Ołeksandr Usyk
![]() Ołeksandr Usyk (2015) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pseudonim |
The Cat | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
17 stycznia 1987 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Obywatelstwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
191 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Masa ciała |
100 kg | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kategoria wagowa |
ciężka | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Klub |
Ukraina Simferopol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Bilans walk zawodowych[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Liczba walk |
19 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zwycięstwa |
19 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Przez nokauty |
13 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Porażki |
0 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Remisy |
0 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Nieodbyte |
0 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Ołeksandr Ołeksandrowycz Usyk (ukr. Олександр Олександрович Усик[1]; ur. 17 stycznia 1987 w Symferopolu) – ukraiński bokser, amatorski mistrz Europy w wadze półciężkiej (2008), mistrz świata (2011) oraz mistrz olimpijski (2012) w wadze ciężkiej. Były zawodowy mistrz świata organizacji WBO, WBC, WBA i IBF w wadze junior ciężkiej (do 200 funtów), zwycięzca turnieju World Boxing Super Series. Pokonał 7 zawodników o tytuł mistrza świata wagi juniorciężkiej[2]. Aktualny mistrz świata wagi ciężkiej organizacji WBA, WBO, IBF i IBO[3].
Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]
W dzieciństwie ćwiczył karate, a potem przez kilka lat trenował piłkę nożną w juniorskich drużynach Tawriji Symferopol. W 2002 roku został usunięty z klubu po tym, jak podczas meczu pobił jednego z zawodników przeciwnej drużyny. Wkrótce potem postanowił podjąć treningi boksu[4].
W czasach juniorskich i na początku kariery seniorskiej walczył w wadze średniej (75 kg). W 2006 roku zadebiutował w pierwszym składzie reprezentacji Ukrainy. W tym samym roku, podczas mistrzostw Europy w Bułgarii − w swoim pierwszym starcie na zawodach tej rangi − zdobył brązowy medal w wadze średniej.
Na początku 2007 roku, mając ciągłe problemy ze zbijaniem wagi, przeszedł do kategorii półciężkiej (81 kg). Istniała w niej jednak silna konkurencja wewnątrz kadry (musiał rywalizować m.in. z Ismajiłem Siłłachem), co spowodowało, że nie wystartował w mistrzostwach świata w Chicago. Przeniósł się więc do wyższej wagi ciężkiej (91 kg). W lutym 2008 roku wygrał turniej kwalifikacyjny w Pescarze i zapewnił sobie prawo startu w igrzyskach olimpijskich. W Pekinie dotarł do ćwierćfinału, eliminując w 1/8 reprezentanta gospodarzy Yushana Nijiatiego (23:4). Przegrał w nim z mistrzem świata, Włochem Clemente Russo (4:7)[5].
Po igrzyskach powrócił do wagi półciężkiej i w listopadzie 2008 roku w Liverpoolu wywalczył w niej mistrzostwo Europy (w finale pokonał Białorusina Siarhieja Karniejeua). Miesiąc później w Pucharze Świata w Moskwie zajął 2. miejsce w kategorii ciężkiej. Od tej pory walczył już wyłącznie w niej.
W 2009 roku w Mediolanie zadebiutował na mistrzostwach świata. Zdobył tam brązowy medal, przegrywając w półfinale z Jegorem Miechoncewem. W 2010 roku zrezygnował ze startu na mistrzostwach Europy w Moskwie. Zamiast tego uczestniczył w silnie obsadzonym czerwcowym turnieju o Puchar Prezydenta Kazachstanu w Astanie, który wygrał. Jesienią tryumfował również w Pucharze Europy w Charkowie, pokonując w finale przed czasem Terwela Pulewa.
W październiku 2011 roku został w Baku mistrzem świata w wadze ciężkiej. W drodze po tytuł pokonał kolejno: Evgenijiusa Tutkusa, Terwela Pulewa, Artura Bietierbijewa, Siarhieja Karniejeua i w finale mistrza Europy, Teymura Məmmədova[6].
Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 2012 roku zdobył złoty medal w wadze ciężkiej, gdy pokonał w finale na punkty (14:11) Clemente Russo, rewanżując się Włochowi za porażkę sprzed czterech lat w Pekinie.
