Puchar Pokoju i Przyjaźni na żużlu

Puchar Pokoju i Przyjaźni na żużlu
Państwo	Bułgaria; Czechosłowacja; NRD; Polska; Rumunia; Węgry; ZSRR
Dyscyplina	sport żużlowy
Data założenia	1977
Data rozwiązania	1989
	Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca	ZSRR (drużynowo),; Ihor Zwieriew (indywidualnie)
Najwięcej zwycięstw	ZSRR (5 razy)

Zobacz też: Puchar Pokoju i Przyjaźni (ujednoznacznienie).

Puchar Pokoju i Przyjaźni na żużlu - cykl zawodów żużlowych, odbywający się wśród zawodników do 21. roku życia z państw socjalistycznych w latach 1979–1989.

Format[edytuj | edytuj kod]

Każdy kraj zobowiązany został do organizacji dwóch rund, w latach 1979–1983 zmagania odbywały w formie rywalizacji między siedmioma drużynami narodowymi, gdzie każda drużyna narodowa reprezentowana była przez dwóch zawodników i zawodnika rezerwowego. Zwycięzcą edycji zostawała reprezentacja, która zdobyła na torze największą liczbę punktów. Zawodnicy byli zobowiązani do startowania na motocyklach i wyposażeniu produkowanym w krajach socjalistycznych, m.in. motocykle Jawa, opony Barum^[1].

Począwszy od sezonu 1984 w każdym z państw rozgrywano kolejno turniej drużynowy, a następnego dnia turniej indywidualny. Gospodarze w turniejach indywidualnych mogli nominować czterech zawodników oraz rezerwowych, pozostałe reprezentacje mogły wystawić po dwóch żużlowców. Począwszy od sezonu 1985 do klasyfikacji indywidualnej wliczano cztery najlepsze rezultaty^[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Decyzja o rozgrywaniu pucharu podjęta została w 1977 roku na zjeździe federacji motorowych krajów socjalistycznych w Pradze. Do rozgrywek zgłosiły się Związek Radziecki, Polska, Węgry, Bułgaria, Rumunia, Niemiecka Republika Demokratyczna i Czechosłowacja.

Przedpremierowo cykl zawodów rozegrany został w sezonie 1978. Poszczególne rundy odbyły się m.in. w Braili, Lesznie^[3], Tarnowie^[4], Zohorze i Březolupach. W nieoficjalnej klasyfikacji zwyciężyła reprezentacja Czechosłowacji.

1979[edytuj | edytuj kod]

11 z 14 rund zwyciężyli Sowieci, dwie Bułgarzy, a jedną Polacy (na torze w Gnieźnie)^[5]. Reprezentacje te zajęły tą samą kolejność w klasyfikacji końcowej.

1980[edytuj | edytuj kod]

Z powodu niesprzyjających warunków pogodowych odwołano jedną z rund w Związku Radzieckim, toteż odbyło się łącznie 13 rund. Czterokrotnie zwyciężali Sowieci i Polacy, trzykrotnie Czechosłowacy i dwukrotnie Węgrzy. Reprezentanci Czechosłowacji nie brali udziału w turniejach rozgrywanych w Polsce, w Gnieźnie i Ostrowie Wielkopolskim, ze względu na trwający w tym czasie krajowy czempionat juniorów^[6]. Reprezentacja Polski nie wzięła udziału w rundach na terenie NRD, zaś Węgrzy nie wzięli udziału w rundzie w Związku Radzieckim.

1981[edytuj | edytuj kod]

Mimo że reprezentacja Polski wygrała największą liczbę rund – sześć, zajęła w końcowej klasyfikacji 2. miejsce, za reprezentacją Związku Radzieckiego, która wygrała pięć rund. Dwukrotnie triumfowali Czechosłowacy, a raz Węgrzy.

1982[edytuj | edytuj kod]

Po raz czwarty z rzędu wygrała reprezentacja Związku Radzieckiego, wygrywając przy tym 8 rund. Drugie miejsce zajęła Bułgaria, reprezentowana w tej edycji przez Zachariego Zachariewa, Georgiego Mitewa, Rudolfa Walentinowa, Miłczo Manewa i Aleksieja Todorowa^[7]. Cztery rundy wygrali Węgrzy, po jednej Czechosłowacy i Polacy.

