W grudniu 1944 gen. Anders powołał Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych. Personel administracyjny rekrutował się z Bazy 2 KP, a kadrę szkoleniową wyznaczyli dowódcy: 2 Brygady Pancernej, Pułku Ułanów Karpackich, Pułku 7 Pancernego i 7 Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Centrum szkoliło w specjalizacjach: kierowca czołgu, kierowca samochodu pancernego, strzelec czołgowy i radiooperator. Po ukończeniu szkolenia żołnierzy kierowano do 7 ppanc na dalsze szkolenie.
W 1945 na stanie centrum znajdowało się ok. 2000 żołnierzy i instruktorów. Poszczególne pododdziały rozmieszczone były w różnych miastach Włoch. W Gallipoli znajdowała się: Komenda Centrum, dywizjon kawalerii pancernej, szkoła podchorążych kawalerii pancernej i szwadron łączności. W Galatone znajdował się: dywizjon broni pancernej, dywizjon artylerii przeciwpancernej, izba chorych. W Alezio stacjonował dywizjon zapasowy broni pancernej, a w Lecce stacjonowała czołówka naprawcza. Ukoronowaniem pracy CWWPanc było utworzenie 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej. Gen. Anders tajnym rozkazem 2 Korpusu nr 23 z 11.5.45 ustalił skład dywizji przez reorganizację i uzupełnienie 2 Brygady Pancernej. Dywizja zgrupowana na polach lotniska Loreto przedefilowała przed dowódcą frontu włoskiego marszałkiem Alexandrem, który powiedział: cyt. "gdybym miał wybrać ktoryś z oddziałów dowodzonych przeze mnie jako najlepszy, wybrałbym Was". W końcowej fazie CWWPanc liczyło ponad 2000 żołnierzy. W sierpniu 1946 żołnierze Centrum przewiezieni zostali do Wielkiej Brytanii i wcieleni do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.
Polska
