Andrzej Aleksander Radomicki

Andrzej Aleksander Radomicki
	; Kotwicz
Rodzina	Radomiccy herbu Kotwicz
Data urodzenia	1660
Data i miejsce śmierci	24 grudnia 1726 ; Konarzewo
Ojciec	Kazimierz Władysław Radomicki
Matka	Zofia Ossowska
Żona	Franciszka Czarnkowska
Dzieci	Jan Antoni Radomicki

Andrzej Aleksander Radomicki herbu Kotwicz (ur. 1660, zm. 24 grudnia 1726 w Konarzewie) – marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1709 roku^[1], kasztelan gnieźnieński, poznański, kaliski, wojewoda kaliski i poznański, starosta osiecki.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Syn Kazimierza Władysława (1623-89), kasztelana kaliskiego i Zofii Ossowskiej. Brat Macieja, kasztelana kaliskiego, wojewody inowrocławskiego, kaliskiego i poznańskiego. Przyrodni brat Władysława, kasztelana i wojewody poznańskiego. Siostra Zofia Radomicka, poślubiła Andrzeja Szołdrskiego, kasztelana biechowskiego. Została matką Ludwika Szołdrskiego, kasztelana gnieźnieńskiego, wojewodę inowrocławskiego, poznańskiego i kaliskiego. Z małżeństwa z Franciszką Czarnkowską, córką Adama Uriela Czarnkowskiego pozostawił syna Jana Antoniego.

Pełnione urzędy[edytuj | edytuj kod]

Początkowo starosta nakielski i poznański. Pełnił obowiązki kasztelana gnieźnieńskiego od 1702 roku. W latach 1702-1704 piastował urząd kasztelana kaliskiego. W latach 1704-1709 był kasztelanem poznańskim. Powołany na stanowisko wojewody kaliskiego w 1709 roku. Urząd ten sprawował do 1711 roku. W latach 1711-1726 był wojewodą poznańskim. Dnia 14 stycznia 1726 roku zrezygnował z urzędu wojewody poznańskiego na rzecz brata Macieja.

Marszałek powtórnych sejmików relacyjnych województw poznańskiego i kaliskiego w 1700, 1701 i 1702 roku^[2].

Zasłużony jako marszałek Trybunału Koronnego (1709). W polityce gorliwy zwolennik Sasów. Fundator Pałacu w Konarzewie. Dokonał przebudowy Kościoła Św. Marcina w Konarzewie.

Był elektorem Augusta II Mocnego w 1697 roku z województwa kaliskiego^[3].

Odznaczony został Orderem Orła Białego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Złota księga szlachty polskiej, r. XVIII, Poznań 1896, s. 130.
↑ Michał Zwierzykowski, Samorząd sejmikowy województw poznańskiego i kaliskiego w latach 1696-1732, Poznań 2010, s. 368.
↑ Suffragia województw i ziem koronnych i W.X. Litewskiego zgodnie na [...] Augusta II obranego króla polskiego [...] dnia 27 VI i przy poparciu wolnej elekcjej jego [...], s. 15.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Seweryn Uruski, "Rodzina. Herbarz szlachty polskiej" (tom 15, s. 121-122, Radomiccy herbu Kotwicz)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Biografia (Polski Słownik Biograficzny)

[1] Złota księga szlachty polskiej, r. XVIII, Poznań 1896, s. 130.

[2] Michał Zwierzykowski, Samorząd sejmikowy województw poznańskiego i kaliskiego w latach 1696-1732, Poznań 2010, s. 368.

[3] Suffragia województw i ziem koronnych i W.X. Litewskiego zgodnie na [...] Augusta II obranego króla polskiego [...] dnia 27 VI i przy poparciu wolnej elekcjej jego [...], s. 15.

