Jan Podgórski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Podgórski
Ilustracja
gen. bryg. w st. spocz. profesor dr hab. n. med. Jan Podgórski (04.02.2020)
generał brygady w st. spocz. generał brygady w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1956
Wrocław

Przebieg służby
Lata służby

1974–2009

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

• WAM w Łodzi
• WOFiTM w Celestynowie
• CSW WAM
• Wojskowy Instytut Medyczny w Warszawie

więcej patrz tekst

Stanowiska

• lekarz stażysta podyplomowy w Centralnym Szpitalu Wojskowym Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie
• lekarz ambulatorium w WOFiTM
• asystent Kliniki Neurochirurgii
• adiunkt Kliniki Neurochirurgii
• docent Kliniki Neurochirurgii
• profesor kierownik Kliniki Neurochirurgii
• krajowy konsultant w dziedzinie neurochirurgii
• dyrektor Wojskowego Instytutu Medycznego
• szef Zespołu Konsultantów Wojskowej Służby Zdrowia MON

więcej patrz tekst

Późniejsza praca

• Wojskowy Instytut Medyczny
• Szkoła Wyższa im. Pawła Włodkowica w Płocku
• przychodnia Medic Park w Płocku
• szpital Centrum Enel-Med w Warszawie

Odznaczenia
Medal Srebrny za Długoletnią Służbę
Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1950–1986)

Jan Krzysztof Podgórski (ur. 3 lipca 1956 we Wrocławiu)[1] – generał brygady Wojska Polskiego; polski lekarz, neurochirurg; profesor nauk medycznych (1997); Dyrektor Wojskowego Instytutu Medycznego (2005–2007); bezzasadnie pomówiony w 2007, 22 sierpnia 2007 zatrzymany przez CBA i ŻW, 24 sierpnia 2007 wniosek prokuratury o areszt oddalony przez Wojskowy Sąd Garnizonowy w Warszawie; 21 lutego 2011 został przez Izbę Wojskową Sądu Najwyższego w Warszawie prawomocnie uniewinniony od zarzutów oddalając apelację Wojskowej Prokuratury Okręgowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jan Podgórski syn szlachciców herbu Pilawa[2] urodził się 3 lipca 1956 we Wrocławiu, w rodzinie o wieloletnich tradycjach prawniczych i lekarskich. Jego pradziad był właścicielem ziemskim na Wołyniu, z zawodu był sędzią. Ojciec jego Jan Pilawa-Podgórski (1908–1988) pochodził ze szlachty [3][4] i był rotmistrzem 21 Pułku Ułanów, ukończył szkołę kawalerii w Grudziądzu, potem studiował weterynarię, a po wojnie został zdemobilizowany. Następnie podjął pracę na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, był adiunktem Kliniki Chirurgicznej, rozpoczął jednocześnie studiować medycynę, został neurologiem, był po zawale. Ojciec był starszy o 17 lat od swojej żony, która była internistą, pochodziła ze szlachty tatarskiej i ciężko chorowała na cukrzycę[3][2]. Rodzinny dom był w Puławach, stary drewniany domek z 1935[2]. Był z siostrą (została lekarzem[2]) wychowywany w domu patriotycznym, w kulcie Piłsudskiego[5].

Absolwent LO w Puławach (1974)
Początek służby – II CSK WAM (1983)

Absolwent z 1974 I Liceum Ogólnokształcącego w Puławach[6][7][8]. W 1974 rozpoczął służbę wojskową jako słuchacz Wydziału Lekarskiego w Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. W 1980 ukończył z wyróżnieniem studia po ukończeniu których odbył staż podyplomowy w CKP WAM w Warszawie, a następnie pełnił służbę w Wojskowym Ośrodku Farmacji i Techniki Medycznej (J.W.1391) w Celestynowie. W 1983 rozpoczął pracę w Klinice Neurochirurgii CKP WAM, gdzie pod kierunkiem prof. Stanisława Rudnickiego kształcił się z neurochirurgii. W roku 1986 uzyskał tytuł specjalisty w dziedzinie neurochirurgii i neurotraumatologii oraz stopień doktora nauk medycznych. W roku 1988 uzyskał Certyfikat Europejskiego Stowarzyszenia Towarzystw Neurochirurgicznych[6].

