Andrzej Wróbel (prawnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Wróbel
Ilustracja
Andrzej Wróbel i Ewa Łętowska (2011)
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1953
Bodzechów

Profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo administracyjne, prawo europejskie
Alma Mater

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Doktorat

1982
UMCS

Habilitacja

1991
UMCS

Profesura

22 stycznia 2002

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

UMCS

Okres zatrudn.

1976–2004

Instytut

Instytut Nauk Prawnych PAN

Okres zatrudn.

2004–2010

Sędzia Trybunału Konstytucyjnego
Okres spraw.

2011–2017

Sędzia Sądu Najwyższego
Okres spraw.

1994–2011, 2017–2020

Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Wróbel (ur. 18 lipca 1953 w Bodzechowie) – polski prawnik i nauczyciel akademicki, profesor nauk prawnych, sędzia Sądu Najwyższego (1994–2011, 2017–2020), w latach 2011–2017 sędzia Trybunału Konstytucyjnego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1982 doktoryzował się, przedstawiwszy napisaną pod kierunkiem Janusza Łętowskiego rozprawę zatytułowaną Administracyjnoprawne instrumenty ochrony gruntów rolnych w procesie inwestycyjnym. W 1991 uzyskał na UMCS stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Centralne planowanie państwowe. Studium administracyjno-prawne[1]. 22 stycznia 2002 otrzymał tytuł profesora nauk prawnych[2].

Wśród jego zainteresowań naukowych znalazły się prawo administracyjne, w tym postępowanie administracyjne i administracyjno-prawne problemy ochrony środowiska (zwłaszcza ochrona gruntów rolnych), planowanie publiczne, demokratyczna teoria samorządu terytorialnego w ujęciu komparatystycznym, prawo europejskie (w tym problematyka ochrony prawnej w Unii Europejskiej). Odbywał staże i prowadził badania naukowe m.in. w Katanii, Heidelbergu i Lwowie[1].

W 1976 został pracownikiem WPiA UMCS, początkowo na stanowisku asystenta stażysty, następnie – asystenta (1977), starszego asystenta (1978) i adiunkta (1982). Był prodziekanem tego wydziału ds. zaocznych studiów administracyjnych (1993–1994). Pracę na UMCS zakończył w 2004. W tym samym roku został zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego w Instytucie Nauk Prawnych PAN, gdzie kierował Zakładem Prawa Międzynarodowego i Prawa Europejskiego, był też przewodniczącym Rady Naukowej INP PAN (2009–2010). Od 2010 przebywał na urlopie bezpłatnym[1].

Prowadził także zajęcia także m.in. w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu (1992–1994), Uniwersytecie w Katanii (1993), Uniwersytecie Warszawskim (1994–2001), Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie (1998–2000), Wyższej Szkole Służby Społecznej w Suwałkach (2000–2001), Wyższej Szkole Handlu i Prawa w Warszawie (2000–2003)[1]. Pracował również w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie (2009–2013)[3] i na Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie (2019–2021)[3].

Od 2002 do 2006 zasiadał w Radzie Legislacyjnej IX kadencji, przewodniczył radzie programowej Krajowego Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury. Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się Monika Domańska(inne języki) oraz Mirosław Tokarski(inne języki)[4].

W 1994[1] otrzymał nominację na sędziego Sądu Najwyższego, orzekał w Izbie Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych[1][5].

W 2010 był rekomendowany przez klub poselski SLD do Trybunału Konstytucyjnego (z poparciem posłów z innych ugrupowań, w tym PO), nie został jednak wówczas wybrany. W 2011 został zgłoszony po raz kolejny, tym razem wybrano go w skład TK (w miejsce Ewy Łętowskiej). Ślubowanie złożył 29 maja tego samego roku[6]. W grudniu 2016 zapowiedział rezygnację ze stanowiska sędziego Trybunału Konstytucyjnego i powrót do orzekania w Sądzie Najwyższym[7], motywując swoją decyzję sprzeciwem wobec sposobu, w jaki Prawo i Sprawiedliwość obchodzi się z TK[8]. Prezydent Andrzej Duda powołał go na sędziego Sądu Najwyższego w styczniu 2017[9]. Orzekał w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych[10]. 1 kwietnia 2020 przeszedł w stan spoczynku[11].

Pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Państwo i Prawo” (od 2012)[12] oraz „Europejskiego Przeglądu Sądowego” (od 2005). Został wybrany na członka Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk kadencji 2020–2023[13].

Deklaruje biegłą znajomość języka niemieckiego oraz średnią języka angielskiego, włoskiego i rosyjskiego[1].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Instytucje prawa administracyjnego (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2010.
  • Karta Praw Podstawowych w europejskim i krajowym porządku prawnym (red.), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2009.
  • Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz (współautor), Zakamycze, Kraków 2000.
  • Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (współautor), C.H. Beck, Warszawa 2010.
  • Odpowiedzialność odszkodowawcza w administracji (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2010.
  • Postępowanie administracyjne (współautor), Zakamycze, Kraków 1998.
  • Postępowanie administracyjne i postępowanie egzekucyjne w administracji (współautor), Zakamycze, Kraków 2002.
  • Prawna ochrona gruntów rolnych w procesie inwestycyjnym, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1984.
  • Prawo procesowe administracyjne (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2010.
  • Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską 3 tomy (współautor), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2008–2010.
  • Ustrój i zadania administracji publicznej w Rzeczypospolitej Polskiej (współautor), FFE, Warszawa 1993.
  • Wprowadzenie do prawa Wspólnot Europejskich (red.), Zakamycze, Kraków 2004.
  • Współpraca sądowa w sprawach cywilnych i karnych (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2007.
  • Warto chronić państwo prawa. Andrzej Wróbel w rozmowie z Krzysztofem Sobczakiem, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2017.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Andrzej Wróbel, Życiorys naukowy, inpris.pl [zarchiwizowane 2023-03-29].
  2. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 stycznia 2002 r. o nadaniu tytułu naukowego profesora (M.P. z 2002 r. nr 12, poz. 207).
  3. ↑ a b Andrzej Wróbel, [w:] portal „Ludzie Nauki”, MNiSW/OPIPIB [dostęp 2024-04-30].
  4. ↑ Prof. dr hab. Andrzej Wróbel [online], Ośrodek Przetwarzania Informacji [dostęp 2024-04-30].
  5. ↑ Organizacja: Izba Administracyjna Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sn.pl [zarchiwizowane].
  6. ↑ Ślubowanie sędziego TK, prezydent.pl, 30 maja 2011 [zarchiwizowane 2012-09-13].
  7. ↑ Marek Domagalski, Trybunał Konstytucyjny przed zasadniczym zwrotem, „Rzeczpospolita”, 20 grudnia 2016, C3.
  8. ↑ Małgorzata Kryszkiewicz, Grzegorz Osiecki, Twarda linia Prawa i Sprawiedliwości, „Dziennik Gazeta Prawna”, 21 grudnia 2016, A6.
  9. ↑ Nominacja dla Andrzeja Wróbla na sędziego SN, prezydent.pl, 24 stycznia 2017 [zarchiwizowane 2017-01-24].
  10. ↑ Organy i jednostki organizacyjne: Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych, sn.pl [zarchiwizowane 2017-08-25].
  11. ↑ Sędziowie Jerzy Kuźniar oraz Andrzej Wróbel przeszli w stan spoczynku [online], Sąd Najwyższy, 2 kwietnia 2020 [dostęp 2021-01-29].
  12. ↑ Redakcja, wolterskluwer.pl [zarchiwizowane 2016-03-04].
  13. ↑ Komitet Nauk Prawnych PAN [online], pan.pl, styczeń 2020 [dostęp 2020-02-23].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Sędziowie Trybunału Konstytucyjnego

  • [1] Śmierć w trakcie kadencji.
  • [z] Zrzeczenie się urzędu.
  • [x] Wybrany na miejsce obsadzone.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Wróbel_(prawnik)&oldid=73667652”