Przejdź do zawartości

Grzegorz Fitelberg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez KoverasLupus (dyskusja | edycje) o 19:19, 12 maj 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 12 maj 2014, była oparta na tej wersji.
{{{nazwa}}}
Ilustracja
Miejsce urodzenia

Dyneburg

Pochodzenie

polskie

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Grzegorz Fitelberg z Henrykiem Sztompką na Wawelu, 1937
Dom przy ul. Elsterskiej 3 w Warszawie, w którym Grzegorz Fitelberg mieszkał wraz z Haliną Szmolcówną
Tablica pamiątkowa na domu przy ul. Elsterskiej 3 w Warszawie

Grzegorz Fitelberg (ur. 18 października 1879 w Dźwińsku obecnie Dyneburgu[1], zm. 10 czerwca 1953 w Katowicach) – dyrygent, kompozytor i skrzypek.

Życiorys

Był synem muzyka wojskowego Hozjasza Fitelberga. W latach 1891-1896 odbył studia w Instytucie Muzycznym w Warszawie pod kierunkiem Stanisława Barcewicza (skrzypce) i Zygmunta Noskowskiego (kompozycja). W 1896 został skrzypkiem orkiestry Teatru Wielkiego w Warszawie, a od 1901 był ponadto koncertmistrzem (w 2. grupie skrzypków) Filharmonii Warszawskiej. Wówczas zwrócił na siebie uwagę jako kompozytor: 1898 zdobył I nagrodę na konkursie imienia Ignacego Paderewskiego w Lipsku za Sonatę a-moll na skrzypce i fortepian. W 1901 analogiczny sukces przyniosło mu na konkursie hrabiego Maurycego Zamoyskiego w Warszawie Trio f-moll na skrzypce, wiolonczelę i fortepian. W sezonie 1904/05 debiutował w Filharmonii Warszawskiej jako dyrygent. Dalsza działalność artystyczna Fitelberga rozwijała się pod znakiem znajomości (od 1901), a następnie przyjaźni i współpracy z Karolem Szymanowskim. W 1905 współorganizował z nim i prowadził Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich. W 1906 dyrygował pierwszymi koncertami Młodej Polski, w Warszawie (6 lutego) i Berlinie (30 marca), na których — obok utworów Szymanowskiego, Karłowicza, Różyckiego i Szeluty — wykonał własny poemat symfoniczny Pieśń o sokole. W 1906/07 wystąpił kilkakrotnie w filharmonii w Berlinie, dyrygując poematami symfonicznymi Richarda Straussa, a w następnym sezonie prowadził polski prawykonanie Salome tego kompozytora w Teatrze Wielkim w Warszawie. W latach 1908-1911 stał na czele Filharmonii Warszawskiej, występując zarazem gościnnie w Berlinie, Lipsku, Dreźnie i Wiedniu. Latem 1910 prowadził orkiestrę w Majorenhofie k. Rygi, gdzie 12 września wykonał próbnie część 1 nie ukończonej jeszcze II Symfonii Szymanowskiego; w całości utwór ten (jemu dedykowany) przedstawił 7 kwietnia 1911 w Filharmonii Warszawskiej. W latach 1912-1913 był dyrygentem Hofoper w Wiedniu; występował tu także z orkiestrą Konzertverein, z którą 25 i 26 kwietnia 1912 gościł w Krakowie. W 1913 powrócił na krótko do Warszawy, a następnie na zaproszenie Sergiusza Kusewickiego udał się do Rosji. W latach 1914-1919 działał w Piotrogrodzie: 19 listopada 1914 dyrygował koncertem muzyki polski (Moniuszko, Fitelberg, Karłowicz, Szymanowski), następnie prowadził orkiestrę teatru Muzykalnaja Drama oraz orkiestrę Teatru Maryjskiego i Michajłowskiego. Od 1917 dyrygował również Orkiestrą Państwową, a po wyjeździe Kusewickiego (1920) stanął na jej czele. W sezonie 1920/21 był dyrygentem Teatru Wielkiego w Moskwie. W 1921 — po krótkim pobycie w kraju — objął stanowisko dyrygenta Baletów Rosyjskich Siergieja Diagilewa. Współpracował z tym