Edmund Wnuk-Lipiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Edmund Wnuk-Lipiński
Ilustracja
Edmund Wnuk-Lipiński (2008)
Data i miejsce urodzenia 4 maja 1944
Sucha
Data i miejsce śmierci 4 stycznia 2015
Warszawa
Zawód, zajęcie socjolog
Alma Mater Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Edmund Alojzy Wnuk-Lipiński (ur. 4 maja 1944 w Suchej, zm. 4 stycznia 2015 w Warszawie[1]) – polski socjolog, profesor, nauczyciel akademicki, pisarz fantastyki naukowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Bytowie w 1961[2]. Następnie podjął studia w zakresie socjologii na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskiwał później stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego w tej samej dziedzinie[3]. W 1992 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Specjalizował się w zakresie socjologii polityki.

Był założycielem i pierwszym dyrektorem Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk. Wykładał w Instytucie Nauk Humanistycznych w Wiedniu, na University of Notre Dame, na uczelniach wyższych w Kanadzie, Norwegii, Francji (Centre national de la recherche scientifique), Bułgarii oraz w Wissenschaftskolleg zu Berlin. Uzyskał stypendium wiedeńskiego Instytutu Nauk o Człowieku. Należał do międzynarodowych towarzystw socjologicznych.

Był kierownikiem Katedry Socjologii w Collegium Civitas w Warszawie. W latach 2006–2012 pełnił funkcję rektora tej uczelni. Wchodził również w skład rady patronackiej Instytutu Jagiellońskiego.

Zajmował stanowisko doradcy ds. polityki społecznej NSZZ „Solidarność”. Z ramienia opozycji demokratycznej brał udział w obradach Okrągłego Stołu. Od 1989 do 1991 kierował zespołem doradców naukowych przy Obywatelskim Klubie Parlamentarnym[4]. W 2010 był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego w przedterminowych wyborach prezydenckich[5].

Syn Bolesława i Marty[1]. Był mężem Elżbiety Wnuk-Lipińskiej[6].

Został pochowany na cmentarzu Wawrzyszewskim[7].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim (2000)[8] i Komandorskim (2011)[9] Orderu Odrodzenia Polski.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Twórczość science fiction[edytuj | edytuj kod]

Jako pisarz science fiction specjalizował się w powieściach fantastyki socjologicznej, opisującej postawy ludzi z różnych grup społecznych wobec rządów państwa totalitarnego. Obok Janusza Zajdla był prekursorem tego nurtu w polskiej literaturze z zakresu fantastyki naukowej.

Debiutował w 1978 opowiadaniem Krzyś, po raz pierwszy zamieszczonym w „Horyzontach Techniki”, potem również w Przepowiedni (tomie 6. Polskiej noweli fantastycznej z 1986).

Opublikował m.in. trylogię Apostezjon, składającą się z pozycji Wir pamięci (1979), Rozpad połowiczny (1988) i Mord założycielski (1989). W 2000 w wydawnictwie superNOWA ukazało się jednotomowe, pełne wydanie tego cyklu (z przywróceniem tekstu usuniętego pierwotnie wskutek ingerencji cenzury).

W 1988 został uhonorowany Nagrodą im. Janusza A. Zajdla za Rozpad połowiczny[4]. W tym samym roku wyróżniony Śląkfą w kategorii „twórca roku”[10].

Wybrane publikacje z zakresu socjologii[edytuj | edytuj kod]

  • Praca i wypoczynek w budżecie czasu, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Gdańsk 1972
  • Metody badania czasu wolnego a socjologiczna interpretacja materiału empirycznego. Referat, Komitet Statystyki i Ekonometrii PAN, Gdańsk 1973
  • Czas wolny. Współczesność i perspektywy, Instytut Wydawniczy CRZZ, Warszawa 1975
  • Problematyka kształtowania się potrzeb czytelniczych, Instytut Książki i Czytelnictwa BN, Warszawa 1975
  • Rozumienie kultury. Szkice socjologiczne, Instytut Wydawniczy CRZZ, Warszawa 1979
  • Budżet – struktura społeczna – polityka społeczna, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1981
  • Rozpad połowiczny. Szkice z socjologii transformacji ustrojowej, Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 1991
  • Demokratyczna rekonstrukcja. Z socjologii radykalnej zmiany ustrojowej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996
  • Granice wolności. Pamiętnik polskiej transformacji, Scholar, Warszawa 2003
  • Świat międzyepoki, Znak, Kraków 2004
  • Socjologia życia publicznego, Scholar, Warszawa 2005

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Edmund Wnuk-Lipiński. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2021-09-06].
  2. ↑ Rocznik 1961. lo.bytow.pl. [dostęp 2018-08-27].
  3. ↑ Autorzy nominowani do Nagrody Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla. fandom.art.pl. [dostęp 2011-10-05].
  4. ↑ a b Edmund Wnuk-Lipiński w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2011-10-05].
  5. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2014-04-26].
  6. ↑ Marcelina Smużewska. Wspomnienie o pewnej obserwatorce życia społecznego. Elżbieta Wnuk-Lipińska i badania nad młodzieżą. „Roczniki Historii Socjologii”. Vol. II, s. 151, 2012. Toruń: Epigram. ISSN 2084-2031. 
  7. ↑ Pogrzeb prof. Edmunda Wnuk-Lipińskiego. civitas.edu.pl, 5 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-16].
  8. ↑ M.P. z 2001 r. nr 5, poz. 91.
  9. ↑ M.P. z 2012 r. poz. 134.
  10. ↑ Śląkfa. skf.org.pl. [dostęp 2021-09-05].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Laureaci Nagrody im. Janusza A. Zajdla w kategorii powieść
Laureaci Śląkfy w kategorii Twórca Roku
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edmund_Wnuk-Lipiński&oldid=64530999”