Wołodymyr Czornobaj
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 marca 1954 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Alma Mater |
Lwowską Szkołę Sztuki Użytkowej, Lwowski Instytut Sztuki Użytkowej i Dekoracyjnej |
| Odznaczenia | |
| |
Wołodymyr Mykołajowycz Czornobaj (ukr. Володимир Миколайович Чорнобай; ur. 17 marca 1954 w Michajłowskim) – ukraiński malarz. Członek Związku Narodowego Artystów Plastyków Ukrainy (1989), Związku Polskich Artystów Plastyków (2009) i grupy artystycznej „Kwarta”. Zasłużony Artysta Ukrainy. Brat Jurija Czornobaja[1][2][3][4].
Biografia[edytuj | edytuj kod]
Ukończył Lwowską Szkołę Sztuki Użytkowej (1973), Lwowski Instytut Sztuki Użytkowej i Dekoracyjnej (1980, nauczyciele N. Fedczun, T. Drahan)[1][2].
Od 1981 r. mieszka w Tarnopolu[1][2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Zajmuje się witrażem klasycznym i malarstwem sztalugowym, grafiką, od 1989 r. malarstwem na szkle[1][2].
Najważniejsze prace: seria prac na szkle „Ruky” (1990), „Wirtualnyj portret suczasnyka” (1995), „Pikuj-Krasija” (1994–2002), „Pińko-Pinokkio” (2006) itp. Jego prace znajdują się w muzeach i kolekcjach prywatnych na Ukrainie, Słowacji, w Polsce, Hiszpanii, Niemczech i USA[1][2].
Od 1984 roku brał udział w ponad 40 wystawach zbiorowych na Ukrainie, w Bułgarii, Hiszpanii, Niemczech, Polsce, Słowacji i na Węgrzech. Brał udział w międzynarodowych i ogólnoukraińskich plenerach[1][2].
Ponad 70 wystaw indywidualnych w Tarnopolu (1992, 1994, 1995, 2002, 2009, 2010, 2011, 2014, 2022[4]), Lwowie (1993, 1997, 2013, 2020[3][5]), Czerniowcach (1994); Łucku (1995, 1996, 2016, 2017), Równem (1996), Kijowie (1997, 2015); Kaliszu (1999, 2005, 2009, 2012, 2014, 2015), Sieradzu, Bytowie (2000), Przeworsku (2002), Jarosławiu (2002, 2015), Elblągu (2003, 2005); Sławnie (2004), Pabianicach (2004, 2017), Pleszewie (2005), Ostrowie Wielkopolskim (2005, 2016), Olsztynie (2005), Gołuchowie, Ostrzeszowie, Kępnie (2006); Opatówku (2007), Krotoszynie (2007, 2011; wszystkie w Polsce); Hamm (Niemcy, 2008), Iwano-Frankowska (2008, 2012); Wolsztynie (2009); Śmiglu (2010), Schwedt/Oder (2010, Niemcy), Andrychowie (2010, 2015), Środzie Śląskiej (2010, 2012); Berlinie (2012, 2015), Bolestraszycach/Przemyślu (2015), Włocławku (2016), Tarnobrzegu (2017)[1][2][6][7].
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
- Zasłużony Malarz Ukrainy (1 grudnia 2016)[8];
- laureat wystawy sztuki „Tajemnica Bożego Narodzenia – 96” (1996, Łuck)[1][2];
- złota nagroda I Konkursu-Wystawy Sztuki Współczesnej (1996, Tarnopol)[1][2];
- III nagroda na ogólnoukraińskiej wystawie malarstwa na szkle „Trzy wymiary: wczoraj, dziś i jutro” (1998, Lwów)[1][2];
- Tarnopolska Nagroda Regionalna imienia Mychajła Bojczuka (2002)[1][2];
- srebrny medal „Labour omnia vincit” Towarzystwa Hipolita Cegielskiego (2009, Poznań, Polska)[1][2];
- Nagroda Prezydenta Miasta Kalisza (Polska, 2015)[6];
- Dyplom międzynarodowej wystawy sztuki Lwowski Salon Jesienny „Wysokyj Zamok 2015”[6];
- Tarnopolska Nagroda Regionalna imienia Jarosławy Muzyky (2022)[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Богдан Мельничук, Тамара Удіна.: Чорнобай Володимир Миколайович. W: Тернопільський енциклопедичний словник. редкол.: Г. Яворський та ін.. T. 3: П—Я. Тернопіль : Видавничо-поліграфічний комбінат «Збруч», 2008, s. 603. ISBN 978-966-528-279-2. (ukr.)
- ↑ a b c d e f g h i j k l Чорнобай Володимир Миколайович. W: Мистці Тернопільщини. Частина 1. Образотворче мистецтво, департамент культури, релігій та національностей Тернопільської облдержадміністарації, Тернопільська обласна університецька наукова бібліотека; укладач Миськів В.; вступна стаття І. Дуда; керівник проєкту та науковий редактор Вітенко В.; редактор Жовтко Г., Тернопіль, Підручники і посібники, 2015, s. 251–254, ISBN 978-966-07-2936-0.
- ↑ a b Володимир Чорнобай представив у львівському музеї Шептицького свої „Органічні структури”. galinfo, 2020-07-28. [dostęp 2024-02-04].
- ↑ a b Ірина Терлюк: У тернопільському музеї відкрили виставку „Локдаун”. Суспільне Новини, 2022-12-23. [dostęp 2024-02-04].
- ↑ Знаний тернопільський художник подарував Музею етнографії у Львові 37 власних творів. Еспресо, 2023-02-27. [dostęp 2024-02-04].
Боятись критики – це глупота, – художник Володимир Чорнобай про тонкі натури. galinfo, 2020-07-28. [dostęp 2024-02-04]. - ↑ a b c Про художника Володимира Чорнобая і його пленери. тмц.інфо. [dostęp 2024-02-04].
- ↑ Микола Шот: Роботи, мов джазові композиції. Урядовий кур'єр, 2023-01-07. [dostęp 2024-02-04].
Zapraszamy na wystawę Wołodymyr Czornobaj – „Struktury organiczne”, sitodruki i malarstwo. Tarnobrzeski Dom Kultury. [dostęp 2024-02-04].
Лілі Білик. Творець простору і часу, Культура і життя, 24 marca 2017, № 12, s. 12–13. - ↑ Dekret Prezydenta Ukrainy z 1 grudnia 2016 r. № 533/2016 „Про відзначення державними нагородами України з нагоди 25-ї річниці підтвердження всеукраїнським референдумом Акта проголошення незалежності України 1 грудня 1991 року”.
- ↑ В Тернопільській ОВА відбулося друге засідання комітету з присудження обласних премій в галузі культури. Місто, 2023-11-02. [dostęp 2024-02-04].