W latach 2001 – 2005 był dyrektorem Wojskowego Instytutu Medycznego
prof. dr hab. n. med. Jan Podgórski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1956
Wrocław

profesor nauk medycznych
Specjalność: neurochirurgia, neurotraumatologia
Alma Mater

WAM

Doktorat

1986
WAM

Habilitacja

1991
WAM

Profesura

1997

2009–2024
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal „Milito Pro Christo” Medal Gloria Medicinae

W roku 1988 został adiunktem Kliniki Neurochirurgii Centralnego Szpitala Wojskowego w Warszawie[6]. W 1991 habilitował się w macierzystej uczelni na podstawie rozprawy zatytułowanej: Granice operacyjności gruczolaków przysadki mózgowej[6]. W roku 1992 został kierownikiem Kliniki. Jednocześnie w okresie tym kształcił się w najlepszych ośrodkach medycznych w Szwecji, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Holandii i USA. Uzyskał Certyfikat EANS, jest członkiem PTNCh, EANS i WFNS[9]. Od 1994 do 2010 raz w miesiącu przyjmował pacjentów na terenie Puław, pomagając im uzyskać pomoc specjalistyczną, diagnozując i często lecząc ich w szpitalu na Szaserów w Warszawie. Od roku 1996 pełnił funkcję Naczelnego Specjalisty Wojskowej Służby Zdrowia w Dziedzinie Neurochirurgii.

13 maja 1997 w wieku 41 lat otrzymał tytuł profesora nauk medycznych[10][6]. Współtwórca powstania w WIM referencyjnego ośrodka diagnostyki i leczenia operacyjnego guzów przysadki mózgowej oraz okolicy skrzyżowania nerwów wzrokowych[9]. 15 sierpnia 2005 został awansowany do stopnia generała brygady przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego[11], po czym z dniem 16 sierpnia 2005 został powołany na stanowisko dyrektora Wojskowego Instytutu Medycznego[12][13][14]. Pełnił jednocześnie obowiązki kierownika swojej macierzystej Kliniki oraz będąc czynnym zawodowo neurochirurgiem. Udzielał się w Fundacji Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie Bez Barier”[5]. W tym czasie zaczął być inwigilowany przez funkcjonariuszy służb, przesłuchiwany w charakterze świadka w sprawie zarzutów prowadzonej sprawy[15][16][17]. Zachorował i leżał na internie[2]. Z funkcji dyrektora WIM sam zrezygnował w styczniu 2007, zostawił szpital na plus 2 mln., po czym objął obowiązki Szefa Zespołu Konsultantów Wojskowej Służby Zdrowia. Był także Krajowym Konsultantem ds. Obronności w Dziedzinie Neurochirurgii[6][2].

22 sierpnia 2007 agenci CBA (szefem był Mariusz Kamiński, szefem Wojskowej Prokuratury Okręgowej w Warszawie był Jarosław Hołda, wcześniej prokurator w Katowicach[17], najbliższy współpracownik prokuratora Bogdana Święczkowskiego[18]) i żandarmeria wojskowa zatrzymali rano generała przed jego domem[19], który szykował się do pracy, po czym przeszukali jego dom[16]. Został zatrzymany pod zarzutem korupcji, fałszowania dokumentacji medycznej oraz według prokuratury wydawania fałszywych zaświadczeń najgroźniejszym polskim gangsterom. Poza profesorem zarzuty postawiono czterem lekarzom ze szpitala przy Saszerów i z Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej i dwóm pacjentom[20]. 23 sierpnia 2007 ówczesny szef CBA Mariusz Kamiński zorganizował konferencję prasową pod hasłem "CBA nie próżnuje" na której powiedział, że jedną z osób zatrzymanych jest "generał wojska Jan P.", który organizował najgroźniejszym przestępcom w Polsce dokumentację medyczną" (gangster "Słowik"). W czasie kiedy odbywała się konferencja funkcjonariusze z prokuratury przetransportowali generała do szpitala w Tworkach, gdzie został poddany konsultacji psychiatrycznej, przebywał tam dwie doby wraz z noclegiem będąc nadzorowany przez żandarmerię wojskową[16]. Został mu przez prokuratora odebrany paszport, na prośbę generała umożliwiono telefoniczny kontakt z Kliniką celem powiadomienia, że nie odbędą się zaplanowane operacje[16]. Prokurator złożył wniosek o jego tymczasowe aresztowanie. Generał podlegał pod sąd wojskowy. Wniosek rozpatrywał ppłk Leszek Hołubowicz uznając, że nie ma potrzeby stosowania tego środka[21]. Po 48 godzinach generał został zwolniony, sędzia nie zgodził się na wniosek prokuratury o areszt. Mimo postawionych mu zarzutów, nadal pracował i leczył pacjentów, jego aktywność zawodowa nie zmalała. W 2007 prokuratura nie zwróciła mu paszportu, nie mógł więc służbowo wyjechać na kongresy naukowe, gdzie wówczas miał reprezentować polską neurochirurgię[15][16]. W między czasie gen. bryg. Jan Podgórski został skierowany do rezerwy kadrowej kiedy ministrem obrony narodowej był Aleksander Szczygło i ostatecznie w roku 2008 nowy minister obrony narodowej Bogdan Klich podjął decyzję o zakończeniu zawodowej służby wojskowej w 2009 przez gen. bryg Jana Podgórskiego po 35 latach nie wyznaczając go na nowe stanowisko służbowe, który był w rezerwie kadrowej[16][22][5][23].

