Renato de Grandis
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Renato de Grandis (ur. 24 października 1927 w Wenecji[1][2], zm. 2 grudnia 2008) – włoski kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształcił się w Wenecji w zakresie teorii i kompozycji u Gian Francesca Malipiera i Bruno Maderny[1][2]. W latach 1951–1953 był uczestnikiem kursów mistrzowskich Goffredo Petrassiego i Paula van Kempena w Accademia Chigiana w Sienie[1]. W 1957 roku zdał w Rzymie egzamin państwowy z teorii muzyki i muzykologii, w tym samym roku założył w Wenecji Nuova Camerata Musicale[1]. Był uczestnikiem Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie[1]. Prowadził badania nad twórczością swojego dalekiego przodka, Vincenzo de Grandisa (1631–1708), opracował i wydał jego utwory[1]. W 1960 roku otrzymał stypendium naukowe UNESCO[1].
W 1987 roku zainteresował się teozofią, dla której porzucił całkowicie twórczość muzyczną[3].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Początkowo tworzył w stylu umiarkowanie modernistycznym, po 1956 roku pod wpływem Bruno Maderny zaczął stosować dodekafonię i serializm w duchu radykalnego języka dźwiękowego szkoły darmsztadzkiej, nie przyjmując jednak jej dogmatycznych założeń teoretycznych[1]. Wypracował indywidualny, pluralistyczny styl, łączący w sobie nawiązania do muzyki dawnej z nowymi środkami takimi jak aleatoryzm[1]. Stosował wyszukaną kolorystycznie warstwę instrumentalną, uzyskiwaną często przez specyficznie dobierane instrumentarium (np. harmonijka ustna, mandola, bogaty zestaw perkusji)[1]. Posługiwał się techniką polichóralną, zagęszczając wielogłową polifonię niekiedy do brzmień klasterowych[1]. W utworach scenicznych, do których sam pisał libretta, nawiązywał do tradycji włoskiej muzyki ludowej[1].
Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- Canzone (1960)
- Scotter, Sud Est na 4 grupy orkiestrowe (1961)
- cykl symfoniczny Cadòre (1964)
- Tre canzoni da battello na małą orkiestrę (1967)
- La Rossiniana (1968)
- L’Arlecchiniana (1970)
- Japanische Jahreszeiten (1972)
- Stanzen von Tsüan (1973)
- Symfonia „Canto della terra” (1987)
Utwory kameralne
- Studi na flet i fortepian (1960)
- Canti sulle pause na 7 wykonawców (1961)
- Virelai na 8 wykonawców (1962)
- Toccata a doppio coro figurato na 2 fortepiany (1964)
- Due toccate con capriccio sopra la caccia na fortepian (1968)
- Serenata seconda na wiolonczelę solo (1970)
Utwory wokalne
- Missa solemnis na 36-głosowy chór a cappella (1969)
- Invocazione della terra na podwójny chór mieszany (1974)
Utwory sceniczne
- farsa Gloria al re (wyst. Kilonia 1967)
- opera kameralna Il cieco di Hyuga (wyst. Bonn 1969)
- moralitet sceniczny Eduard und Kunegunde (wyst. Wiesbaden 1970)
- opera La veridica fine di don Giovanni (wyst. Bonn 1973)
- kantata sceniczna Viandante notturno na głos męski, podwójny chór, flet, kontrabas, fortepian, perkusję i tancerkę (1974)
- opera komiczna Die Schule der Kahlen (wyst. Karlsruhe 1976)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 445–446. ISBN 83-224-0344-5.
- ↑ a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 319. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ Melvyn J. Willin: Music and the Paranormal: An Encyclopedic Dictionary. Jefferson: McFarland & Company, 2022, s. 197. ISBN 978-1-4766-8598-4.