 PTBR (Orneta) dla Warszawskiego Okręgu Wojskowego[2].
Struktura bazy[edytuj | edytuj kod]
| Pododdział | Skład | Wyposażenie |
|---|---|---|
| sztab jednostki | ||
| bateria dowodzenia | 2 radiostacje R-140; 5 radiostacji RD-115Z; ruchomy węzeł łączności RWŁ-1M; drużyna telefoniczna; polowa stacja ładowania akumulatorów PSŁ-1; polowy warsztat łączności Ł-4 | |
| 2 spycharki gąsienicowe BAT-M maszyna gąsienicowa MDK-2M 2 przyczepy niskopodwoziowe samochód KrAZ 2 mosty towarzyszące SMT-1. | ||
| 2 drużyny PKMZ-2; 2 drużyny ochrony i regulacji ruchu; drużyna rozpoznania skażeń. | ||
| 2 baterie techniczne Bateria podczas pracy bojowej rozwijała trzy punkty: 1. punkt kontroli technicznej: – zespół kontroli układu kierowania – zespół sprężarkowy 2. punkt napełniania: – zespół napełniania; 3. punkt montażu: – zespół montażu. |
rakieta szkolna; namiot technologiczny do prowadzenia sprawdzeń rakiet; samochód terenowy; agregat prądotwórczy, podgrzewacz powietrza. | |
| stacje sprawdzeń: kompleksowych, niezależnych | ||
| sprężarka; wskaźnik wilgotności powietrza, namiot 8J11P; agregat prądotwórczy, samochód Star 266 | ||
| dystrybutor paliwa; dystrybutor utleniacza; urządzenie neutralizacyjne; samochód terenowy. | ||
| dźwig; schowek do przewozu i przechowywania głowic. | ||
| kompania transportowa | rakiety 8K14 na naczepach ciągników siodłowych | |
| rakiety R-30 na naczepach ciągników siodłowych | ||
| rakiety R-70 na wozach transportowych ŁTM | ||
| pojazdy transportujące głowice rakiet R-70 i 8K14 | ||
(rakietowych materiałów napędowych) |
cysterny dowozu paliwa rakietowego; cysterny dowozu utleniacza; samochód neutralizujący. | |
| dźwigi; elektrownia 8N01. | ||
| pluton zaopatrzenia (podlegający kwatermistrzowi) |
kuchnie polowe | |
| samochody z zaopatrzeniem żywnościowy, mundurowy, uzbrojenie | ||
| cysterny z paliwem | ||
| pluton warsztatowy (podlegający zastępcy dowódcy ds. technicznych) |
3 polowe warsztaty remontowe B-1/SAM i B-2/SAM; stacja ładowania akumulatorów PSŁ | |
| rusznikarnia | ||
Szefowie/Dowódcy[edytuj | edytuj kod]
- 10 grudnia 1962 – 12 lipca 1963 – płk mgr inż. Zenon Kuś – kierownik Grupy Organizacyjnej;
- 12 lipca 1963 – 15 grudnia 1963 – płk mgr inż. Zenon Kuś – szef 15 PTBR;
- 15 grudnia 1963 – 22 kwietnia 1964 – płk mgr inż. Edmund Kowalewski – szef 15 PTBR,
- 22 kwietnia 1964 – 4 listopada 1965 – płk mgr inż. Edmund Kowalewski – dowódca 11 PTBR;
- 4 listopada 1965 – 21 marca 1990 – płk dypl. Mieczysław Kaletka[b][3];
- 21 marca 1990 – 31 grudnia 1992 – płk dypl. Romuald Majchrzak.
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- 1967 – dyplom dowódcy ŚOW za zdobycie 1. miejsca w szkoleniu bojowym i politycznym
- 1975 – medal pamiątkowy Za osiągnięcia w służbie wojskowej
- 1975 – dyplom i puchar przechodni dowódcy ŚOW za całokształt działalności szkoleniowej i gospodarczej
- 1975 – puchar i nagroda Szefa Służb Technicznych – Zastępcy Dowódcy ŚOW za zajęcie 1. miejsca w konkursie o miano "najlepszy Punkt Kontroli Technicznej (PKT) w Śląskim Okręgu Wojskowym"
- 1975 – Prezydium Zarządu Wojewódzkiego PCK uhonorowało jednostkę odznaką i dyplomem Za Wybitne Osiągnięcia w Honorowym Krwiodawstwie
- 1976 – honorowa odznaka Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia, za wielki wkład w budowę oddziału ginekologiczno – położniczego Szpitala Powiatowego w Skwierzynie
- 1978 – medal "Za Zasługi dla Województwa Gorzowskiego"
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J. Majcher: Służba Uzbrojenia i Elektroniki Śląskiego Okręgu Wojskowego. s. 107.
- ↑ Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 2. 2011. s. 155–174.. [dostęp 2015-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-21)]. (pol.).
- ↑ Uchwała Nr XLI/339/10 Rady Miejskiej w Skwierzynie z dnia 24 czerwca 2010 r.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. Majcher, Z. Skolimowski: Służba Uzbrojenia i Elektroniki Śląskiego Okręgu Wojskowego – historia, tradycja, współczesność. Wrocław: ARGI, 2007.