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
11 września 2013 w Kijowie w debiucie na zawodowym ringu, promowany przez grupę K2 Promotions braci Kliczko Ukrainiec wygrał przed czasem w piątej rundzie z Meksykaninem Felipe Romero (16-7-1, 12 KO)[7] a 14 grudnia 2013 w Browarach na Ukrainie przez techniczny nokaut czwartej rundzie z Kolumbijczykiem Epifanio Mendozą (34-16-1, 31 KO)[8].
26 kwietnia 2014 w Oberhausen Usyk znokautował w trzeciej rundzie zaplanowanego na osiem rund pojedynku ghańskiego pięściarza Bena Nsafoaha (15-10-2, 8 KO)[9] a 31 maja 2014 w Odessie w czwartej Argentyńczyka Cesara Davida Crenza (21-8, 13 KO)[10].
W następnych dwóch pojedynkach Ukrainiec wygrał przez techniczny nokaut z dwoma południowoafrykańskimi pięściarzami. 4 października 2014 we Lwowie w siódmej rundzie z Danielem Bruwerem (24-6-1, 21 KO), zdobywając interkontynentalny pas federacji WBO[11] oraz 13 grudnia 2014 w Kijowie w dziewiątej rundzie z Danie Venterem (19-7, 14 KO)[12].
18 kwietnia 2015 w Kijowie pokonał przez techniczny nokaut ósmej rundzie Rosjanina Andrieja Kniażewa (11-2, 6 KO), broniąc tytułu WBO Inter-Continental[13].
28 sierpnia 2015 wygrał przez techniczny nokaut z reprezentantem RPA Johnnym Mullerem (19-5-2, 13 KO), pięć sekund przed przerwą trzeciej rundy sędzia zastopował pojedynek. Usyk obronił interkontynentalny pas organizacji WBO[14].
Zdobycie tytułu mistrza świata WBO[edytuj | edytuj kod]
17 września 2016 w gdańskiej Ergo Arenie pokonał jednogłośnie na punkty (119:109 i dwukrotnie 117:111) broniącego pasa po raz drugi Polaka Krzysztofa Głowackiego i zdobył pas mistrza świata federacji WBO.
17 grudnia 2016 w Inglewood w Kalifornii wystąpił w pierwszej obronie tytuł mistrza świata federacji WBO, debiutując w stacji HBO. Pokonał przez nokaut w dziewiątej rundzie Południowoafrykańczyka Thabiso Mchunu (17-3, 11 KO) .
8 kwietnia w Oxon Hill przystąpił do drugiej obrony tytułu mistrza świata federacji WBO, pokonując decyzją sędziów (3x 117-110) Amerykanina Michaela Huntera.
Turniej World Boxing Super Series. Obrona tytułu WBO i zdobycie tytułów WBC, WBA, IBF oraz trofeum im. Muhammada Alego za zwycięstwo w turnieju[edytuj | edytuj kod]
9 września 2017 w Berlinie zmierzył się z Marco Huckiem (40-4-1, 27 KO). Walka była ćwierćfinałem turnieju. Zwyciężył przez TKO w 10 rundzie,.
27 stycznia 2018 w Arēna Rīga w Rydze w półfinale turnieju zmierzył się w pojedynku unifikacyjnym z mistrzem WBC Mairisem Briedisem (23-0, 18 KO), którego pokonał po bardzo zaciętej walce, niejednogłośnie na punkty 114:114, 115:113 i 115:113 Łotysza. Tym samym awansował do finału turnieju oraz zunifikował tytuły mistrza świata federacji WBO i WBC.
21 lipca 2018 na stadionie olimpijskim w Moskwie zmierzył się z rosyjskim mistrzem WBA i IBF Muratem Gassijewem (26-1, 19 KO). W stawce pojedynku znalazły się pasy IBF, WBA, WBC i WBO, a także tytuł magazynu The Ring oraz Puchar im. Muhammada Alego. Ukrainiec w dobrym stylu pokonał na punkty Rosjanina zwyciężając w całym turnieju. Dobrze poruszał się po ringu, wyprowadzał ciosy będąc w ruchu. Sędziowie wypunktowali pojedynek w stosunku 120-108, 119-109, 119-109 na jego korzyść. Dzięki temu zwycięstwu został czwartym pięściarzem w historii, który zunifikował pasy wszystkich czterech najważniejszych federacji w boksie zawodowym.