zespołem do 1924, dyrygując na zmianę z Ernestem Ansermetem i Eugene Goossensem m.in. w Paryżu, Londynie, Monte Carlo i Brukseli; 3 czerwca 1922 dyrygował prawykonaniem Mawry Strawińskiego w paryskiej Operze. W latach 1924-1934 kierował Filharmonią Warszawską oraz współpracował z Teatrem Wielkim w Warszawie; 1926-1933 wystawił opery: Złoty kogucik Rimskiego-Korsakowa, Beatrix Cenci Różyckiego, Demon Rubinsteina, Faust Gounoda, Carmen Bizeta, Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego, Cyganeria Pucciniego. Występował także za granicą, m.in. 1925 dał serię koncertów w Teatro Colón w Buenos Aires, 1929 wystawił opery Borodina, Musorgskiego i Rimskiego-Korsakowa w Opéra Privé de Paris, z którą odbył tournée po krajach Ameryki Łacińskiej. W 1929 wybudował willę w Warszawie na Saskiej Kępie przy ul. Elsterskiej 3, w której mieszkał wraz z Haliną Szmolcówną. W latach 1934-1939 zorganizował i prowadził Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia w Warszawie. Oprócz stałych koncertów radiowych występował z tym zespołem na koncertach publicznych w Warszawie i Krakowie (koncerty wawelskie w latach 1936-1939), a także na Wystawie Światowej w Paryżu (1937), gdzie orkiestra zdobyła złoty medal. W listopadzie 1939 Fitelberg opuścił Warszawę i — w dramatycznych okolicznościach, przez Wiedeń i Mediolan — udał się do Paryża. W 1940 wystąpił tu kilkakrotnie oraz dał szereg koncertów w Bristolu (dla BBC), Londynie i Hadze na rzecz polski ofiar wojny. W listopadzie 1940 wyjechał do Ameryki Południowej; 1940/41 był dyrygentem w Teatro Colón w Buenos Aires. Lata 1942-1945 spędził w USA, podejmując się różnych zajęć (instrumentowanie, dyrygowanie) i godząc się na artystyczne kompromisy. „Dobre koncerty” — jak pisał 6 listopada 1945 do Stefana Spiessa — miał jedynie w Montrealu, Toronto oraz w Nowym Jorku z Witoldem Małcużyńskim i Bronisławem Hubermanem (Bach, Beethoven, Szymanowski). W 1946 powrócił do Europy, gdzie rozwinął ożywioną działalność koncertową, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, krajach niderlandzkich i skandynawskich. W październiku 1946 w Krakowie poprowadził swój pierwszy koncert po powrocie do kraju (Epizod na maskaradzie Karłowicza, Koncert skrzypcowy Palestra, Harnasie Szymanowskiego). W 1947 objął dyrekcję Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Z orkiestrą tą występował również w Warszawie, Wrocławiu, Krakowie oraz w Czechosłowacji (1948), Rumunii i na Węgrzech (1950). W ostatnich latach współpracował ze swoim następcą, Janem Krenzem. Fitelberg zajmował się także dydaktyką: 1927-1930 prowadził klasę dyrygentury i orkiestry w konserwatorium w Warszawie, 1950/51 był profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach. Do jego uczniów należeli m.in. Mieczysław Mierzejewski, Marian Neuteich, Olgierd Straszyński oraz Karol Stryja, który był inicjatorem Międzynarodowego Konkursu Dyrygentów im. Grzegorza Fitelberga.

W 2004, w 125. rocznicę urodzin artysty, z inicjatywy Krzysztofa Szyrszenia – pracującego wówczas w Ambasadzie RP w Rydze polskiego pianisty, tłumacza i animatora polsko-łotewskiej współpracy kulturalnej, zorganizowano na Łotwie szereg imprez poświęconych Fitelbergowi, oraz odsłonięto pamiątkową tablicę w Dyneburgu – mieście urodzenia dyrygenta.

Grzegorz Fitelberg jest ojcem kompozytora Jerzego Fitelberga (1903–1951).

