Muzyka polska: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Image-Frederic Chopin photo downsampled.jpeg|thumb|right|Fryderyk Chopin, najbardziej znany na świecie polski kompozytor]]
[[Plik:Image-Frederic Chopin photo downsampled.jpeg|thumb|right|Fryderyk Chopin, najbardziej znany na świecie polski kompozytor]]
Historia muzyki [[Polska|polskiej]] obejmuje epoki od średniowiecza po czasy współczesne. Pierwszą kompozycją w [[Język polski|języku polskim]] jest [[pieśń]] weselna "Oj Chmielu, Chmielu". [[Wincenty z Kielczy]] jest pierwszym polskim zidentyfikowanym autorem [[utwór muzyczny|utworu muzycznego]], napisanego w [[XIII wiek|XIII]] wieku, [[Gaude Mater Polonia]] (łac. Ciesz się, Matko Polsko).
Historia muzyki [[Polska|polskiej]] obejmuje epoki od średniowiecza po czasy współczesne.


=== Średniowiecze ===
[[:Kategoria:Polscy kompozytorzy|Kompozytorzy polscy]] spełniali ważną rolę w [[kultura|kulturze]] europejskiej i światowej. Wiele utworów z I poł. XVI wieku znajduje się w tabulaturach organowych: Jana z Lublina i z kościoła św.Ducha w Krakowie. Najbardziej znaczący kompozytorzy renesansowi ("Złoty wiek kultury polskiej") to: [[Mikołaj Gomółka]], [[Wacław z Szamotuł]], [[Marcin Leopolita]] czy [[Jakub Reys-Polak|Jakub Polak]]. W baroku muzykę instrumentalną komponowali m.in. [[Mikołaj Zieleński]], [[Marcin Mielczewski]] i [[Adam Jarzębski]]. Twórcą dzieła uznawanego za pierwsze polskie oratorium ("Audite mortales") jest [[Bartłomiej Pękiel]]. W drugiej połowie [[XVIII wiek|XVIII]] wieku wielu kompozytorów pisywało utwory patriotyczne, związane z ówczesną sytuacją Polski. Tak utworem była m.in. opera, a właściwie wodewil z mówionymi tekstami [[Wojciech Bogusławski|Wojciecha Bogusławskiego]] i piosenkami ''[[Krakowiacy i górale]]'', wystawiona w [[1794]] roku w Warszawie, z muzyką [[Jan Stefani|Jana Stefaniego]].
Pierwszą kompozycją w [[Język polski|języku polskim]] jest [[pieśń]] weselna "Oj Chmielu, Chmielu". [[Wincenty z Kielczy]] jest pierwszym polskim zidentyfikowanym autorem [[utwór muzyczny|utworu muzycznego]], napisanego w [[XIII wiek|XIII]] wieku, [[Gaude Mater Polonia]] (łac. Ciesz się, Matko Polsko). Ten twórca napisał też około 1255 r. officium "Dies Adest Celebris" na cześć świętego Stanisława. Z początku XV wieku znamy także 18 utworów związanego z Uniwersytetem w Krakowie [[Piotr z Grudziądza|Piotra z Grudziądza]], a także [[Mikołaj z Radomia|Mikołaja z Radomia]], autora pieśni "Hystorigraphi Aciem", w której opisywał wydarzenia na dworze króla Władysława Jagiełły inspirując się muzyką włoską oraz szkołami burgundzką i niderlandzką.

=== Renesans ===
[[:Kategoria:Polscy kompozytorzy|Kompozytorzy polscy]] spełniali ważną rolę w [[kultura|kulturze]] europejskiej. Wiele utworów z I poł. XVI wieku znajduje się w tabulaturach organowych: [[Jan z Lublina|Jana z Lublina]] i z kościoła św.Ducha w Krakowie. Ważne znaczenie dla kultury muzycznej miało także powołanie w 1543 roku przez króla Zygmunta I ''Capella Rorantistarum''. Najbardziej znaczący kompozytorzy renesansowi ("Złoty wiek kultury polskiej") to: [[Mikołaj Gomółka]], [[Wacław z Szamotuł]], [[Marcin Leopolita]], [[Mikołaj z Krakowa]] czy [[Jakub Reys-Polak|Jakub Polak]].

