Aleksander Zygmunt Myszkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Aleksander Zygmunt Myszkowski
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

28 lutego 1892
Myszkowice

Data i miejsce śmierci

1956
Mato Grosso

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Polska Siła Zbrojna
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie

Jednostki

7 Dywizja Piechoty
13 Dywizja Piechoty
Armia „Pomorze”

Stanowiska

dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca dywizji piechoty
zastępca dowódcy etapów armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Krzyża Wolności za służbę wojskową (Estonia) Order Trzech Gwiazd II klasy (Łotwa) Order Wojenny Pogromcy Niedźwiedzia (Łotwa) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych Odznaka 5 Pułku Piechoty Legionów

Aleksander Zygmunt Myszkowski (ur. 28 lutego 1892 w Myszkowicach, zm. 1956 w Mato Grosso) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Aleksander Zygmunt Myszkowski urodził się 28 lutego 1892 roku jako syn Edmunda. „Pochodził ze zubożałej linii magnackiego rodu Gonzagów – Myszkowskich, posiadał resztówkę – kilkudziesięciohektarowy folwark Myszkowice, leżący na skraju Zagłębia Dąbrowskiego. Był wysoce ambitny i zdumiewał kolegów brawurowymi wyczynami”[1].

W czasie I wojny światowej walczył w I Brygadzie Legionów Polskich. Był oficerem 5 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1916 roku, w czasie bitwy pod Kostiuchnówką, przejął dowództwo 8 kompanii po rannym por. Rapidzie. Kompanię tworzyli górale żywieccy, ochotnicy ze wsi Czaniec, nazywający siebie „Cańcokami”. 6 lipca prowadząc atak na bagnety został ranny w kolano[2]. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. W okresie od 1 października 1917 roku do 18 sierpnia 1918 roku był dowódcą Klasy „C” w Szkole Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej[3].

Do końca lata 1919 przewodził Sekcji Wschód II Oddziału Sztabu Generalnego WP. Od września w Rydze jako specjalny delegat WP na Łotwie i w Estonii, przygotowywał militarne współdziałanie wojsk łotewskich i polskich przeciwko bolszewikom. Od grudnia 1919 był oficjalnie attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Rydze. 30 grudnia podpisał w imieniu Rzeczypospolitej umowę wojskową z Łotwą, której jednym z efektów była polsko-łotewska operacja Zima skutkująca zajęciem Dyneburga[4].

W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został przydzielony na stanowisko szefa sztabu 19 Dywizji Piechoty w Wilnie[5]. W następnym roku był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W październiku 1924 roku został przeniesiony do 32 pułku piechoty w Modlinie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6]. W 1928 roku był I oficerem sztabu Inspektoratu Armii w Wilnie. Stanowisko Inspektora Armii zajmował wówczas gen. dyw. Edward Śmigły-Rydz. W czasie służby w W.S.Woj. w Warszawie pozostawał oficerem nadetatowym 7 pułku piechoty Legionów, natomiast w czasie służby w Wilnie – oficerem nadetatowym 68 pułku piechoty. 1 stycznia 1929 roku Prezydent RP, Ignacy Mościcki nadał mu stopień pułkownika[7]. W styczniu 1930 roku objął dowództwo 16 pułku piechoty Ziemi Tarnowskiej w Tarnowie[8], a już 13 października 1931 roku zastąpił płk. dypl. Emila Krukowicz-Przedrzymirskiego na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie[9]. 16 lutego 1935 roku został mianowany dowódcą 13 Kresowej Dywizji Piechoty w Równem[10]. W styczniu 1938 roku został pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu.

W czasie kampanii wrześniowej pełnił funkcję zastępcy dowódcy etapów Armii „Pomorze” oraz dowódcy Oddziału Wydzielonego „Toruń”. 11 września, po objęciu przez gen. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza dowództwa grupy operacyjnej, został dowódcą etapów Armii „Poznań” i „Pomorze”[11]. We wrześniu 1939 po bitwie nad Bzurą dostał się do niemieckiej niewoli. W niewoli przebywał do wiosny 1945 roku między innymi w Oflagu VII A Murnau. Za ten okres służby generał Juliusz Rómmel wystawił mu negatywną opinię: „element szkodliwy w armii! Wykluczony przez tutejsze Oficerskie Sądy Honorowe”[12]. Po zakończeniu II wojny światowej przebywał na emigracji, początkowo we Francji potem w Brazylii gdzie administrował majątek Sanguszków.

Dwukrotnie żonaty. W 1919 roku ożenił się z Anielą Szacherską i wkrótce potem zakupił Chwalibogowo. W 1928 roku ożenił się ponownie. Jego żoną została Helena Ogórek, z którą miał córki Alicję i Irenę.

Aleksander Zygmunt Myszkowski - oficer I Brygady Legionów Polskich

Zmarł tragicznie w Mato Grosso w 1956 roku.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • chorąży – 2 lipca 1915 roku
  • podporucznik – 28 kwietnia 1916 roku
  • porucznik – 1 listopada 1916 roku
  • kapitan
  • major – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 159. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • podpułkownik – 31 marca 1924 roku ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 70. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • pułkownik – 1 stycznia 1929 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Leon Berbecki, Pamiętniki ... s. 108.
  2. ↑ Leon Berbecki, Pamiętniki ... s. 109.
  3. ↑ Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930 ... s. 384.
  4. ↑ Bartosz Chmielewski: Polsko-łotewskie braterstwo broni: “Operacja Zima” 1920 roku (pol.). Przegląd Bałtycki, 2021-01-03. [dostęp 2021-01-05].
  5. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 16.09.1922 r.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 105 z 8 października 1924 roku, s. 580.
  7. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 04.01.1929 r.
  8. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 21.01.1930 r.
  9. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 7 z 23.10.1931 r.
  10. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Mianowania na stanowiska. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 5, s. 29, 21 marca 1935. 
  11. ↑ Konrad Ciechanowski, Armia „Pomorze” s. 52, 85, 302.
  12. ↑ Juliusz Rómmel, Generała Juliusza Rómmla opinie o wyższych oficerach WP s. 230.
  13. ↑ a b c d e f g h i j Pułkownik Aleksander Zygmunt Myszkowski. Zdj. Narodowe Archiwum Cyfrowe.. przegladbaltycki.pl. [dostęp 2020-07-27].
  14. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 06.01.1923 r.
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  17. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 69).
  18. ↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  19. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933. 
  20. ↑ Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 16. ISBN 978-83-64178-88-7.
  21. ↑ Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 49. ISBN 978-83-64178-88-7.
  22. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1848 z 28 lipca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 31, poz. 1297).
  23. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 12/1929, s. 238.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Szkoła Podchorążych Piechoty, Ostrów-Komorowo 1930.
  • Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931.
  • Leon Berbecki, Pamiętniki generała broni Leona Berbeckiego, Wydawnictwo „Śląsk”, Katowice 1959, wyd. I.
  • Jerzy Kirchmayer, Pamiętniki, Książka i Wiedza, wyd. III, Warszawa 1975.
  • Konrad Ciechanowski, Armia „Pomorze”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983, wyd. I, ISBN 83-11-06793-7.
  • Juliusz Rómmel, Generała Juliusza Rómmla opinie o wyższych oficerach WP, wstęp i oprac. Zbigniew Czerwiński, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1 (143), Warszawa 1993.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Zygmunt_Myszkowski&oldid=67450448”