Marian Kaufer

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Karol Kaufer
Ilustracja
podpułkownik saperów podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1897
Kamionka Strumiłowa

Data i miejsce śmierci

5 stycznia 1978
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Polskie Drużyny Strzeleckie
Legiony Polskie
Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

kompania saperów Legionów Polskich
1 batalion saperów
7 pułk saperów
8 pułk saperów
(XV batalion saperów)
4 pułk saperów
(przeformowany w 4 batalion saperów)
1 batalion saperów Legionów
GISZ
Inspektorat Armii gen. Burhardt-Bukackiego

Stanowiska

dowódca plutonu
dowódca kompanii
dowódca batalionu
zastępca dowódcy pułku
oficer saperów w Inspektoracie Armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
(kampania wrześniowa)

Późniejsza praca

kierownik budowy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Marian Karol Kaufer (ur. 25 stycznia 1897 w Kamionce Strumiłowej, zm. 5 stycznia 1978 w Warszawie) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Romana (urzędnika) i Jadwigi z domu Klob[1]. Ukończył szkołę realną w Stanisławowie, po czym wstąpił do XXIV Drużyny Strzeleckiej (lata 1913–1914).

Od sierpnia 1914 roku służył w Legionach Polskich. Z początkiem stycznia 1915 roku przydzielony został do kompanii saperów wchodzącej w skład I Brygady Legionów Polskich, w której służył do września 1917[1]. Wyróżnił się podczas walk nad Nidą (w 1915 roku), kiedy to jako ochotnik wielokrotnie uczestniczył w patrolach i wykonywał prace saperskie pod silnym ogniem nieprzyjaciela (budował przeprawy i zakładał miny przed polskimi pozycjami). Za te czyny odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego z dnia 17 maja 1922 roku. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c. i k. armii.

W roku 1918 złożył egzamin dojrzałości w Stanisławowie. W tym czasie wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w stopniu podchorążego uczestniczył, na stanowisku dowódcy plutonu, w zajmowaniu Stanisławowa i okolic. Następnie dowodził kompanią w batalionie etapowym POW. W połowie lipca 1919 roku rozpoczął naukę w warszawskiej Szkole Podoficerów Saperów - Instruktorów[a]. Po jej ukończeniu został mianowany podporucznikiem saperów z dniem 1 stycznia 1920 roku. W szeregach 1 batalionu saperów uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do rangi kapitana[1][2]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 60. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W tym okresie służył w 7 pułku saperów[3]. W roku 1923 piastował stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy XV batalionu saperów, wchodzącego w skład 8 pułku saperów (pułk ten stacjonował w Toruniu)[4] i zajmował 59. lokatę w swoim starszeństwie wśród kapitanów inżynierii i saperów[5]. Do rangi majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 13. lokatą[6][7]. W tym samym roku dowodził już XV batalionem saperów[8]. Następnie przeniesiony został do 4 pułku saperów z Sandomierza (przeformowanego w roku 1929 na 4 batalion saperów), w którym od roku 1928[9] do września 1930 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy[10]. W roku 1928 zajmował 12. lokatę wśród majorów korpusu inżynierii i saperów w swoim starszeństwie[11]. We wrześniu 1930 roku został przeniesiony z 4 batalionu saperów do 1 batalionu saperów Legionów, stacjonującego w Modlinie, na stanowisko zastępcy dowódcy[10]. W marcu 1932 roku został przesunięty, w korpusie oficerów inżynierii i saperów, na stanowisko dowódcy tegoż batalionu[12][13]. W roku 1932 zajmował już 5. lokatę w swoim starszeństwie[14]. Do stopnia podpułkownika awansowany został z dniem 1 stycznia 1936 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[15]. Od roku 1936 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Na dzień 23 marca 1939 roku jako oficer rezerwy personalnej przy Inspektorze Saperów[16] przydzielony był do Inspektoratu Armii gen. dyw. Stanisława Burhardt-Bukackiego[17] (było to stanowisko oficera saperów w inspektoracie armii „na odcinku Wołyń”[18]). W tym czasie nadal zajmował 4. lokatę w swoim starszeństwie[16].

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Rumunii, gdzie go internowano. Po wkroczeniu do Rumunii wojsk niemieckich został w dniu 8 lutego 1941 przekazany do Oflagu VI E Dorsten. Następnie przetrzymywany był w oflagu VI B Dössel. W 1946 roku powrócił do Polski i podjął pracę jako kierownik budowy w warszawskim Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjnym.

Zmarł w Warszawie i pochowany został w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Powązkowskim[1].

Żoną Mariana Kaufera była Alina z Tyczkowskich, z którą miał córkę Halszkę (ur. 1928), stomatologa.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik – z dniem 1 stycznia 1920 r.
  • porucznik – ?
  • kapitan – zweryfikowany w tym stopniu został w dniu 3 maja 1922 r. ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 60. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
  • major – starszeństwo z dniem 15 sierpnia 1924 r. i 13. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
  • podpułkownik – starszeństwo z dniem 1 stycznia 1936 r. i 4. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Szkoła Podoficerów Saperów - Instruktorów powstała w dniu 19 maja 1919 r. w Warszawie na Powązkach. Z dniem 5 września 1919 roku weszła ona w skład Obozu Szkolnego Saperów, przemianowanego 24 września 1919 r. na Kościuszkowski Obóz Szkolny Saperów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 91.
  2. ↑ Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
  3. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 232.
  4. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 888.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 907.
  6. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 XII 1924, s. 737.
  7. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 829.
  8. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 812.
  9. ↑ a b Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 572.
  10. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 IX 1930, s. 301.
  11. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 593.
  12. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 III 1932, s. 225.
  13. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 749.
  14. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 249.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 339.
  16. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 242.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 427.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 418.
  19. ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 26 września 1922, s. 737.
  21. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 249.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marian_Kaufer&oldid=72150557”