=== Barok ===
W baroku muzykę instrumentalną komponowali m.in. [[Mikołaj Zieleński]], [[Marcin Mielczewski]] i [[Adam Jarzębski]]. Twórcą dzieła uznawanego za pierwsze polskie oratorium ("Audite mortales") jest [[Bartłomiej Pękiel]].

=== Początki opery ===
Za sprawą królewicza Władysława Wazy już w 1628 roku pojawiła się w Polsce opera, a w 1635 zainaugurował działalność teatr króla Władysława IV Wazy. Do czasu śmierci króla Władysława na jego dworze wystawiono kilkanaście oper pochodzenia włoskiego. Warszawa była po Florencji, Rzymie, Mantui i Bolonii piątym miastem, w którym prezentowano ten nowy gatunek muzyczny. Świetność operze w Polsce przywrócił król August III Sas oraz król Stanisław August Poniatowski. W tym czasie, w drugiej połowie [[XVIII wiek|XVIII]] wieku wielu kompozytorów pisywało utwory patriotyczne, związane z ówczesną sytuacją Polski. Tak utworem była m.in. opera, a właściwie wodewil z mówionymi tekstami [[Wojciech Bogusławski|Wojciecha Bogusławskiego]] i piosenkami ''[[Krakowiacy i górale]]'', wystawiona w [[1794]] roku w Warszawie, z muzyką [[Jan Stefani|Jana Stefaniego]].
Pierwszą polską symfonię napisał [[Jacek Szczurowski]] około 1740 roku.

=== XIX wiek ===
Najbardziej znanym na świecie polskim kompozytorem jest [[Fryderyk Chopin]], autor utworów fortepianowych i [[koncert]]ów, których znaczenie wykracza poza ramy romantycznej stylistyki.
Najbardziej znanym na świecie polskim kompozytorem jest [[Fryderyk Chopin]], autor utworów fortepianowych i [[koncert]]ów, których znaczenie wykracza poza ramy romantycznej stylistyki.
Ogólnoświatowy posłuch miały także [[polonez (muzyka)|polonezy]] [[Michał Kleofas Ogiński|Michała Ogińskiego]], a na europejskich muzycznych salonach często gościły takie postacie muzyki polskiej jak [[Józef Elsner]] czy [[Karol Kurpiński]]. Światową sławę zyskał także romantyczny wirtuoz i autor utworów skrzypcowych [[Henryk Wieniawski]], kompozytor, pianista i polityk [[Ignacy Jan Paderewski]], oraz wszechstronny kompozytor muzyki scenicznej i koncertowej [[Karol Szymanowski]].
Ogólnoświatowy posłuch miały także [[polonez (muzyka)|polonezy]] [[Michał Kleofas Ogiński|Michała Ogińskiego]], a na europejskich muzycznych salonach często gościły takie postacie muzyki polskiej jak [[Józef Elsner]] (kompozycja "Passio Domini Nostri Jesu Christi"), [[Juliusz Zarębski]]("Kwintet fortepianowy g-moll") czy [[Karol Kurpiński]].
Światową sławę zyskał także romantyczny wirtuoz i autor utworów skrzypcowych [[Henryk Wieniawski]], kompozytor, pianista i polityk [[Ignacy Jan Paderewski]], oraz wszechstronny kompozytor muzyki scenicznej i koncertowej [[Karol Szymanowski]].
Twórcą polskiej opery narodowej stał się [[Stanisław Moniuszko]], uważany (obok [[Ignacy Feliks Dobrzyński|Ignacego Dobrzyńskiego]]) za najwybitniejszego kompozytora polskiego drugiej połowy [[XIX wiek|XIX]] wieku. Szerokie uznanie w dziedzinie symfoniki zdobył [[Mieczysław Karłowicz (kompozytor)|Mieczysław Karłowicz]] (uczeń innego wybitnego polskiego kompozytora - [[Zygmunt Noskowski|Zygmunta Noskowskiego]]) określany jako "ojciec polskiego poematu symfonicznego". Natomiast w dziedzinie pieśni i dzieł muzyki kameralnej na międzynarodowy rynek muzyczny wkroczył organizator życia muzycznego [[Władysław Żeleński]] (ojciec [[Tadeusz Boy-Żeleński|Tadeusza Boy-Żeleńskiego]]). Do pomoniuszkowskich wybitnych kompozytorów należeli także m.in. dwaj słynni lwowiacy: [[Jan Gall]] i [[Stanisław Niewiadomski (kompozytor)|Stanisław Niewiadomski]].
Twórcą polskiej opery narodowej stał się [[Stanisław Moniuszko]], uważany (obok [[Ignacy Feliks Dobrzyński|Ignacego Dobrzyńskiego]]) za najwybitniejszego kompozytora polskiego drugiej połowy [[XIX wiek|XIX]] wieku.
=== XX wiek ===
Szerokie uznanie w dziedzinie symfoniki zdobył [[Mieczysław Karłowicz (kompozytor)|Mieczysław Karłowicz]] (uczeń innego wybitnego polskiego kompozytora - [[Zygmunt Noskowski|Zygmunta Noskowskiego]]) określany jako "ojciec polskiego poematu symfonicznego".
Natomiast w dziedzinie pieśni i dzieł muzyki kameralnej na międzynarodowy rynek muzyczny wkroczył organizator życia muzycznego [[Władysław Żeleński]] (ojciec [[Tadeusz Boy-Żeleński|Tadeusza Boy-Żeleńskiego]]). Do pomoniuszkowskich wybitnych kompozytorów należeli także m.in. dwaj słynni lwowiacy: [[Jan Gall]] i [[Stanisław Niewiadomski (kompozytor)|Stanisław Niewiadomski]]. Wielką sławę w początku wieku zyskał pianista [[Ignacy Jan Paderewski]] ale i kompozytor, który odniósł znaczny sukces swoją operą "Manru". W czasach "Młodej Polski" działał najwybitniejszy polski kompozytor po Chopinie [[Karol Szymanowski]], twórca niezwykle popularnej do dzisiaj na całym świecie opery "Król Roger".


