Łożysko (anatomia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludzki płód i łożysko
Budowa łożyska
Popłód

Łożysko (łac. placenta) – przejściowy narząd płodowy występujący u ssaków łożyskowych, który tworzy się z kosmówki i błony śluzowej macicy. Kosmki kosmówki zagłębiają się i łączą z błoną macicy. Łożysko powstaje z tkanki łącznej, błony śluzowej macicy (część matczyna) oraz z zewnętrznej warstwy komórek otaczających zarodek. Od strony matczynej łożysko składa się z wielu zrazików, od strony płodowej jest gładkie.

Za pomocą łożyska zarodek otrzymuje z krwi matki pokarm i tlen, a oddaje dwutlenek węgla i zbędne produkty przemiany materii. Krew matki i płodu nie miesza się, ale do krwi płodu mogą się przedostać dzięki łożysku (za pomocą splotu naczyń krwionośnych – pępowiny) składniki odżywcze, witaminy i przeciwciała, a także niektóre wirusy, antybiotyki i inne.

Popłód (łac. adnexa fetalia) to łożysko razem z błonami płodowymi i pępowiną[1].

Łożysko człowieka[edytuj | edytuj kod]

Podstawowa funkcja łożyska to fizjologiczna wymiana między układem naczyniowym matki i płodu. Może ona zaistnieć dopiero po wytworzeniu się tych dwóch systemów krążenia. Naczynia płodowe pojawiają się w rosnących kosmkach łożyska w 5. tygodniu ciąży (licząc od pierwszego dnia ostatniej miesiączki). Serce płodu zaczyna bić w 4. tygodniu i w tym czasie sieć naczyń płodowych w kosmkach jest już rozwinięta, umożliwiając przepływ krwi płodowej przez łożysko[2].

Poczynając od 10. tygodnia ciąży łożysko stopniowo przejmuje produkcję hormonów (m.in. progesteronu i estradiolu), zastępując w ten sposób czynność ciałka żółtego ciążowego. W. 12 tygodniu ciąży waży około 10. gramów, w 22. tygodniu – około 170 gramów, w 32. tygodniu – około 430 gramów, a największą swą masą osiąga w 42. tygodniu ciąży – około 650 gramów[3]. Łożysko zazwyczaj ma okrągły kształt, lecz nierzadko występują również łożyska o nieregularnych kształtach – na przykład wielopłatowe czy o kształcie gwiazdy[4].

Funkcje[edytuj | edytuj kod]

Zasadniczą funkcją łożyska jest wymiana gazów (O2 i CO2), produktów energetycznych i budulcowych oraz ich metabolitów pomiędzy krwią matki a krwią płodu. Przez łożysko w ciągu jednej sekundy przepływa 8,3 ml krwi matki i 6,6 ml krwi płodu. Wymiana pomiędzy krwią matki a krwią płodu zachodzi dzięki dyfuzji, aktywnemu transportowi i pinocytozie. W łożysku dyfunduje tlen, dwutlenek węgla i większość soli mineralnych. Na zasadzie aktywnego transportu przechodzi przez łożysko glukoza, aminokwasy oraz jony wapnia i żelaza. W wyniku pinocytozy w łożysku są transportowane z krwi matki do krwi płodu nieznaczne ilości białek[3][5]. Łożysko jest nie tylko osłoną mechaniczną płodu (zarodka), lecz także biologiczną. Jest wydalane w trzecim okresie porodu.

Drugą ważną funkcją łożyska jest wytwarzanie hormonów. Poczynając od 10. tygodnia ciąży (licząc od pierwszego dnia ostatniej miesiączki) łożysko jako gruczoł wewnętrznego wydzielania, stopniowo przejmuje produkcję hormonów, zastępując w ten sposób czynność ciałka żółtego ciążowego[3]. Wytwarza gonadotropinę kosmówkową, somatomammotropinę kosmówkową, relaksynę, testosteron, progesteron i estrogeny: estron (E1), estradiol (E2), estriol (E3) – wytwarzane w łożysku w syncytiotrofoblaście i estetrol (E4) – wytwarzany w wątrobie płodu. Dzięki obecności enzymów zachodzi w łożysku przemiana hormonów steroidowych. Łożysko stanowi naturalną barierę immunologiczną, dzięki której organizm matki wykazuje wybiórczą tolerancję na antygenowo często obcy organizm płodu.

