Wincenty Jasiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Jasiewicz
Ilustracja
pułkownik kawalerii pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1891
Łomża

Data i miejsce śmierci

27 listopada 1941
Bukareszt

Przebieg służby
Lata służby

1912–1941

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Ułanów
10 Brygada Kawalerii
Nowogródzka Brygada Kawalerii

Stanowiska

dowódca pułku kawalerii
zastępca dowódcy brygady

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Korony Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Wincenty Adam Jasiewicz (ur. 24 grudnia 1891 w Łomży, zm. 27 listopada 1941 w Bukareszcie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Stanisława i Jadwigi z d. Dunin-Brzezińska[1]. Był uczniem korpusu kadetów w Pskowie i w Połocku. W 1912 jako podporucznik kawalerii ukończył Wojskową Szkołę Kawalerii w Jelizawetgradzie. W 1917 po rewolucji lutowej, wstąpił do I Korpusu Polskiego generała porucznika Józefa Dowbor-Muśnickiego, w którym objął dowództwo 1 szwadronu 2 pułku ułanów. Szwadronem dowodził do 30 czerwca 1918 kiedy to rozwiązana została Dywizja Ułanów.

Od 12 listopada 1918 ponownie znalazł się w szeregach 2 pułku ułanów. W Łodzi zorganizował 1 szwadron pułku. 17 grudnia 1918, w stopniu rotmistrza, został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego[2]. 15 stycznia 1919 roku na czele 1 szwadronu wyjechał do Ostrowi Mazowieckiej, gdzie podporządkowany został dowódcy Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Następnie jego szwadron przetransportowany został do Chełma i wcielony do Grupy generała Majewskiego, a później Grupy generała Śmigłego-Rydza. 24 lutego 1919 wyróżniony został w rozkazie szefa Sztabu Generalnego WP za walki w okolicy Perespy. W maju 1919 wycofany wraz ze swoim szwadronem z frontu do Zamościa. 4 maja 1919 wymieniony został w rozkazie pochwalnym podpisanym przez dowódcę Grupy, generała porucznika Teofila Babiańskiego. Pod koniec czerwca 1919 pierwszy szwadron przeszedł do Żółkwi i Brodów, gdzie dołączył do macierzystego pułku. 16 lipca 1919 został zatwierdzony z dniem 28 czerwca 1919 na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego 2 pułku ułanów[3]. Od lipca 1919 walczył z 2 pułkiem ułanów w składzie III Brygady Jazdy generała Jana Sawickiego. 5 czerwca 1920 w czasie walk z oddziałami 1 Armii Konnej pod wsią Ozierna, przejął od pułkownika Adolfa Waraksiewicza dowództwo 2 p.uł. Od 1 sierpnia 1920 na czele pułku walczył w składzie VIII Brygady Jazdy. 13 sierpnia 1920 pod wsią Milewo dowodzona przez niego jednostka rozbiła sowiecki 29 pułk strzelców. Swój udział wojnie z bolszewikami zakończył w październiku 1920 zagonem na Korosteń.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał na stanowisku dowódcy 2 pułku Ułanów Grochowskich, którego pokojowym garnizonem były Suwałki. W marcu 1930 mianowany został dowódcą 10 Brygady Kawalerii, której dowództwo mieściło się w garnizonie Rzeszów[4]. Obowiązki dowódcy pułku przekazał pułkownikowi dyplomowanemu Józefowi Smoleńskiemu. W 1937 roku, gdy podjęte zostały decyzje o przekształceniu 10 Brygady Kawalerii w jednostkę pancerno-motorową, przeniesiony został na stanowisko zastępcy dowódcy Nowogródzkiej Brygady Kawalerii w Baranowiczach. Na początku sierpnia 1939 skierowany został na leczenie w Rumunii. Z powodu choroby nie wziął udziału w kampanii wrześniowej. 27 listopada 1941 zmarł w Bukareszcie. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu katolickim.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Uczestnicy V kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych - płk Wincenty Jasiewicz stoi 5. z lewej
15-lecie 2 puł - defilada z byłymi dowódcami na czele. Od lewej: gen. Stanisław Grzmot-Skotnicki, gen. Stefan Suszyński, płk Wincenty Jasiewicz

Jego rodzicami byli Stanisław herbu Rawicz (1850–1917) i Jadwiga Dunin-Brzezińska herbu Łabędź (1870–1956). Miał ośmioro rodzeństwa: Aleksander Jakub (1890–1951), Edward (1894–1920), Eugeniusz (1895–1992), Julia (1896–1978), Jerzy (1900–1979), Kazimiera (1904–1974), Stefania (1907–1939), Konstanty (1910–1922). Najstarszy z rodzeństwa Aleksander Jakub ożenił się ze Stefanią Szydłowską (primo voto Fyuth), z którą miał dwie córki Jadwigę i Irenę, żonę Stanisława „Miedza” Tomaszewskiego. Jadwiga w 1948 roku poślubiła Rajmunda Kaczyńskiego.

W 1921 zawarł związek małżeński z Kornelią Zoe Skupiewską (1902–1965), córką Lucjana Skupiewskiego, burmistrza Bukaresztu z 1923[5]. Miał z nią synów: Lucjana (1922–2005), historyka i ekonomistę, zamieszkałego w Kanadzie; Stanisława (1925–1992), technologa, zamieszkałego w Kanadzie; Marię Adama (ur. 1930–2020), ekonomistę, zamieszkałego w Warszawie – który w 1940, dzięki interwencji dyplomatów rumuńskich, przedostał się z okupowanej przez Sowietów wschodniej Polski do Rumunii, do swojego dziadka.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 81.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 3 z 14 stycznia 1919 roku, poz. 126.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 81 z 31 lipca 1919 roku, poz. 2837.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 31 marca 1930 roku.
  5. ↑ Anna Poppek: Obrączki. Opowieść o rodzinie Marii i Lecha Kaczyńskich. Warszawa: G+J Gruner+Jahr Polska, 2010, s. 59. ISBN 978-83-623-43-08-9.
  6. ↑ W 1924 roku termin „jazda” zastąpiony został nazwą „kawaleria”.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, poz. 1115]
  8. ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 82.
  9. ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  10. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za prace w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Władysław Seweryn Herkner, Zarys historii wojennej 2-go Pułku Ułanów Grochowskich im. gen. Józefa Dwernickiego, Warszawa 1929.
  • Franciszek Skibiński: Ułańska młodość 1917–1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07705-3.
  • Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
  • Rocznik Oficerów Kawalerii 1930, Główna Drukarnia Wojskowa, nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, Warszawa 1930.
  • Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914–1939. Wincenty Jasiewicz. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2014-07-24].
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wincenty_Jasiewicz&oldid=73655077”