W drugiej połowie [[XX wiek|XX]] wieku międzynarodowe uznanie zdobyli: [[Grażyna Bacewicz]], [[Witold Lutosławski]], [[Tadeusz Baird]], [[Kazimierz Serocki]], [[Marek Jasiński]], [[Włodzimierz Kotoński]], twórca muzyki chóralnej śpiewanej na całym świecie [[Andrzej Koszewski]], a także współtwórcy awangardy [[Krzysztof Penderecki]], [[Henryk Mikołaj Górecki]], [[Witold Szalonek]] oraz słynący głównie z [[muzyka filmowa|muzyki filmowej]], autor utworów symfonicznych [[Wojciech Kilar]]. Następne pokolenia twórców reprezentują: urodzeni na przełomie dekady lat trzydziestych i czterdziestych: [[Tomasz Sikorski]], [[Zygmunt Krauze]], [[Krzysztof Meyer]], [[Marta Ptaszyńska]], [[Elżbieta Sikora]], urodzeni w latach pięćdziesiątych: [[Andrzej Krzanowski]], [[Eugeniusz Knapik]], [[Aleksander Lasoń]], [[Paweł Szymański (kompozytor)|Paweł Szymański]] i [[Stanisław Krupowicz]], oraz młodsi [[Hanna Kulenty]], [[Paweł Mykietyn]], [[Agata Zubel]], [[Aleksandra Gryka]].
W drugiej połowie [[XX wiek|XX]] wieku międzynarodowe uznanie zdobyli: [[Grażyna Bacewicz]], [[Witold Lutosławski]], [[Tadeusz Baird]], [[Kazimierz Serocki]], [[Marek Jasiński]], [[Włodzimierz Kotoński]], twórca muzyki chóralnej śpiewanej na całym świecie [[Andrzej Koszewski]], a także współtwórcy awangardy [[Krzysztof Penderecki]], [[Henryk Mikołaj Górecki]], [[Witold Szalonek]] oraz słynący głównie z [[muzyka filmowa|muzyki filmowej]], autor utworów symfonicznych [[Wojciech Kilar]]. Następne pokolenia twórców reprezentują: urodzeni na przełomie dekady lat trzydziestych i czterdziestych: [[Tomasz Sikorski]], [[Zygmunt Krauze]], [[Krzysztof Meyer]], [[Marta Ptaszyńska]], [[Elżbieta Sikora]], urodzeni w latach pięćdziesiątych: [[Andrzej Krzanowski]], [[Eugeniusz Knapik]], [[Aleksander Lasoń]], [[Paweł Szymański (kompozytor)|Paweł Szymański]] i [[Stanisław Krupowicz]], oraz młodsi [[Hanna Kulenty]], [[Paweł Mykietyn]], [[Agata Zubel]], [[Aleksandra Gryka]].