Starzenie się łożyska[edytuj | edytuj kod]

Łożysko podlega procesom starzenia, upośledzającym jego wydolność funkcjonalną. Polega to na zarastaniu naczyń łożyskowych, odkładaniu się wapnia w kosmkach, stłuszczeniu, zwłóknieniu, dlatego ciąża przenoszona stanowi zagrożenie dla płodu[potrzebny przypis].

Rodzaje łożyska[edytuj | edytuj kod]

W zależności od stopnia złączenia kosmówki z błoną śluzową macicy wyróżnia się[6]:

  • łożysko bezdoczesnowe (inaczej nieinwazyjne, rzekome[7]; placenta adeciduata) – łożysko nie odrywa błony śluzowej macicy w czasie porodu, kosmki jedynie wysuwają się z błony śluzowej i nie dochodzi do krwawienia[7]; ze względu na kształt dzieli się je na:
  • łożysko doczesnowe (inaczej inwazyjne, prawdziwe[7]; placenta deciduata) – kosmki wnikają w błonę śluzową macicy, która podczas porodu ulega zniszczeniu i jest usuwana na zewnątrz w postaci tak zwanej doczesnej, czemu towarzyszy krwawienie[7]. Ze względu na kształt dzieli się je na:
    • łożysko popręgowe (placenta zonaria) – kosmki otaczają zarodek jedynie w części środkowej, a pozostała część zarodka jest bez kosmków; występuje u drapieżnych i płetwonogich;
    • łożysko krążkowe (inaczej tarczowe[7]; placenta discoidalis) – kosmki są skupione na małej przestrzeni, a związek części zarodkowej i macicznej łożyska jest bardzo ścisły; występuje u pozostałych rzędów ssaków łożyskowych.

Innego podziału można dokonać biorąc pod uwagę liczbę warstw tworzących łożysko[7]:

  • łożysko nabłonkowo-kosmówkowe (placenta epitheliochorialis) – występuje u koni oraz świń. Nabłonek kosmówki i błony śluzowej przylega do siebie, zaś bariera łożyskowa jest najgrubsza porównując do łożysk innych rodzajów.
  • łożysko łączno-kosmówkowe (placenta syndesmochorialis) – występuje u przeżuwaczy. Nabłonek kosmówki niszczy nabłonek endometium, który odżywia zarodek wchodząc w skład mleczka macicznego.
  • łożysko śródbłonkowo-kosmówkowe (placenta endotheliochorialis) – występuje u mięsożernych. Kosmki kosmówki bezpośrednio przylegają do śródbłonka naczyń krwionośnych.
  • łożysko krwio-kosmówkowe (placenta haemochorialis) – obecne u naczelnych, kosmki są zanurzone we krwi.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Grzegorz H.. Bręborowicz, Krzysztof Czajkowski (red.), Położnictwo, wyd. III - 4 dodruk, Warszawa: PZWL Wydawnictwo Lekarskie, 2021, ISBN 978-83-200-6323-3, OCLC 1245438334.
  2. Zagnieżdżanie się zarodka i wczesny rozwój kosmówki. libramed.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-26)]., R. Pijnenborg, Department of Obstetrics and Gynaecology, Katholieke Universiteit Leuven, University Hospital Gasthuisberg, B3000 Leuven, Belgia. Tłumaczyła Lidia Michalak
  3. a b c Władysław Traczyk, Fizjologia człowieka w zarysie, str. 394, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1989, ISBN 83-200-1370-4
  4. Michael Yampolsky, Carolyn M. Salafia, Oleksandr Shlakhter, Danielle Haas, Barbara Eucker & John Thorp. Modeling the variability of shapes of a human placenta. „Placenta”. 29 (9), 2008. DOI: 10.1016/j.placenta.2008.06.005. 
  5. Neil A. Campbell, Jane B. Reece, Lisa A. Urry, Michael L. Cain, Steven A. Wasserman, Peter V. Minorsky, Robert B. Jackson: Biologia. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2012, s. 1014. ISBN 978-83-7510-392-2.
  6. Budowa ciała ssaków. W: Władysław Zamachowski, Adam Zyśk: Strunowce Chordata. Kraków: Wydawnictwo Naukowe WSP, 1997, s. 427, 428. ISBN 83-86841-92-3.
  7. a b c d e f g Helena Przespolewska, Henryk Kobryń, Tomasz Szara & Bartłomiej J. Bartyzel: Podstawy anatomii zwierząt domowych. Warszawa: PWN, 2014, s. 121–122. ISBN 978-83-62815-22-7.