Fitelberg a nowa muzyka polska

Prawykonania

Fitelberg był pierwszym wykonawcą wielu utworów, m.in.:

(uwaga: w nawiasach podano rok prawykonania, a nie skomponowania utworu)

  • Mieczysława Karłowicza:
    • Odwieczne pieśni op. 10 (Berlin 1907)
    • Litewska rapsodia op. 11 (Warszawa 1909)
    • Smutna opowieść op. 13 (Warszawa 1908)
    • Epizod na maskaradzie op. 14, dokończony i zinstrumentowany przez dyrygenta (Warszawa 1914)
  • Karola Szymanowskiego:
    • Uwertura koncertowa op. 12, później przeinstrumentowana wspólnie przez kompozytora i dyrygenta (Warszawa 1906)
    • I Symfonia op. 15 (Warszawa, 1909)
    • II Symfonia op. 19, dedykowana dyrygentowi i przeinstrumentowana przy jego udziale w 1936 (Warszawa, 1911)
    • Pieśni miłosne Hafiza op. 26 (Paryż, 1925)
    • Pieśni księżniczki z bajki op. 33 (Warszawa 1933; sopran – Ewa Bandrowska-Turska)
    • kantata Demeter op. 37 bis (Warszawa, 1931)
    • Stabat Mater op. 53 (Warszawa, 1929)
    • balet Harnasie op. 55 (pierwsze wykonanie koncertowe Kraków 1936; sceniczna prapremiera odbyła się wcześniej)
    • kantata Veni Creator op. 57 (Warszawa, 1930)
    • kantata Litania do Marii Panny op. 59 (1933)
    • IV Symfonia (Symphonie Concertante) op 60, z kompozytorem przy fortepianie (Poznań, 1932)
    • II koncert skrzypcowy op. 61 (Warszawa 1933), na skrzypcach grał Paweł Kochański
  • Igor Strawinski
    • opera Mavra (Paryż, 1922)
  • Grażyny Bacewicz:
    • 3 karykatury (Warszawa 1933)
    • Convoi de joie (Pochód radości, Warszawa 1934)
    • Sinfonietta na orkiestrę smyczkową (Warszawa 1936)
    • I Koncert skrzypcowy (1937)
    • Trzy pieśni do słów arabskich z X wieku (przekład L. Staff) (1938)
    • Koncert na orkiestrę smyczkową (Warszawa 1950)
  • Andrzeja Panufnika:
    • Mała uwertura (1937, utwór niezachowany)
  • Witolda Lutosławskiego:
    • Wariacje symfoniczne (Warszawa, 1939)
    • I Symfonia (Katowice, 1948)
    • Uwertura smyczkowa (Praga, 1949)
    • Mała suita w wersji na orkiestrę symfoniczną (Warszawa, 1951)
    • Tryptyk śląski (Warszawa, 1951)

Instrumentacje i kompozycje

Fitelberg, jako zręczny instrumentator, niejednokrotnie pomagał swemu przyjacielowi, Szymanowskiemu, w przełożeniu na orkiestrę symfoniczną jego pomysłów, lub też samodzielnie instrumentował jego utwory: (w nawiasach podano rok powstania lub zinstrumentowania utworu)

  • Uwertura koncertowa op. 12 (1904–1905) została przeinstrumentowana przez przyjaciół wspólnie w latach 1912–1913
  • II symfonia op. 19 (1909–1910), dedykowana dyrygentowi – I część została przeinstrumentowana przy udziale kompozytora, drugą Fitelberg przeinstrumentował samodzielnie na jego życzenie (1936)
  • Fitelberg samodzielnie również zinstrumentował: Etiudę b-moll op. 4 nr 3, Trzy fragmenty z poematów Kasprowicza op. 5, Nokturn i tarantellę op. 28, Pieśń Roksany z opery Król Roger (op. 46), Cztery tańce polskie oraz pieśni: op. 13 nr 2 i 4, nr 6 z Pieśni miłosnych Hafiza op. 24, Pieśni kurpiowskie op. 58 nr 1, 3, 5, 7, 9.

Także poemat symfoniczny Karłowicza Epizod na maskaradzie op. 14 został przez niego dokończony i częściowo zinstrumentowany po przedwczesnej śmierci kompozytora.