Wersja z 22:53, 3 paź 2010

Fryderyk Chopin, najbardziej znany na świecie polski kompozytor

Historia muzyki polskiej obejmuje epoki od średniowiecza po czasy współczesne.

Średniowiecze

Pierwszą kompozycją w języku polskim jest pieśń weselna "Oj Chmielu, Chmielu". Wincenty z Kielczy jest pierwszym polskim zidentyfikowanym autorem utworu muzycznego, napisanego w XIII wieku, Gaude Mater Polonia (łac. Ciesz się, Matko Polsko). Ten twórca napisał też około 1255 r. officium "Dies Adest Celebris" na cześć świętego Stanisława. Z początku XV wieku znamy także 18 utworów związanego z Uniwersytetem w Krakowie Piotra z Grudziądza, a także Mikołaja z Radomia, autora pieśni "Hystorigraphi Aciem", w której opisywał wydarzenia na dworze króla Władysława Jagiełły inspirując się muzyką włoską oraz szkołami burgundzką i niderlandzką.

Renesans

Kompozytorzy polscy spełniali ważną rolę w kulturze europejskiej. Wiele utworów z I poł. XVI wieku znajduje się w tabulaturach organowych: Jana z Lublina i z kościoła św.Ducha w Krakowie. Ważne znaczenie dla kultury muzycznej miało także powołanie w 1543 roku przez króla Zygmunta I Capella Rorantistarum. Najbardziej znaczący kompozytorzy renesansowi ("Złoty wiek kultury polskiej") to: Mikołaj Gomółka, Wacław z Szamotuł, Marcin Leopolita, Mikołaj z Krakowa czy Jakub Polak.

Barok

W baroku muzykę instrumentalną komponowali m.in. Mikołaj Zieleński, Marcin Mielczewski i Adam Jarzębski. Twórcą dzieła uznawanego za pierwsze polskie oratorium ("Audite mortales") jest Bartłomiej Pękiel.

Początki opery

Za sprawą królewicza Władysława Wazy już w 1628 roku pojawiła się w Polsce opera, a w 1635 zainaugurował działalność teatr króla Władysława IV Wazy. Do czasu śmierci króla Władysława na jego dworze wystawiono kilkanaście oper pochodzenia włoskiego. Warszawa była po Florencji, Rzymie, Mantui i Bolonii piątym miastem, w którym prezentowano ten nowy gatunek muzyczny. Świetność operze w Polsce przywrócił król August III Sas oraz król Stanisław August Poniatowski. W tym czasie, w drugiej połowie XVIII wieku wielu kompozytorów pisywało utwory patriotyczne, związane z ówczesną sytuacją Polski. Tak utworem była m.in. opera, a właściwie wodewil z mówionymi tekstami Wojciecha Bogusławskiego i piosenkami Krakowiacy i górale, wystawiona w 1794 roku w Warszawie, z muzyką Jana Stefaniego. Pierwszą polską symfonię napisał Jacek Szczurowski około 1740 roku.

XIX wiek

Najbardziej znanym na świecie polskim kompozytorem jest Fryderyk Chopin, autor utworów fortepianowych i koncertów, których znaczenie wykracza poza ramy romantycznej stylistyki. Ogólnoświatowy posłuch miały także polonezy Michała Ogińskiego, a na europejskich muzycznych salonach często gościły takie postacie muzyki polskiej jak Józef Elsner (kompozycja "Passio Domini Nostri Jesu Christi"), Juliusz Zarębski("Kwintet fortepianowy g-moll") czy Karol Kurpiński.

Światową sławę zyskał także romantyczny wirtuoz i autor utworów skrzypcowych Henryk Wieniawski, kompozytor, pianista i polityk Ignacy Jan Paderewski, oraz wszechstronny kompozytor muzyki scenicznej i koncertowej Karol Szymanowski. Twórcą polskiej opery narodowej stał się Stanisław Moniuszko, uważany (obok Ignacego Dobrzyńskiego) za najwybitniejszego kompozytora polskiego drugiej połowy XIX wieku.

