Boulton Paul P.111

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boulton Paul P.111
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Boulton Paul Aircraft

Typ

samolot eksperymentalny

Konstrukcja

metalowa

Załoga

1

Historia
Data oblotu

10 października 1950

Dane techniczne
Napęd

Silnik turboodrzutowy Rolls-Royce Nene R3N2

Moc

22,69 kN

Wymiary
Rozpiętość

10,21 m

Długość

7,95 m

Wysokość

3,81 m

Powierzchnia nośna

18,6 m²

Masa
Własna

2 950 kg

Startowa

4 355 kg

Osiągi
Prędkość maks.

1 045 km/h

Prędkość wznoszenia

48 m/s

Pułap

10 670 m

Dane operacyjne
Użytkownicy
Wielka Brytania
Rzuty
Rzuty samolotu

Boulton Paul P.111brytyjski samolot eksperymentalny przeznaczony do badania zachowania się skrzydła typu delta w lotach z prędkościami przydźwiękowymi. Była to pierwsza brytyjska maszyna zbudowana w takim układzie konstrukcyjnym.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wraz z zakończeniem II wojny światowej w ręce aliantów wpadły hitlerowskie dokumenty i plany nowych, rewolucyjnych jak na czasy, w których powstawały konstrukcji lotniczych. Jedną z nich były maszyny z trójkątnym skrzydłem, których prekursorem budowy był niemiecki inżynier Alexander Lippisch. Niestety dla brytyjczyków został on przerzucony do Stanów Zjednoczonych w ramach operacji Paperclip (spinacz). Brytyjczycy poszli własną drogą wydając w 1946 roku specyfikacje E.27/46, w której określono warunki techniczne jakie musi spełniać nowa maszyna przeznaczona do badań w locie uskrzydlenia typu delta. Realizacji projektu podjęła się wytówrnia Boulton Paul Aircraft. Wynikiem prac inżynierów był samolot oznaczony jako P.111. Z założenia nie przewidywano dalszego rozwoju konstrukcji w kierunku budowy maszyn seryjnych. Miała być to jedynie platforma do wykonania niezbędnych testów i badań. Gotową maszynę przekazano do Royal Aircraft Establishment w Boscombe Down gdzie po raz pierwszy wzbiła się w powietrze 10 października 1950 roku. Za jej sterami siedział pilot Bob Smyth. Próby w locie maszyny trwały aż do 1953 roku kiedy to P.111 został poddany modyfikacjom polegającym na zamontowaniu na dziobie maszyny wysięgnika pomiarowego oraz na dodaniu czterech hamulców aerodynamicznych. Zmodyfikowany samolot otrzymał oznaczenie P.111A. Z racji swojego żółtego malowania otrzymał również nazwę nieoficjalną "Yellow Peril". P.111A w swój dziewiczy lot wzbił się 2 lipca 1953 roku. Royal Air Force przeprowadzała na samolocie badania aż do 1958 roku kiedy to maszyna została przekazana do Cranfield University jako pomoc naukowa. W 1985 roku samolot został przekazany do Midland Air Museum w hrabstwie Warwickshire, gdzie można ją oglądać do dnia dzisiejszego.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

P.111 był jednomiejscowym, wolnonośnym, jednosilnikowym, bezogonowym średniopłatem o całkowicie metalowej konstrukcji. Skrzydło typu delta o skosie na krawędzi natarcia wynoszącym 45° i 0° na krawędzi spływu. Skrzydło zaopatrzone w sterolotki umieszczone na krawędzi spływu. Końcówki płata były wymienne, dzięki czemu można było badać chcarakter opływu w zależności od kształtu zakończenia skrzydła. Zwężający się w kierunku tyłu kadłub o półskorupowej konstrukcji. Spłaszczony eliptycznie dziób kadłuba mieścił wlot powietrza do silnika. Brak usterzenia poziomego, usterzenie pionowe o kształcie identycznym jak skrzydło. Podwozie trójpodporowe chowane w locie, przednie do wnęki w kadłubie, główne do wnęk w płacie. Maszyna posiadała spadochron hamujący skracający dobieg samolotu. Był on umieszczony w pojemniku znajdującym się na kadłubie po lewej stronie steru pionowego. Silnik turboodrzutowy Rolls-Royce Nene R3N2 znajdował się za hermetyzowaną kabiną pilota.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]