Przejdź do zawartości

Dwunasty Kneset

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dwunasty Kneset – dwunasta kadencja parlamentu Izraela odbywająca się w latach 1988–1992.

Wybory odbyły się 1 listopada 1988, a pierwsze posiedzenie parlamentu miało miejsce 21 listopada 1988.

Oficjalne wyniki wyborów

[edytuj | edytuj kod]
Partia Głosy Procent Mandaty
Likud (ליכוד) 709.305 31,1% 40
Koalicja Pracy (Ma’arach, המערך) 685.363 30,0% 39
Szas (ש"ס) 107.709 4,7% 6
Agudat Israel (אגודת ישראל) 102.714 4,5% 5
Ratz (רצ) 97.513 4,3% 5
Narodowa Partia Religijna (Mafdal) (מפלגה דתית לאומית-מפד"ל) 89.720 3,9% 5
Hadasz (Demokratyczny Front na Rzecz Pokoju i Równości) (החזית הדמוקרטית לשלום ולשוויון) 84.032 3,7% 4
Techijja (תחיה) 70.730 3,1% 3
Mapam (מפ"ם -מפלגת הפועלים המאוחדת) 56.345 2,5% 3
Comet (צומת) 45.489 2,0% 2
Moledet (מולדת) 44.174 1,9% 2
Szinui (שינוי) 39.538 1,7% 2
Sztandar Tory (דגל התורה) 34.279 1,5% 2
Progresywna Lista dla Pokoju 33.279 1,5% 2
Arabska Partia Demokratyczna 27.012 1,2% 1
Razem 2.283.123 100,0% 120

Posłowie

[edytuj | edytuj kod]

Posłowie wybrani w wyborach[1]:

Partia Posłowie
Likud Aharon Abuchacira, Sza’ul Amor, Mosze Arens, Ze’ew Binjamin Begin, Elijjahu Ben Elisar, Jigal Kohen, Chajjim Korfu, Sara Doron, Micha’el Etan, Owadja Eli, Gidon Gadot, Josef Goldberg, Pinchas Goldstein, Pesach Grupper, Cachi Hanegbi, Jigga’el Hurwic, Mosze Kacaw, Uzzi Landau, Dawid Lewi, Uri’el Lin, Dawid Magen, Jehoszua Maca, Dan Meridor, Roni Milo, Jicchak Moda’i, Binjamin Netanjahu, Mosze Nissim, Ehud Olmert, Gidon Patt, Jehuda Perach, Re’uwen Riwlin, Jehoszua Saguj, Ja’akow Szamaj, Icchak Szamir, Awraham Szarir, Ariel Szaron, Dow Szilanski, Zalman Szowal, Dan Tichon, Ari’el Weinstein
Koalicja Pracy Nawa Arad, Szoszanna Arbeli-Almozlino, Chajjim Bar-Lew, Micha’el Bar-Zohar, Uzzi Baram, Josi Belin, Binjamin Ben Eli’ezer, Eli Ben-Menachem, Awraham Burg, Ra’anan Kohen, Eli Dajan, Refa’el Ederi, Arje Eli’aw, Gedalia Gal, Micha Goldman, Efrajim Gur, Mordechaj Gur, Micha’el Charisz, Szelomo Hillel, Awraham Kac-Oz, Jisra’el Kesar, Dawid Liba’i, Nawaf Masalaha, Chaggaj Merom, Ora Namir, Icchak Nawon, Szimon Peres, Amir Perec, Icchak Rabin, Chajjim Ramon, Mosze Szachal, Szimon Szitrit, Awraham Szochat, Edna Solodar, Ja’akow Cur, Szewach Weiss, Ezer Weizman, Gad Ja’akowi, Emanu’el Zisman
Szas Josef Azran, Szelomo Dajan, Arje Gamliel, Ja’ir Lewi, Jicchak Perec, Refa’el Pinchasi
Agudat Israel Mosze Ze’ew Feldman, Szemu’el Halpert, Eli’ezer Mizrachi, Menachem Porusz, Awraham Werdiger
Ratz Szulammit Alloni, Ran Kohen, Josi Sarid, Mordechaj Wirszubski, Dawid Zucker
Narodowa Partia Religijna Jigal Bibi, Zewulun Hammer, Jicchak Lewi, Chanan Porat, Awner-Chaj Szaki
Hadasz Charlie Biton, Taufik Tubi, Me’ir Wilner, Taufik Zi’ad
Techijja Ge’ula Kohen, Juwal Ne’eman, Eli’ezer Waldman
Mapam Hussein Faris, Chajjim Oron, Ja’ir Caban
Comet Refa’el Etan, Jo’asz Cidon
Moledet Ja’ir Sprinzak, Rechawam Ze’ewi
Szinui Awraham Poraz, Amnon Rubinstein
Sztandar Tory Mosze Gafni, Awraham Rawic
Progresywna Lista dla Pokoju Muhammad Mi’ari
Arabska Partia Demokratyczna Abdulwahab Darawsze

Zmiany

[edytuj | edytuj kod]

Zmiany w trakcie kadencji[1]:

Następca Poprzednik Partia Data
Micha’el Kleiner Jigal Kohen Likud 6 grudnia 1988
Haszem Mahameed Me’ir Wilner Hadasz 10 stycznia 1990
Gerszon Szafat Juwal Ne’eman Techijja 30 stycznia 1990
Eljakim Ha’ecni Eli’ezer Waldman Techijja 31 stycznia 1990
Muhammad Naffa Taufik Zi’ad Hadasz 14 lutego 1990
Tamar Gożanski Taufik Tubi Hadasz 4 lipca 1990
Chajjim Kaufman Zalman Szowal Likud 8 października 1990
Salih Tarif Ezer Weizman Partia Pracy 3 lutego 1992
Limor Liwnat Chajjim Korfu Likud 14 kwietnia 1992

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Najważniejszym wydarzeniem była wojna w Zatoce Perskiej, trwające palestyńskie powstanie Intifada oraz początek procesu pokojowego z Palestyńczykami.