Walka z Tonym Bellew w obronie czterech mistrzowskich pasów[edytuj | edytuj kod]
10 listopada 2018 rok w Manchesterze doszło do jego pojedynku w obronie mistrzowskich pasów federacji WBC, WBA, IBF oraz WBO wagi junior ciężkiej z Tonym Bellew (30-3-1, 20 KO). Początek walki należał do Brytyjczyka, ale w drugiej części walki Ukrainiec opanował sytuację i znokautował swojego rywala w ósmej rundzie, skutecznie broniąc mistrzowskich tytułów[15].
Waga ciężka[edytuj | edytuj kod]
12 października 2019 w Chicago zadebiutował w wadze ciężkiej, pokonując przez RTD w 7. rundzie Amerykanina Chazza Witherspoona (38-4, 29 KO). Początkowo jego oponentem miał być były kickbokser Tyrone Spong (14-0, 13 KO), jednak Holender został wycofany z rywalizacji ze względu na wykrycie w jego organizmie niedozwolonych środków[16].
31 października 2020 w Londynie, w swojej drugiej walce w kategorii ciężkiej, zmierzył się z Dereckiem Chisorą (32-10, 23 KO). Zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów (117-112, 115-113, 115-113), dzięki czemu wywalczył pas WBO Inter-Continental[17].
Zdobycie tytułów mistrza świata WBO, WBA, IBF w kategorii ciężkiej[edytuj | edytuj kod]
25 września 2021 roku na Tottenham Hotspur Stadium w Londynie przystąpił z pozycji obowiązkowego pretendenta do walki o mistrzowskie pasy federacji WBA, WBO i IBF kategorii ciężkiej z Anthonym Joshuą (24-2, 22 KO). Zwyciężył jednogłośnie na punkty (117-112, 116-112, 115-113)[18] i został trzecim w historii pięściarzem, który sięgnął po pasy czempiona w kategorii junior ciężkiej i ciężkiej[19].
Lista walk na zawodowym ringu[edytuj | edytuj kod]
Statystyka stoczonych walk zawodowych | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięstw: 19 (KO – nokautów: 13, walk zakończonych na punkty: 6) Przegranych: 0 (KO – nokautów: 0, walk zakończonych na punkty: 0) Remisów: 0 | |||||||
Wynik | Rekord | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Runda | Data | Miejsce | Uwagi |
![]() |
Obrona pasów : WBO, IBF, WBA oraz IBO w kategorii ciężkiej | ||||||
Wygrana | 19-0 | ![]() |
UD | 12 | 25 września 2021 | ![]() |
Zdobył pasy WBO, IBF, WBA oraz IBO w kategorii ciężkiej |
Wygrana | 18-0 | ![]() |
UD | 12 | 31 października 2020 | Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania, ![]() |
(kategoria ciężka) |
Wygrana | 17-0 | ![]() |
RTD | 7 (12) | 12 października 2019 | Wintrust Arena, Chicago, Stany Zjednoczone, ![]() |
|
Wygrana | 16-0 | ![]() |
KO | 8 (12) 2:00 | 10 listopada 2018 | Manchester Arena, Manchester, Anglia, ![]() |
|
Wygrana | 15-0 | ![]() |
UD | 12 | 21 lipca 2018 | Stadion Olimpijski, Moskwa, Rosja, ![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 14-0 | ![]() |
MD | 12 | 27 stycznia 2018 | Arēna Rīga, Ryga, Łotwa, ![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 13-0 | ![]() |
TKO | 10 (12) 2:12 | 9 września 2017 | Max-Schmeling-Halle, Berlin, Niemcy ![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 12-0 | ![]() |
UD | 12 | 8 kwietnia 2017 | Oxon Hill, Maryland, ![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 11-0 | ![]() |
KO | 9 (12)
1:53 |
17 grudnia 2016 | Inglewood, California, ![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 10-0 | ![]() |
UD | 12 | 17 września 2016 | Ergo Arena, Gdańsk, Polska ![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 9-0 | ![]() |
TKO | 7 (12)
0:48 |
12 grudnia 2015 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 8-0 | ![]() |
TKO | 3 (12) 2:59 | 28 sierpnia 2015 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 7-0 | ![]() |
TKO | 8 (10) 2:24 | 18 kwietnia 2015 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 6-0 | ![]() |
TKO | 9 (10) 2:29 | 13 grudnia 2014 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 5-0 | ![]() |
TKO | 7 (12) | 4 października 2014 | Arena Lwów, Lwów, Ukraina ![]() |
(kategoria junior ciężka) |
Wygrana | 4-0 | ![]() |
KO | 4 (8) 2:19 | 31 maja 2014 | Pałac Sportu, Odessa, Ukraina![]() |
|
Wygrana | 3-0 | ![]() |
KO | 3 (8) 1:43 | 26 kwietnia 2014 | König Pilsener Arena, Oberhausen, Nadrenia Północna-Westfalia![]() |
|
Wygrana | 2-0 | ![]() |
TKO | 4 (6) 2:10 | 14 grudnia 2013 | TEC Terminal Ice Arena, Browary, Ukraina![]() |
|
Wygrana | 1-0 | ![]() |
TKO | 5 (6) 1:36 | 11 września 2013 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina![]() |
Debiut zawodowy |
TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ УСИК ОЛЕКСАНД (ukr.). Federacja Boksu Ukrainy. [dostęp 2011-10-11]. Niektóre źródła podają błędnie: Усік (Usik)
- ↑ Mistrz świata zamienił rękawice na karabin. Ołeksandr Usyk wstąpił do armii (pol.). [dostęp 2022-04-28].