Pierwszego dnia procesu generał zwrócił się do dziennikarzy, by nie stawiali inicjałów przy jego nazwisku, gdyż jest niewinny[20]. 29 czerwca 2010 pierwszy wyrok uniewinniający wydał Wojskowy Sąd Garnizonowy w Warszawie (wojskowy, bo generał podlegał jurysdykcji tego wymiaru sprawiedliwości), został oczyszczony z zarzutów brania łapówek oraz poświadczenia nieprawdy w zaświadczeniach lekarskich[24]. Od tego wyroku prokuratura złożyła odwołanie i sprawa stanęła przed Izbą Wojskową Sądu Najwyższego. 21 lutego 2011 profesor został przez Sąd Najwyższy (przewodniczący składu sędziowskiego Wiesław Błuś) prawomocnie uniewinniony od zarzutu korupcji i fałszowania dokumentacji medycznej i oddalił apelację prokuratury wojskowej. Po ogłoszeniu decyzji profesor dziękował swojemu adwokatowi Marianowi Jackowi Hilarowiczowi[22][25][2]:

"Prawym sędziom, a zwłaszcza sędziemu, który nie uległ presji" i nie zgodził się na wniosek prokuratury o areszt. (...) Byłem planowany na doktora bis. Bo pasowałem. Pachołek Kwaśniewskich, generał, lekarz wojskowy..Wszystko cudnie! Jeden z policji, drugi z wojska. I mamy komplecik! (...). Dzisiaj to wzruszający moment, ja i moja rodzina zapłaciliśmy bardzo wysoką cenę. Na tej sali honor lekarzy został ocalony. Nie pozwolono go zdeptać.

prof. Jan Podgórski
Jest neurochirurgiem w Wojskowym Instytucie Medycznym przy Szaserów 128
Jest neurochirurgiem w Wojskowym Instytucie Medycznym przy Szaserów 128
Pracuje w Warszawie w Szpitalu Centrum przy Alei Solidarności 128[26]

W okresie prawie czterech lat, od 2007 do 2011 odbyło się 17 rozpraw, w tym rozprawa z sierpnia 2010 Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie (sędzia Jacek Gurbierz[20]), który całkowicie uniewinnił profesora[20]. Podczas procesu adwokat Marian Jacek Hilarowicz wykazał, że funkcjonariusze służb szantażowali świadków, zmuszali ich do obciążenia profesora, jeździli także po więzieniach (były policjant Paweł Kłoczyński[15]) szukając osób jako oskarżycieli[21][5]. Razem z profesorem Podgórskim sąd uniewinnił dwóch innych lekarzy, którzy mieli być jego wspólnikami[22]. Jednego lekarza ppłk. Piotra J. sąd uznał winnym, który sam brał pieniądze od pacjentów, a próbował tym obciążyć inne osoby, został skazany na karę więzienia w zawieszeniu i grzywnę[27][16]. Ponownie do wojska jednak już nie powrócił[16].

23 września 2011 podczas uroczystości w POK „Dom Chemika” w Puławach z okazji 95-lecia I LO im. ks. A.J. Czartoryskiego otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Puław. Laudację wygłosił Włodzimierz Karpiński – sekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, poseł na Sejm[6]. W roku 2012 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[26]. W okresie tym oprócz Warszawy przeprowadzał operacje neurochirurgiczne także w Suwałkach, Łomży, Radomiu czy konsultacje Płocku w przychodni Medic Park[28][29][9]. Na emeryturze będąc w stanie spoczynku pozostał pracownikiem naukowym Kliniki Neurochirurgicznej WIM, objął też stanowisko profesora w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku[6]. W roku 2016 znalazł się w gronie 10 najwybitniejszych lekarzy na świecie. Został uhonorowany najwyższym odznaczeniem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego – medalem „Gloria Medicin”[26]. Od 2017 pracuje także w cywilnej służbie zdrowia w szpitalu Centrum Enel-Med w Warszawie, konsultując i przeprowadzając operacje guzów przysadki mózgowej oraz dyskopatii odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa z wykorzystaniem najnowszych technik operacyjnych[9]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Dwukrotnie żonaty. Ma trójkę dorosłych dzieci (syn jest lekarzem[2]). Druga żona jest lekarzem. Profesor ma także dwójkę młodszych dzieci przysposobionych (dzieci jego żony też chcą być lekarzami[2])[16].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