Podczas pierwszych piętnastu miesięcy funkcjonował rząd jedności narodowej, chociaż Likud mógł stworzyć rząd mniejszościowy. Rząd został zmuszony do ustąpienia po tym, jak Kneset nie udzielił mu wotum zaufania (15 marca 1990). Wówczas został sformowany mniejszościowy rząd Icchaka Szamira z Likudu.

W tym okresie Palestyńczycy wyładowywali swoją wściekłość podczas walk i zamieszek w Samarii, Judei i w Strefie Gazy. Doszło także do kilku poważnych zamachów terrorystycznych. Należy to wspomnieć rozmyślne zrzucenie do wąwozu autobusu jadącego drogą 405 z Tel Awiwu do Jerozolimy. Zginęło wówczas 14 pasażerów. Do bardzo poważnych należały zajścia na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie, podczas których zginęło 20 Palestyńczyków, a 53 osoby zostały ranne. 20 maja 1990 Ami Popper zamordował 7 palestyńskich robotników w Riszon le-Cijjon.

15 maja 1989 rząd ogłosił inicjatywę pokojową, która była pierwszym sygnałem ze strony Izraela o możliwości rozpoczęcia rozmów pokojowych z Palestyńczykami. Jednak w owym czasie Izrael nie widział możliwości rozmawiania z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Rząd jedności narodowej był podzielony na tle różnicy zdań odnośnie do sposobu prowadzenia negocjacji, natury zawartego porozumienia i celów do których powinien dążyć Izrael.

Podczas wojny w Zatoce Perskiej na terytorium Izraela spadło co najmniej 40 irackich rakiet Scud. Na życzenie Stanów Zjednoczonych, Izrael pozostał bierny. Po zakończeniu wojny proces pokojowy nabrał tempa. Pod koniec października 1991 została zwołana konferencja pokojowa w Madrycie, stolicy Hiszpanii. Jej następstwem były dwustronne rozmowy otwarte między Izraelem i jego arabskimi sąsiadami. Przez bardzo długi czas odmawiał jakichkolwiek rozmów bezpośrednich lub pośrednich z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Wszystkie te negocjacje i rozmowy znajdowały swoje odbicie na posiedzeniach plenarnych Knesetu.

W następstwie rozpoczętego procesu pokojowego nastąpiła znaczna poprawa pozycji Izraela na arenie międzynarodowej. Nastąpił wzrost liczby państw utrzymujących z Izraelem stosunki dyplomatyczne. Zmniejszyła się także siła oraz nacisk arabskiego bojkotu. Przez cały ten czas Stany Zjednoczone były głównym motorem procesu pokojowego.

Pod koniec kadencji dwunastego Knesetu nastąpił kryzys w stosunkach pomiędzy Izraelem a Stanami Zjednoczonymi. Wynikało to z faktu, że USA przyznały Izraelowi 10 miliardów USD pożyczki na absorpcję nowych imigrantów, została ona jednak obłożona warunkami wstrzymania osadnictwa w Samarii i Judei.

Z innych wydarzeń tego okresu można wymienić imigrację z ZSRR, a później z republik dawnego Związku Radzieckiego. Kneset stanął przed problemami absorpcji tak licznej imigracji. W maju 1991 ewakuowano z Etiopii do Izraela 15 tys. etiopskich Żydów („operacja Salomon”).

W dalszym ciągu parlament zajmował się kwestią umieszczenia nadajnika „Głosu Ameryki” w Arawie. Pod dyskusję plenarną trafiły także problemy przemocy w rodzinie, bicie dzieci, bieda dzieci i przemoc wśród młodzieży. Napotkano także na problemy z adopcją dzieci za granicą oraz z zagranicznymi robotnikami w Izraelu. Po raz pierwszy w Knesecie poruszono kwestię AIDS. Raporty „Betzelem” objawiły przypadki łamania praw człowieka w Izraelu.

W tym okresie w Izraelu uruchomiono drugi kanał telewizji, w którym rozpoczęto nadawanie bezpośrednich transmisji z posiedzeń Knesetu. Funkcjonować zaczęła również telewizja kablowa.

Dwudziesty trzeci rząd został sformowany przez Icchaka Szamira w dniu 22 grudnia 1988.

Rząd upadł po głosowaniu w sprawie braku zaufania (15 marca 1990).

Dwudziesty czwarty rząd został sformowany przez Icchaka Szamira w dniu 11 czerwca 1990.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Members of the Twelfth Knesset. knesset.gov.il. [dostęp 2015-12-27].