Decio Azzolini (1623–1689)

Decio Azzolini
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1623 ; Fermo
Data i miejsce śmierci	8 czerwca 1689 ; Rzym
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1667-1669
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	2 marca 1654; Innocenty X
Kościół tytularny	Sant Eustachio; Santa Croce in Gerusalemme; S. Mariae trans Tiberim; Santa Prassede
	Multimedia w Wikimedia Commons

Decio Azzolini (ur. 11 kwietnia 1623 w Fermo, zm. 8 czerwca 1689 w Rzymie^[1]) – włoski kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Pompeo Azoliniego i Giulii Ruffo, a także krewnym kardynała Decio Azzolini^[1]. Studiował na uniwersytecie w Fermo, gdzie uzyskał doktoraty z teologii, filozofii, prawa cywilnego i kanonicznego^[1]. Po studiach, przybył do Rzymu, gdzie został sekretarzem kardynała Giovanniego Panciroli i przyjął święcenia kapłańskie^[1]. Wkrótce potem został szambelanem honorowym Jego Świątobliwości i prosekretarzem stanu^[1]. 2 marca 1654 został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Sant Adriano al Foro, urząd ten sprawował do 1568 roku. W latach 1668-1681 kardynał diakon Sant Eustachio.^[2]. Dzięki jego umiejętnościom dyplomatycznym, wyznaczono go do powitania w Rzymie królowej Szwecji Krystyny Wazy^[1]. Od 25 czerwca 1667 do 9 grudnia 1669 pełnił rolę sekretarza stanu^[2]. 22 grudnia 1681 został podniesiony do rangi kardynała prezbitera i otrzymał kościół tytularny Santa Croce in Gerusalemme^[1]. W latach 1683-1684 był kardynałem prezbiterem Santa Maria in Trastevere, a od 1684-1689 – kardynałem prezbiterem Santa Prassede^[1]. Uczestniczył we wszystkich konklawe od momentu promocji kardynalskiej, a na trzech z nich: w 1667, 1669-1670 i 1676 był liderem frakcji "Lotny szwadron", która głosiła niezależność od mocarstw świeckich^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Azzolini, Decio. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-14]. (ang.).
↑ ^a ^b Decio Cardinal Azzolini (Jr.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-14]. (ang.).

[FIU-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Azzolini, Decio. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-14]. (ang.).

[hierarchy-2] Decio Cardinal Azzolini (Jr.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-14]. (ang.).

[3] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[1]

[2]

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)