- ↑ Oleksandr Usyk pokonał na pełnym dystansie Anthony'ego Joshuę w walce o cztery pasy mistrzowskie (pol.). polsatsport. [dostęp 2021-10-29].
- ↑ Евгений Пилипенко: Александр Усик: «Мой рекорд – 37 раундов спарринга». (ros.). vringe.com, 25 stycznia 2010. [dostęp 2011-10-11].
- ↑ 29.Olympic Games – Beijing (ang.). amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-10-11].
- ↑ 16.AIBA World Championships (ang.). amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-10-11].
- ↑ Udany debiut Oleksandra Usyka [WIDEO] (pol.). fightingclub.pl. [dostęp 2012-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 grudnia 2013)].
- ↑ Oleksandr Usyk (pol.). Boxing.pl. [dostęp 2015-02-17].
- ↑ Usyk scored an explosive KO over Nsafoah (ang.). Boxnews.com.ua. [dostęp 2015-02-17].
- ↑ Usyk: Pobiję rekord Holyfielda (pol.). Bokser.pl. [dostęp 2015-02-17].
- ↑ Wygrana Usyka i Kotelnika podczas gali we Lwowie (pol.). Bokser.pl. [dostęp 2015-02-17].
- ↑ Kapitalny Usyk znokautował Venera (Viedeo (pol.). Bokser.pl. [dostęp 2015-02-17].
- ↑ Usyk wygrywa przed czasem pociężkiej przeprawie (pol.). bokser.org. [dostęp 2015-04-18].
- ↑ Usyk „ pomścił „ Masternaka – Muller poddany w trzeciej rundzie (pol.). bokser.org, 28 sierpnia 2015. [dostęp 2015-08-28].
- ↑ Redakcja, USYK W TARAPATACH, ALE ZNOKAUTOWAŁ BELLEW!, bokser.org [dostęp 2018-11-11] .
- ↑ Usyk ruszył na podbój wagi ciężkiej i zaczął od wygranej!, Sport.pl [dostęp 2019-10-14] (pol.).
- ↑ ŚWIETNY USYK WYPUNKTOWAŁ CHISORĘ - TERAZ JOSHUA?, Bokser.org [dostęp 2020-11-01] .
- ↑ GENIUSZ USYK - JOSHUA STRACIŁ PASY!, Bokser.org [dostęp 2021-09-26] .
- ↑ Telewizja Polska S.A , Na podbój wagi ciężkiej. Usyk jak Holyfield i Haye?, sport.tvp.pl, 11 października 2019 [dostęp 2021-09-26] (pol.).
Poprzednik Krzysztof Głowacki |
Mistrz świata wagi junior ciężkiej WBO 17 września 2016 – |
Następca |
Poprzednik Mairis Briedis |
Mistrz świata wagi junior ciężkiej WBC 27 stycznia 2018 – |
Następca |
Poprzednik Murat Gassijew |
Mistrz świata wagi junior ciężkiej IBF 21 lipca 2018 – |
Następca |
Poprzednik Murat Gassijew |
Mistrz świata wagi junior ciężkiej WBA 21 lipca 2018 – |
Następca |