PZInż 130
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
2 osoby |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
PZInż.425:8-cylindrowy widlasty (V8), silnik gaźnikowy 4-suwowy,chłodzony cieczą,o mocy 95 KM przy 3600 obr./min, pojemność 3880 cm³, |
| Poj. zb. paliwa |
210 l |
| Pancerz |
stalowy, nitowany, 4-8 mm |
| Długość |
4,22 m |
| Szerokość |
2,08 m |
| Wysokość |
1,88 m |
| Prześwit |
0,32 m |
| Masa |
3,92 t |
| Moc jedn. |
24,2 KM/t |
| Nacisk jedn. |
0,35 kG/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość |
60 km/h (droga) |
| Zasięg pojazdu |
360 km (droga) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Rowy (szer.) |
1,8 m |
| Kąt podjazdu |
38° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata automatyczna kalibru 20 mm lub 1 x karabin maszynowy kalibru 7,62 mm (prototyp nie był uzbrojony) | |
PZInż 130 – polski eksperymentalny lekki czołg pływający z okresu dwudziestolecia międzywojennego
Historia[edytuj | edytuj kod]
PZInż. 130 był eksperymentalnym pojazdem wzorowanym na brytyjskim czołgu pływającym Vickers-Carden-Loyd Amphibian. Decyzję o rozpoczęciu prac projektowych nad tą konstrukcją podjęto po fiasku rozmów dotyczących zakupu brytyjskiego pojazdu. Głównym projektantem PZInż. 130 był inż. Edward Habich. Nieuzbrojony prototyp czołgu był gotów w roku 1937, 2 października 1937 roku został przekazany na testy wojskowe. Podczas rozmaitych rajdów i prób przejechał około 3500 km bez poważnych usterek, zbierając pochlebne opinie ze względu na swoją prędkość i łatwość pokonywania przeszkód terenowych. Mimo to, w maju 1939 roku Sztab Główny podjął decyzję o nierozwijaniu idei czołgów pływających. Prototyp odesłano do Warsztatu Doświadczalnego w Ursusie. Po kampanii wrześniowej został przejęty przez Niemców. Dalsze losy nieznane.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Napęd PZInż. 130 stanowił polski silnik benzynowy typu PZInż 425 o mocy 95 KM pozwalający na rozwijanie prędkości dochodzącej do 60 km/h. Taka moc silnika pozwalała na równoczesne napędzanie śruby wodnej, jak i gąsienic, co pozwalało na szybki wyjazd z wody lub szybszą jazdę po dnie płytkich akwenów. Wodny napęd czołgu stanowiła śruba wodna umieszczona w ruchomej osłonie hydrodynamicznej pełniącej rolę steru. Prototyp czołgu był nieuzbrojony, ale docelowo pojazd miał być wyposażony w pojedynczy karabin maszynowy wz. 25 lub w najcięższy karabin maszynowy wz. 38FK. Wnętrze pojazdu składało się z dwóch przedziałów. W prawym znajdował się silnik, w lewym dwuosobowa załoga. Kierowca dysponował do obserwacji peryskopem odwracalnym Gundlacha. Stanowisko dowódcy czołgu mieściło się w jednoosobowej wieży pochodzącej z prac nad czołgiem TKW. W celu poprawienia pływalności czołgu zastosowano błotniki pełniące rolę pływaków, od środka wypełnione masą korkową oraz zmniejszono wagę czołgu poprzez zastosowanie żeberkowych kół nośnych i lekkich gąsienic. Cały czołg pokryty był pancerzem nitowanym o grubości 8 mm, co zapewniało ochronę przed pociskami karabinowymi i odłamkami. Jako że pojazd powstawał równolegle do czołgu lekkiego 4TP, wiele elementów tych pojazdów było zunifikowanych.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Magnuski. Czołgi rozpoznawcze PZInż.-130 i PZInż.-140. „Nowa Technika Wojskowa”. 1993. nr 11. s. s. 8-12. ISSN 1230-1655.
- Janusz Magnuski. Czołgi pływający PZInż. 130. „Nowa Technika Wojskowa”. 2005. nr 3. s. s. 54-56. ISSN 1230-1655.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Polski lekki czołg pływający PZInż.130. derela.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-06)]. w serwisie Polska Broń Pancerna 1918-39