Przejdź do zawartości

František Tomášek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
František Tomášek
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Herb duchownego Laxabo rete
Zarzucę sieci
Kraj działania

Czechy

Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1899
Studénka

Data i miejsce śmierci

4 sierpnia 1992
Praga

Miejsce pochówku

Katedra świętego Wita

Arcybiskup metropolita praski
Okres sprawowania

30 grudnia 1977–27 marca 1991

Prymas
Okres sprawowania

30 grudnia 1977–27 marca 1991

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

5 lipca 1922

Nominacja biskupia

12 października 1949
biskup pomocniczy Ołomuńca
tytularny biskup Buto

Sakra biskupia

13 października 1949

Kreacja kardynalska

24 maja 1976 (in pectore, ujawnione 27 czerwca 1977)
Paweł VI

Kościół tytularny

Ss. Vitale, Valeria, Gervasio e Protasio

Odznaczenia
Order Tomáša Garrigue Masaryka I Klasy
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

13 października 1949

Konsekrator

Joseph Matocha

František Tomášek (ur. 30 czerwca 1899 w Studénce na Morawach, zm. 4 sierpnia 1992 w Pradze) – czeski duchowny rzymskokatolicki, kardynał, 34. arcybiskup metropolita Pragi.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako drugie z sześciorga rodzeństwa. Uczęszczał do liceum w Ołomuńcu. Pod koniec I wojny światowej służył w armii. Po zakończeniu nauki szkolnej wstąpił do seminarium duchownego.

Kapłaństwo

[edytuj | edytuj kod]

5 lipca 1922 przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa ołomunieckiego Antonina Stojana. 12 października 1949 mianowano go biskupem pomocniczym w Ołomuńcu (tyt. Butus), sakrę biskupią przyjął dzień później w tajemnicy wobec groźby prześladowań. Od 22 lipca 1951 do 28 maja 1954 był internowany w komunistycznym obozie w miejscowości Želiv.

W latach 1962–1965 jako jedyny biskup z Czechosłowacji uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II. 18 lutego 1965 został mianowany apostolskim administratorem archidiecezji praskiej, po wyjeździe z Czechosłowacji abp Josefa Berana. Zabiegał o rehabilitację swojego poprzednika przez władze komunistyczne.

W dniu 24 maja 1976 papież Paweł VI mianował go kardynałem in pectore. Nominację tę ogłoszono 27 czerwca 1977, nadając mu tytuł prezbitera Ss. Vitale, Valeria, Gervasio e Protasio. 30 grudnia 1977 mianowany 34. arcybiskupem Pragi. 27 marca 1991 papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z posługi biskupiej. Był wówczas najstarszym urzędującym kardynałem świata, miał 92 lata.

11 stycznia 1990 wezwał naród do pojednania z Niemcami. W liście do biskupów niemieckich nazwał wypędzenie Niemców „bezprawnym i nieludzkim czynem”[1].

Wobec opozycji lat 70. i 80.

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo był ostrożny wobec Karty 77 i podpisał wymuszony przez władze list dystansujący się od tej inicjatywy. W latach 80. zbliżył się do niezależnych środowisk katolickich. Jego doradcami zostali m.in. Oto Mádr, Josef Zvěřina, Tomáš Halík. Pod ich wpływem mocniej wsparł inicjatywy antykomunistyczne. W styczniu 1988 wsparł zbiórkę podpisów pod petycją do władz, w której domagano się poszanowania swobód religijnych, organizowaną przez Augustina Navratila. Tego ostatniego wspierał publicznie po jego uwięzieniu i skazaniu we wrześniu 1988. Sama petycja zgromadziła 600 tys. podpisów.

3 marca 1988 przyjął delegację Karty 77 i okazywał jej konsekwentnie swoje poparcie. W latach 1988–1989 wielokrotnie publicznie potępiał represje, które spotykały uczestników niezależnych demonstracji, także tych nie związanych wprost z Kościołem katolickim, m.in. 25 marca 1988, 21 sierpnia 1989. Poparł uczestników aksamitnej rewolucji.

Ordery i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]