Kompozycję z biegiem lat Fitelberg zarzucił; za warte wzmianki utwory uważał:

  • poemat symfoniczny Pieśń o sokole op. 18 wg Maksyma Gorkiego (1905),
  • II symfonię A-dur op. 20 (1907),
  • Rapsodię polską op. 25 (1913),
  • II rapsodię (1914) oraz
  • obraz muzyczny W głębi morza op. 26 na wielką orkiestrę symfoniczną (1914).

Inne utwory orkiestrowe:

  • Koncert skrzypcowy d-moll op. 13 (1902–1903)
  • Uwertura op. 14 (1905)
  • I Symfonia e-moll op. 16 (1904)
  • Uwertura op. 17 (1906)
  • poemat symfoniczny Protesilaus i Laodamia op. 24 (1908)

Utwory kameralne:

  • Sonata na skrzypce i fortepian a-moll op. 2 (1894, utwór otrzymał nagrodę Paderewskiego w 1898)
  • Trio fortepianowe f-moll op. 10 (1901)
  • Romances sans paroles, 2 utwory op. 11 na skrzypce i fortepian: D-dur (1892) i A-dur (1900)
  • II Sonata na skrzypce i fortepian F-dur op. 12 (1901)
  • Pieśni opp.19, 21, 22, 23

Dyskografia

Istnieją dwie płyty CD z utworami Grzegorza Fitelberga: Dzieła wszystkie na skrzypce i fortepian (Acte Préalable AP0207; wyd. 2010) oraz Trio fortepianowe op. 10 i pieśni op. 21 i 22 (Acte Préalable AP0287; wyd. 2013)

Istnieją trzy wydane płyty CD z nagraniami dokonanymi przez Fitelberga:

  • Karłowicz – poematy symf.: Powracające fale op. 9, Stanisław i Anna Oświecimowie op. 10 oraz Epizod na maskaradzie op. 14 (PRCD 109)

Odznaczenia

Fitelberg był kawalerem wielu orderów: Krzyża Oficerskiego Polonia Restituta (1928), Złotego Krzyża Zasługi (1932), Komandorii z Gwiazdą Polonia Restituta (1947), Sztandaru Pracy I klasy (1950). Posiadał ponadto Krzyż Kawalerski Legii Honorowej, Krzyż Komandorski Corona Italia oraz odznaczenia greckie, jugosłowiańskie i rumuńskie. W 1951 otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia. W Katowicach nazwano jego imieniem Radiowy Dom Muzyki oraz dwa konkursy — Ogólnopolski Konkurs Kompozytorski i Międzynarodowy Konkurs Dyrygentów (od 1980).

Anegdota

Grzegorz Fitelberg jest bohaterem anegdoty, wedle której 6 marca 1953 (dzień po śmierci Stalina i Prokofjewa), po przyjściu na próbę orkiestry (symfonicznej PR w Katowicach) miał zwrócić się do muzyków słowami: Panowie, proszę wstać. Dziś w nocy umarł wielki radziecki kompozytor Siergiej Prokofjew. Proszę uczcić minutą ciszy. Po minucie miał z kolei powiedzieć do koncertmistrza: Panie Wochniak, podobno Stalin też umarł[4].

  1. ↑ według zachowanego życiorysu i aktu zgonu urodził się w 1874 w Warszawie
  2. ↑ M.P. z 1947 r. nr 143, poz. 877 – pkt 1.
  3. ↑ M.P. z 1950 r. nr 75, poz. 864
  4. ↑ S. Michalkiewicz, La Pologne – puissance mondiale!, Bibula – pismo niezależne.

Bibliografia

  • Jerzy Moskal: ... Bogucice, Załęże et nova villa Katowice − Rozwój w czasie i przestrzeni. Katowice: Wydawnictwo Śląsk, 1993, s. 54. ISBN 83-85831-35-5.
  • Adam Neuer: Fitelberg Grzegorz. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. 3: efg część biograficzna. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 112-114. ISBN 83-224-0344-5. OCLC 165082792. (pol.).

Linki zewnętrzne

Dyrektorzy-dyrygenci Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Narodowej
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grzegorz_Fitelberg&oldid=39437100”