(3) Juno

(3) Juno
	; Obraz uzyskany przez Very Large Telescope
Odkrywca	Karl Ludwig Harding
Data odkrycia	1 września 1804
Numer kolejny	3
	Charakterystyka orbity (J2000)
Przynależność; obiektu	Pas główny
Półoś wielka	2,6716 au
Mimośród	0,2553
Peryhelium	1,9895 au
Aphelium	3,3536 au
Okres obiegu; wokół Słońca	4 lata 134 dni
Średnia prędkość	17,92 km/s
Inklinacja	12,98°
	Charakterystyka fizyczna
Średnica	290×240×190 km
Masa	3×1019 kg
Średnia gęstość	3,14 g/cm3
Okres obrotu	(7 h 12 min 36 s) h
Albedo	0,238
Jasność absolutna	5,33m
Typ spektralny	Typ S
Średnia temperatura powierzchni	śred. ~163 K; max. (+28 °C) 301 K
Satelity naturalne	prawdopodobnie posiada (?)
	Multimedia w Wikimedia Commons

(3) Juno lub Junona – trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid krążących pomiędzy Marsem a Jowiszem.

Odkrycie i nazwa[edytuj | edytuj kod]

Planetoida (3) Juno została odkryta przez niemieckiego astronoma Karla Hardinga w dniu 1 września 1804 roku w Lilienthal. Jej nazwa pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiej – Junony. 19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę, a planetoidą tą była właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej planetoidy.

Ruch Juno po niebie na tle gwiazd
Pięciominutowa ekspozycja planetoidy (jasny obiekt w centrum)
Juno w różnych długościach fali widziana przez teleskop Hooker, obserwatorium na Mt Wilson, USA

Orbita[edytuj | edytuj kod]

Orbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,97° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,26. Ciało to krąży w średniej odległości 2,67 au wokół Słońca, na co potrzebuje 4 lata i 134 dni.

Właściwości fizyczne[edytuj | edytuj kod]

Jest to ciało o nieregularnym kształcie, którego rozmiary wynoszą 290×240×190 km. Albedo Junony wynosi 0,24; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7^m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,3^m.

Na powierzchni tej planetoidy wykryto, prowadząc obserwacje w podczerwieni, duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

(3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
(3) Juno w bazie Minor Planet Center (ang.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Diagram orbity (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)