1983[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy Puchar zdobyła reprezentacja Węgier, notując przy tym zwycięstwa w trzech rundach. Drugie miejsce zajęła reprezentacja Czechosłowacji, która wygrała domowa rundy w Zohorze i Březolupach oraz w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Na trzecim miejscu zmagania zakończyli Polacy, który odnieśli 4 turniejowe zwycięstwa, m.in. w Ostrowie Wlkp. i Lesznie^[8]. Reprezentacja Bułgarii nie wystąpiła w rundach rozgrywanych w Rumunii, natomiast Sowieci nie stanęli na starcie rund w NRD.

1984[edytuj | edytuj kod]

Drugi sezon z rzędu najlepszymi w zmaganiach drużynowych okazali się reprezentanci Węgier, wygrywając 4 z 7 rund. Reprezentacje ZSRR, Polski i NRD wygrały po jednej rundzie. W zawodach indywidualnych czołową postać odgrywał Węgier, József Petrikovics, który w pięciu turniejach, w których brał udział, zwyciężył trzykrotnie, a raz był drugi. Klasyfikację generalną wygrał jednak Ihor Zwieriew ze Związku Radzieckiego, który zgromadził większą liczbę punktów startując we wszystkich rundach^[9], trzeci był František Ledecký z Czechosłowacji^[10].

1985[edytuj | edytuj kod]

Dzięki zwycięstwom odniesionym w Slaným, Bułgarii i Rumunii, po raz pierwszy zwycięstwo w klasyfikacji drużynowej odniosła reprezentacja Czechosłowacji, którą reprezentowali Roman Matoušek, Bohumil Brhel, František Ledecký, Ivan Pacák i Josef Fejfar. Po dwa zwycięstwa odniosły reprezentacje ZSRR i Węgier. Tytuł w zmaganiach indywidualnych zdobył Roman Matoušek, przed Ihorem Marko i Ryszardem Franczyszynem^[11].

1986[edytuj | edytuj kod]

Cztery zwycięstwa odniesione przez reprezentację Polski pozwoliły po raz pierwszy zwyciężyć jej w klasyfikacji drużynowej. Dwa turniejowe zwycięstwa odnieśli Sowieci, a w rundzie w Szumenie wygrali Czechosłowacy. Triumf indywidualny wywalczył Ihor Marko przed rodakiem, Fiodorem Zacharowem. Trzeci był Ryszard Dołomisiewicz, który wygrał trzy rundy w których startował, a miejsce na podium zyskał po biegu dodatkowym z Bohumilem Brhelem.

1987[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja Polski powtórzyła rezultat sprzed roku. Zawodnikami złotej drużyny byli m.in. Sławomir Drabik, Piotr Świst i Ryszard Dołomisiewicz. W rundzie rozgrywanej w Žarnovicy nie wystąpiła reprezentacja Rumunii, którą zastąpiła druga para czechosłowacka. Dołomisiewicz zwyciężył w klasyfikacji indywidualnej przed Węgrem Sándorem Újhelyim i Czechem Vladimírem Kaliną.

1988[edytuj | edytuj kod]

W tej edycji Pucharu nie zostały zorganizowane zawody w Rumunii, natomiast podwójna runda odbyła się w Bułgarii. Trzeci raz z rzędu klasyfikację drużyn wygrali Polacy. W klasyfikacji indywidualnej zwyciężył Waldemar Cieślewicz, przed swoim rodakiem Piotrem Świstem i Węgrem, Róbertem Nagyem.

1989[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja ZSRR zwyciężając cztery rundy, po raz piąty wygrała w klasyfikacji drużynowej, zostając najsilniejszą drużyną w 11 edycjach Pucharu. W składzie zwycięskiej drużyny radzieckiej występowali Ukraińcy Rusłan Kowal, Wiktor Hajdym, Wołodymyr Dubinin oraz Estończyk Rene Aas. W rozgrywkach indywidualnych odbyło się 6 rund, Jarosław Olszewski który je wygrał startował tylko w czterech z nich. Niższe stopnie podium zajęli Rene Aas i Sławomir Dudek.