XX wiek

Szerokie uznanie w dziedzinie symfoniki zdobył Mieczysław Karłowicz (uczeń innego wybitnego polskiego kompozytora - Zygmunta Noskowskiego) określany jako "ojciec polskiego poematu symfonicznego". Natomiast w dziedzinie pieśni i dzieł muzyki kameralnej na międzynarodowy rynek muzyczny wkroczył organizator życia muzycznego Władysław Żeleński (ojciec Tadeusza Boy-Żeleńskiego). Do pomoniuszkowskich wybitnych kompozytorów należeli także m.in. dwaj słynni lwowiacy: Jan Gall i Stanisław Niewiadomski. Wielką sławę w początku wieku zyskał pianista Ignacy Jan Paderewski ale i kompozytor, który odniósł znaczny sukces swoją operą "Manru". W czasach "Młodej Polski" działał najwybitniejszy polski kompozytor po Chopinie Karol Szymanowski, twórca niezwykle popularnej do dzisiaj na całym świecie opery "Król Roger".

W drugiej połowie XX wieku międzynarodowe uznanie zdobyli: Grażyna Bacewicz, Witold Lutosławski, Tadeusz Baird, Kazimierz Serocki, Marek Jasiński, Włodzimierz Kotoński, twórca muzyki chóralnej śpiewanej na całym świecie Andrzej Koszewski, a także współtwórcy awangardy Krzysztof Penderecki, Henryk Mikołaj Górecki, Witold Szalonek oraz słynący głównie z muzyki filmowej, autor utworów symfonicznych Wojciech Kilar. Następne pokolenia twórców reprezentują: urodzeni na przełomie dekady lat trzydziestych i czterdziestych: Tomasz Sikorski, Zygmunt Krauze, Krzysztof Meyer, Marta Ptaszyńska, Elżbieta Sikora, urodzeni w latach pięćdziesiątych: Andrzej Krzanowski, Eugeniusz Knapik, Aleksander Lasoń, Paweł Szymański i Stanisław Krupowicz, oraz młodsi Hanna Kulenty, Paweł Mykietyn, Agata Zubel, Aleksandra Gryka.

Znaczące sukcesy polscy muzycy osiągnęli w dziedzinie muzyki jazzowej, tworząc oryginalny styl określany często mianem polskiej szkoły jazzu. Zwłaszcza w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku polska muzyka jazzowa cieszyła się dużym uznaniem w kraju i poza granicami. Do grona artystów o międzynarodowej sławie należą Krzysztof Komeda, Adam Makowicz, Tomasz Stańko, Michał Urbaniak. W okresie PRL duże znaczenie miał międzynarodowy festiwal Jazz Jamboree odbywający się w Warszawie, będący wydarzeniem bezprecedensowym we wschodniej Europie.

Polska muzyka rozrywkowa szczyci się znaną na całym świecie sceną metalową. Z polskich zespołów największą popularność na świecie zdobyły m.in Vader, Decapitated, Vesania, Hate oraz Behemoth[1].

Obecnie polska muzyka rozrywkowa, poza użyciem języka polskiego oraz w niektórych przypadkach charakterystycznych idiomów melodycznych i rytmicznych polskiej muzyki ludowej, nie różni się w istotny sposób od muzyki popularnej innych krajów, a jej zasięg poza nielicznymi wyjątkami odnosi się wyłącznie do rynku krajowego.

Ciekawostki

Adam Jarzębski, wybitny polski kompozytor wczesnego baroku, muzyk kapeli królewskiej w Warszawie, jako pierwszy użył słowa "koncert" do określenia utworów ściśle instrumentalnych, przedtem bowiem nazywano "koncertem" zespoły wokalno-instrumentalne o znamionach koncertowego współzawodniczenia[2].

  1. Jarosław Szubrycht. METAL EKSPORT SUKCES. „Przekrój”. 09/2006, 8 marca 2006. Piotr Najsztub. Edipresse Polska. ISSN 0033-2488. (pol.). 
  2. Feliks Koneczny "Polskie Logos a Ethos" Poznań 1921