Przejdź do zawartości

Andrzej Opaliński (1575–1623)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Andrzej Opaliński (biskup))
Andrzej Opaliński
Biskup
Herb duchownego
Kraj działania

Polska

Data urodzenia

1575 lub 19 kwietnia 1576

Data i miejsce śmierci

19 grudnia 1623
Ciążeń

Biskup poznański
Okres sprawowania

1607-1623

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

12 listopada 1607

Andrzej Opaliński herbu Łodzia z Bnina (ur. 1575[1] lub 19 kwietnia 1576[2][3], zm. 19 grudnia 1623 w Ciążeniu) – biskup poznański w latach 1607-1623, sekretarz wielki koronny od 1605 roku[4].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Andrzeja Opalińskiego i Katarzyny Kościeleckiej, brat Łukasza, marszałka wielkiego koronnego, i Piotra, krajczego koronnego[2].

Kanonik płockiej kapituły katedralnej[5], prepozyt płockiej kapituły katedralnej w latach 15911607[6]. W latach 1592–1595 studiował w Rzymie, gdzie uzyskał godność sekretarza i szambelana papieża Klemensa VIII[7]. Po powrocie do kraju zajął się polityką. W objął 1604 roku urząd sekretarza wielkiego koronnego. Król Zygmunt III Waza wysłał go jako posła do cesarza Rudolfa II i Ferdynanda II, a w 1605 do papieża w celu uzyskania dla króla dyspensy na ślub z Konstancją Habsburżanką. Jednocześnie posłował na wielkopolski sejmik w Środzie w latach 1600, 1602 i 1606, usiłując bezskutecznie przekonać wielkopolską szlachtę do poparcia królewskiej polityki. Aby tego dokonać, w 1608 zwołał do swojej siedziby w Słupcy zjazd senatorów, urzędników i znaczniejszej szlachty. Spotkanie to przyniosło zamierzony efekt i Wielkopolska poparła króla na sejmiku w 1618 wyprawę przeciw Moskwie dowodzoną przez królewicza Władysława[7].

Jednocześnie z karierą polityczną wspinał się po szczeblach kariery duchownej. W 1606 roku został koadiutorem biskupa poznańskiego a jednocześnie otrzymał prekonizację na biskupa tytularnego sykopolitańskiego. W 1607, po śmierci Wawrzyńca Goślickiego został biskupem poznańskim. Uroczysty ingres odbył się 12 listopada tegoż roku[7].

Jako biskup poznański, już w 1608 roku zwołał synod diecezjalny, który w 1612 uchwalił kontrybucję do królewskiej kasy na potrzeby Rzeczypospolitej. W 1613 roku wyznaczony został senatorem rezydentem[8]. W kwietniu 1622 wizytował kolejno kościoły diecezji, począwszy od poznańskiej katedry, która została zniszczona w pożarze w tym samym roku. Przed śmiercią zdołał jeszcze rozpocząć jej odbudowę, której końca jednak nie doczekał. Zmarł w Ciążeniu, a pochowano go w Radlinie[7].

Wśród ludzi cieszył się szacunkiem za swoją niezwykła sumienność w zarządzaniu diecezją. Poza tym znany był jako nieprzejednany wróg reformacji oraz opiekun kolegium jezuickiego w Poznaniu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Gąsiorowski 1981 ↓.
  2. a b Włodzimierz Dworzaczek, Łukasz Opaliński z Bnina h. Łodzia, [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [online], Instytut Historii PAN/Filmoteka Narodowa - Instytut Audiowizualny [dostęp 2019-05-10] [zarchiwizowane z adresu 2019-05-10].
  3. Opalińscy, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-05-10].
  4. Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 147.
  5. Antoni Julian Nowowiejski, Płock : monografia historyczna / napisana podczas wojny wszechświatowej i wydrukowana w roku 1930, Płock [1931], s. 333.
  6. Antoni Julian Nowowiejski, Płock : monografia historyczna / napisana podczas wojny wszechświatowej i wydrukowana w roku 1930, Płock [1931], s. 354.
  7. a b c d Gąsiorowski i Topolski 1981 ↓, s. 529.
  8. Volumina Legum, t. II, Petersburg 1859, s. 81.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]