[1]

[2]

[3]

Za panowania Piastów	Dzierżykraj z Człopy (1020–?) Jakub z Bnina (1120–?) Dobrogost z Szamotuł (1216–1226) Dionizy z Goździkowa (1226–1234) Bogumił Dzierżykraj (1234–1242) Mościc z Wielkiego Koźmina (1242–1252) Przedpełk (1252–1253) Hertobald (1253–1255) Mikołaj z Grzymisławia (1255–1260) Beniamin z Grabowy (1260–1264) Janko z Czarnkowa (1264–1270) Przedpełk (1270–1277) Jakub z Bnina (1277–1281) Tomisław z Szamotuł (1281–1286) Beniamin Zaremba (1286–1287) Tomisław z Szamotuł (1288–1293) Beniamin Zaremba (1293–1297) Piotrko? (1297–1299) Sędziwój z Jarocina (1299–1306) Kiełcz z Brudzewa (1306–1308) Dobrogost z Dzwonowa (1308–1320) Przybysław (1326–1328) Wincenty z Szamotuł (1328–1332) Mikołaj z Biechowa (1332–1340) Jarosław z Iwna (1340–1343) Maciej Borkowic (1343–1358) Pasek z Wolicy (1358–1371)
Za panowania Andegawenów i Jagiellonów	Wincenty z Krępy (1371–1386) Bartosz Wezenborg (1387–1393) Jędrzej z Szamotuł (1393–1400) Mścisław Bardzki (1400–1406) Sędziwój Ostroróg (1406–1441) Jan z Bnina (1441–1449) Łukasz I Górka (1449–1475) Stanisław Ostroróg (1475–1477) Maciej z Bnina Opaliński (1477–1493) Mikołaj z Kutna (1493–1495) Jan Starszy Świdwa Szamotulski (1495–1496) (Jan) Sędziwój Czarnkowski (1496–1499) Jan Ostroróg (1500–1501) Andrzej Szamotulski (1501–1511) Mikołaj Lubrański (1511–1519) Stanisław Kościelecki (1519–1535) Łukasz II Górka (1535–1538) Janusz Latalski (1539–1557) Marcin Zborowski (1557–1561) Andrzej Kościelecki (1561–1565) Łukasz III Górka (1565–1573)
Za monarchii elekcyjnej	Stanisław Górka (1573–1592) Hieronim Gostomski (1592–1609) Jan Ostroróg (1610–1622) Piotr Opaliński (1622–1624) Stanisław Przyjemski (1624–1628) Jan Opaliński (1628–1637) Krzysztof Opaliński (1637–1655) Jan Leszczyński (1655–1661) Andrzej Karol Grudziński (1661–1678) Krzysztof Grzymułtowski (1679–1687) Rafał Leszczyński (1687–1692) Wojciech Konstanty Breza (1692–1698) Stanisław Małachowski (1698–1699) Stanisław Leszczyński (1699–1709) Franciszek Zygmunt Gałecki (1709–1711) Andrzej Aleksander Radomicki (1711–1726) Maciej Radomicki (1726–1728) Władysław Radomicki (1728–1737) Michał Raczyński (1737) Antoni Józef Poniński (1738–1742) Ludwik Bartłomiej Szołdrski (1742–1753) Stefan Garczyński (1753–1754) Stanisław Potocki (1754–1760) Florian Łubieński (1760–1765) Antoni Barnaba Jabłonowski (1765–1778) August książę ordynat Sułkowski (1778–1786) Józef Klemens Mielżyński (1786–1793)
Prezesi Wielkiego Księstwa Poznańskiego i Prowincji Poznańskiej	Joseph von Zerboni di Sposetti (1815–1824) Johann Friedrich Theodor von Baumann (1825–1830) Eduard Heinrich Flottwell (1830–1840) Adolf von Arnim-Boitzenburg (1840–1842) Carl Moritz von Beurmann (1843–1850) Gustav Carl Gisbert Heinrich Wilhelm Gebhard von Bonin (1850–1851) Eugen von Puttkamer (1851–1860) Gustav Carl Gisbert Heinrich Wilhelm Gebhard von Bonin (1860–1862) Karl Wilhelm von Horn (1862–1869) Otto von Königsmarck (1869–1873) William Barstow von Guenther (1873–1886) Robert von Zedtlitz-Trützschler (1886–1890) Hugo von Wilamowitz-Moellendorff (1890–1899) Karl Julius Rudolf von Bitter (1899–1903) Wilhelm von Waldow (1903–1911) Philipp Schwartzkopf (1911–1914) Johan Karl Friedrich Moritz Ferdinand von Eisenhart-Rothe (1914–1918)