(...)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[6][edytuj | edytuj kod]

i inne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 19.
  2. ↑ a b c d e f g h i "Skończono doktora G. Mnie uratowali pacjenci". wiadomosci.wp.pl. [dostęp 2024-05-06].
  3. ↑ a b Uratowali mnie pacjenci. wiadomosci.onet.pl. [dostęp 2024-05-04].
  4. ↑ Jan Podgórski h. Pilawa. sejm-wielki.pl. [dostęp 2024-05-06].
  5. ↑ a b c d Uratowali mnie Pacjenci – rozmowa z gen. prof. Janem Podgórskim. tygodnikprzeglad.pl. [dostęp 2024-05-04].
  6. ↑ a b c d e f g h i j Laudacja. um.pulawy.pl. [dostęp 2024-05-04].
  7. ↑ Operacja kręgosłupa czy profilaktyka?Prof. Jan Podgórski Wybitny Neurochirurg. youtube.com. [dostęp 2024-05-04].
  8. ↑ Jan Krzysztof Podgórski. um-pulawy.bit-sa.pl. [dostęp 2024-05-04].
  9. ↑ a b c d Jan Krzysztof Podgórski, gen. w st. spocz.. medicpark.pl. [dostęp 2024-05-04].
  10. ↑ Prof. dr hab. Jan Krzysztof Podgórski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2015-04-19].
  11. ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 246.
  12. ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 15.
  13. ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 261.
  14. ↑ Komorowski 2007 ↓, s. 17.
  15. ↑ a b c Co z dowodami w sprawie profesora?. uwaga.tvn.pl. [dostęp 2024-05-06].
  16. ↑ a b c d e f g h i Druga strona medalu. player.pl. [dostęp 2024-05-04].
  17. ↑ a b "GW": Wątpliwe dowody na zatrzymanego lekarza. tvn24.pl. [dostęp 2024-05-04].
  18. ↑ Złoty spadochron dla prokuratora od Ziobry. Jarosław Hołda wrócił w stan spoczynku w wieku 46 lat. wyborcza.pl. [dostęp 2024-05-04].
  19. ↑ Podgórski: upokorzyli mnie. uwaga.tvn.pl. [dostęp 2024-05-04].
  20. ↑ a b c d Operacja białe fartuchy. sluzbazdrowia.com.pl. [dostęp 2024-05-06].
  21. ↑ a b Ofiara CBA. zzwp.pl. [dostęp 2024-05-04].
  22. ↑ a b c Prof. Jan Podgórski całkowicie uniewinniony. wyborcza.pl. [dostęp 2024-05-04].
  23. ↑ "GW": Wątpliwe dowody na zatrzymanego lekarza. tvn24.pl. [dostęp 2024-05-04].
  24. ↑ Niewinny były dyrektor wojskowego szpitala. rp.pl. [dostęp 2024-05-04].
  25. ↑ Znany lekarz nie pomagał gangsterom - zapadł wyrok. wiadomosci.wp.pl. [dostęp 2024-05-04].
  26. ↑ a b c Zespół. Prof. dr hab. n. med. Jan Krzysztof Podgórski. enelsport.pl. [dostęp 2024-05-04].
  27. ↑ Prof. Podgórski ostatecznie uniewinniony. prawo.pl. [dostęp 2024-05-04].
  28. ↑ Znani neurochirurdzy operują w Suwałkach. prawo.pl. [dostęp 2024-05-04].
  29. ↑ 10 lat neurochirurgii w Łomży. prawo.pl. [dostęp 2024-05-04].
  30. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 sierpnia 2005 r. nr 111-43-05 o nadaniu stopni oficerskich generałów i admirałów (M.P. z 2005 r. nr 51, poz. 697).
  31. ↑ Nagroda Benemerenti dla Wojskowego Instytutu Medycznego. wim.mil.pl. [dostęp 2024-05-03].
  32. ↑ Zasłużeni dla Warszawy. izba-lekarska.pl. [dostęp 2024-05-05].
  33. ↑ Jubileusz 50-lecia Szpitala przy Szaserów. wim.mil.pl. [dostęp 2024-05-04].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Podgórski&oldid=73722221”