Bioakustyka
Bioakustyka – dział akustyki na pograniczu biologii i fizyki, zajmujący się rolą dźwięków w życiu zwierząt. Skupia się przede wszystkim na rozprzestrzenianiu dźwięku w elastycznych, często organicznych, ośrodkach, na jego interpretacji i postrzeganiu przez zwierzęta, z ludźmi włącznie. Wiąże się to z neurofizjologicznymi i anatomicznymi podstawami emisji i odbioru dźwięku. Ponadto bioakustyka zajmuje się badaniem zależności właściwości sygnału dźwiękowego, do rodzaju ośrodka, w jakim ten się porusza. Pozwala to uzyskać informacje o tym, jak przebiegała ewolucja mechanizmów akustycznych, a co za tym idzie ewolucja zwierząt, które ją wykształciły.
W akustyce podwodnej i rybactwie terminem „bioakustyka” określa się też wzmożony rozwój i płodność podwodnej flory i fauny pod wpływem działania sonaru używanego do badań szacunkowych biomasy[1][2].
Za ojca nowoczesnej bioakustyki, jako dyscypliny naukowej uważa się słoweńskiego biologa Ivana Regena, którzy początkowo studiował dźwięki wydawane przez owady. Jego badania polegały na rejestrowaniu strydulacji świerszczy za pomocą wyspecjalizowanego mikrofonu[3]. Jednym z jego najważniejszych odkryć było precyzyjne określenie funkcji narządu tympanalnego u owadów uskrzydlonych[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Medwin H. & Clay C.S. (1998). Fundamentals of Acoustical Oceanography, Academic Press.
- ↑ Simmonds J. & MacLennan D. (2005). Fisheries Acoustics: Theory and Practice, second edition. Blackwell.
- ↑ Kočar T. (2004). Kot listja in kobilic (As many as leaves and grasshoppers). GEA, październik 2004. Mladinska knjiga, Ljubljana.
- ↑ sound reception, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2008-09-25] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Laboratorium Bioakustyki Stosowanej (ang.).
- IBAC (ang.), Międzynarodowa Rada Bioakustyki.