Przejdź do zawartości

(3) Juno

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(3) Juno
Ilustracja
Obraz uzyskany przez Very Large Telescope
Odkrywca

Karl Ludwig Harding

Data odkrycia

1 września 1804

Numer kolejny

3

Charakterystyka orbity (J2000)
Przynależność
obiektu

Pas główny

Półoś wielka

2,6716 au

Mimośród

0,2553

Peryhelium

1,9895 au

Aphelium

3,3536 au

Okres obiegu
wokół Słońca

4 lata 134 dni

Średnia prędkość

17,92 km/s

Inklinacja

12,98°

Charakterystyka fizyczna
Średnica

290×240×190 km

Masa

3×1019 kg

Średnia gęstość

3,14 g/cm3

Okres obrotu

(7 h 12 min 36 s) h

Albedo

0,238

Jasność absolutna

5,33m

Typ spektralny

Typ S

Średnia temperatura powierzchni

śred. ~163 K
max. (+28 °C) 301 K

Satelity naturalne

prawdopodobnie posiada (?)

(3) Juno lub Junona – trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid krążących pomiędzy Marsem a Jowiszem.

Odkrycie i nazwa

[edytuj | edytuj kod]

Planetoida (3) Juno została odkryta przez niemieckiego astronoma Karla Hardinga w dniu 1 września 1804 roku w Lilienthal. Jej nazwa pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiejJunony. 19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę, a planetoidą tą była właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej planetoidy.

Orbita

[edytuj | edytuj kod]

Orbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,97° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,26. Ciało to krąży w średniej odległości 2,67 au wokół Słońca, na co potrzebuje 4 lata i 134 dni.

Właściwości fizyczne

[edytuj | edytuj kod]

Jest to ciało o nieregularnym kształcie, którego rozmiary wynoszą 290×240×190 km. Albedo Junony wynosi 0,24; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,3m.

Na powierzchni tej planetoidy wykryto, prowadząc obserwacje w podczerwieni, duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]