(3) Juno
(3) Juno  |
|
 Juno w różnych długościach fali widziana przez teleskop Hooker, obserwatorium na Mt Wilson, USA |
|
| Odkrywca | Karl Ludwig Harding |
| Data odkrycia | 1 września 1804 |
| Nr kolejny | 3 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Występowanie planetoidy |
Pas główny |
| Półoś wielka | 2,6716 j.a. |
| Mimośród | 0,2553 |
| Peryhelium | 1,9895 j.a. |
| Aphelium | 3,3536 j.a. |
| Okres obiegu wokół Słońca |
4 lata 134 dni |
| Śr. prędkość | 17,92 km/s |
| Inklinacja | 12,98° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica | 290×240×190 km |
| Masa | 3 × 1019 kg |
| Średnia gęstość | 3,14 g/cm3 |
| Okres obrotu | (7 h 12 min 36 s) h |
| Albedo | 0,238 |
| Jasność absolutna | 5,33m |
| Typ spektralny | Typ S |
| Średnia temperatura powierzchni | śred. ~163 K max. (+28 °C) 301 K |
| Satelity naturalne | prawdopodobnie posiada (?) |
(3) Juno lub Junona – trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid krążących pomiędzy Marsem a Jowiszem.
Odkrycie i nazwa[edytuj | edytuj kod]
Planetoida (3) Juno została odkryta przez niemieckiego astronoma Karla Hardinga w dniu 1 września 1804 roku w Lilienthal. Jej nazwa pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiej – Junony. 19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę, a planetoidą tą była właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej planetoidy.
-
Ruch Juno po niebie na tle gwiazd
-
Pięciominutowa ekspozycja planetoidy (jasny obiekt w centrum)
Orbita[edytuj | edytuj kod]
Orbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,97° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,26. Ciało to krąży w średniej odległości 2,67 j.a. wokół Słońca, na co potrzebuje 4 lat i 134 dni.
Właściwości fizyczne[edytuj | edytuj kod]
Jest to ciało o nieregularnym kształcie, którego rozmiary wynoszą 290×240×190 km. Albedo Junony wynosi 0,24; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,3m.
Na powierzchni tej planetoidy wykryto, prowadząc obserwacje w podczerwieni, duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
