Klasa robotnicza idzie do raju

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klasa robotnicza idzie do raju
La classe operaia va in paradiso
Ilustracja
Gatunek

dramat obyczajowy

Rok produkcji

1971

Data premiery

17 września 1971

Kraj produkcji

Włochy

Język

włoski

Czas trwania

125 min

Reżyseria

Elio Petri

Scenariusz

Elio Petri
Ugo Pirro

Główne role

Gian Maria Volonté
Mariangela Melato

Muzyka

Ennio Morricone

Zdjęcia

Luigi Kuveiller

Scenografia

Dante Ferretti

Kostiumy

Franco Carretti

Montaż

Ruggero Mastroianni

Klasa robotnicza idzie do raju (wł. La classe operaia va in paradiso) – włoski dramat obyczajowy z 1971 roku w reżyserii Elio Petriego. Zdjęcia kręcono w Novarze w regionie Piemontu[1].

Obraz został nagrodzony Złotą Palmą na 25 MFF w Cannes w 1972, ex aequo ze Sprawą Mattei Francesco Rosiego. Specjalne wyróżnienie na tym festiwalu otrzymał również Gian Maria Volonté, odtwórca głównych ról w obydwu zwycięskich filmach.

Opis filmu[edytuj | edytuj kod]

Lulu Massa jest tokarzem akordowym i jednocześnie przodownikiem pracy w fabryce w Mediolanie. Jego wysoka wydajność nie daje mu jednak niczego poza nieprzychylnym stosunkiem kolegów. W ferworze pracy Lulu traci palec, co związkowcom daje asumpt do organizacji protestu i walki o lepsze warunki pracy. Lulu za podszeptem goszystowskich działaczy studenckich włącza się do historii, najpierw jako agitator, później jako uczestnik rozruchów, dzięki czemu traci pracę i w efekcie załamuje się. Ostatecznie wraca do pracy, gdzie jednak już tylko wegetuje na podrzędnym stanowisku.

Tytuł filmu nawiązuje do sceny proroczego snu, w którym ludzie pracy nie mogą po śmierci wejść do raju, gdyż drogę zagradza im mur.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Franco Prono: La classe operaia va in paradiso. Retroscena di un film novarese. Enciclopedia del Cinema in Piemonte. [dostęp 2023-08-30]. (wł.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]