(3) Juno
| ||
 Juno w różnych długościach fali widziana przez teleskop Hooker, obserwatorium na Mt Wilson, USA | ||
| Odkrywca | Karl Ludwig Harding | |
| Data odkrycia | 1 września 1804 | |
| Numer kolejny | 3 | |
| Charakterystyka orbity (J2000) | ||
| Występowanie planetoidy |
Pas główny | |
| Półoś wielka | 2,6716 au | |
| Mimośród | 0,2553 | |
| Peryhelium | 1,9895 au | |
| Aphelium | 3,3536 au | |
| Okres obiegu wokół Słońca |
4 lata 134 dni | |
| Średnia prędkość | 17,92 km/s | |
| Inklinacja | 12,98° | |
| Charakterystyka fizyczna | ||
| Średnica | 290×240×190 km | |
| Masa | 3×1019 kg | |
| Średnia gęstość | 3,14 g/cm3 | |
| Okres obrotu | (7 h 12 min 36 s) h | |
| Albedo | 0,238 | |
| Jasność absolutna | 5,33m | |
| Typ spektralny | Typ S | |
| Średnia temperatura powierzchni | śred. ~163 K max. (+28 °C) 301 K | |
| Satelity naturalne | prawdopodobnie posiada (?) | |
(3) Juno lub Junona – trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid krążących pomiędzy Marsem a Jowiszem.
Spis treści
Odkrycie i nazwa[edytuj | edytuj kod]
Planetoida (3) Juno została odkryta przez niemieckiego astronoma Karla Hardinga w dniu 1 września 1804 roku w Lilienthal. Jej nazwa pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiej – Junony. 19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę, a planetoidą tą była właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej planetoidy.
Ruch Juno po niebie na tle gwiazd
Pięciominutowa ekspozycja planetoidy (jasny obiekt w centrum)
Orbita[edytuj | edytuj kod]
Orbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,97° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,26. Ciało to krąży w średniej odległości 2,67 j.a. wokół Słońca, na co potrzebuje 4 lata i 134 dni.
Właściwości fizyczne[edytuj | edytuj kod]
Jest to ciało o nieregularnym kształcie, którego rozmiary wynoszą 290×240×190 km. Albedo Junony wynosi 0,24; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,3m.
Na powierzchni tej planetoidy wykryto, prowadząc obserwacje w podczerwieni, duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (3) Juno w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Diagram orbity (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
| (2) Pallas |
(3) Juno | (4) Westa |
