Ołeksandr Usyk
|
|||
 Ołeksandr Usyk (2015) |
|||
| Pseudonim | The Cat | ||
| Data i miejsce urodzenia | 17 stycznia 1987 Symferopol |
||
| Obywatelstwo |  Ukraina |
||
| Wzrost | 190 cm | ||
| Masa ciała | 91 kg | ||
| Kategoria wagowa | junior ciężka | ||
| Klub | Ukraina Simferopol | ||
| Bilans walk zawodowych[a] | |||
| Liczba walk | 14 | ||
| Zwycięstwa | 14 | ||
| Przez nokauty | 11 | ||
| Porażki | 0 | ||
| Remisy | 0 | ||
| Nieodbyte | 0 | ||
|
|||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
Ołeksandr Ołeksandrowycz Usyk (ukr. Олександр Олександрович Усик[1]; ur. 17 stycznia 1987 w Symferopolu) – ukraiński bokser, amatorski mistrz Europy w wadze półciężkiej (2008), mistrz świata (2011) oraz mistrz olimpijski (2012) w wadze ciężkiej.
Aktualny zawodowy mistrz świata organizacji WBO i WBC w wadze junior ciężkiej (do 200 funtów)
Spis treści
Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]
W dzieciństwie ćwiczył karate, a potem przez kilka lat trenował piłkę nożną w juniorskich drużynach Tawriji Symferopol. W 2002 roku został jednak usunięty z klubu, po tym jak podczas meczu pobił jednego z zawodników przeciwnej drużyny. Wkrótce potem postanowił podjąć treningi boksu[2].
W czasach juniorskich i na początku kariery seniorskiej walczył w wadze średniej (75 kg). W 2006 roku zadebiutował w pierwszym składzie reprezentacji Ukrainy. W tym samym roku, podczas mistrzostw Europy w Bułgarii − w swoim pierwszym starcie na zawodach tej rangi − zdobył brązowy medal w wadze średniej.
Na początku 2007 roku, mając ciągłe problemy ze zbijaniem wagi, przeszedł do kategorii półciężkiej (81 kg). Istniała w niej jednak silna konkurencja wewnątrz kadry (musiał rywalizować m.in. z Ismajiłem Siłłachem), co spowodowało, że nie wystartował w mistrzostwach świata w Chicago. Przeniósł się więc do wyższej wagi ciężkiej (91 kg). W lutym 2008 roku wygrał turniej kwalifikacyjny w Pescarze i zapewnił sobie prawo startu w igrzyskach olimpijskich. W Pekinie dotarł do ćwierćfinału, eliminując w 1/8 reprezentanta gospodarzy Yushana Nijiatiego (23:4). Przegrał w nim jednak z mistrzem świata, Włochem Clemente Russo (4:7)[3].
Po igrzyskach powrócił do wagi półciężkiej i w listopadzie 2008 roku w Liverpoolu wywalczył w niej mistrzostwo Europy (w finale pokonał Białorusina Siarhieja Karniejeua). Miesiąc później w Pucharze Świata w Moskwie zajął 2. miejsce w kategorii ciężkiej. Od tej pory walczył już wyłącznie w niej.
W 2009 roku w Mediolanie zadebiutował na mistrzostwach świata. Zdobył tam brązowy medal, przegrywając w półfinale z Jegorem Miechoncewem. W 2010 roku zrezygnował ze startu na mistrzostwach Europy w Moskwie. Zamiast tego uczestniczył w silnie obsadzonym czerwcowym turnieju o Puchar Prezydenta Kazachstanu w Astanie, który wygrał. Jesienią tryumfował również w Pucharze Europy w Charkowie, pokonując w finale przed czasem Terwela Pulewa.
W październiku 2011 roku został w Baku mistrzem świata w wadze ciężkiej. W drodze po tytuł pokonał kolejno: Evgenijiusa Tutkusa, Terwela Pulewa, Artura Bietierbijewa, Siarhieja Karniejeua i w finale mistrza Europy, Teymura Məmmədova[4].
Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 2012 roku zdobył złoty medal w wadze ciężkiej, gdy pokonał w finale na punkty (14:11) Clemente Russo, rewanżując się Włochowi za porażkę sprzed czterech lat w Pekinie.
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
11 września 2013 w Kijowie w debiucie na zawodowym ringu, promowany przez grupę K2 Promotions braci Kliczko Ukrainiec wygrał przed czasem w piątej rundzie z Meksykańczykiem Felipe Romero (16-7-1, 12 KO)[5] a 14 grudnia 2013 w Browarach na Ukrainie przez techniczny nokaut czwartej rundzie z Kolumbijczykiem Epifanio Mendozą (34-16-1, 31 KO)[6].
26 kwietnia 2014 w Oberhausen Usyk znokautował w trzeciej rundzie w ośmiorundowym pojedynku ghańskiego pięściarza Bena Nsafoaha (15-10-2, 8 KO)[7] a 31 maja 2014 w Odessie w czwartej Argentyńczyka Cesara Davida Crenza (21-8, 13 KO)[8].
W następnych dwóch pojedynkach Ukrainiec wygrał przez techniczny nokaut z dwoma południowoafrykańskimi pięściarzami. 4 października 2014 we Lwowie w siódmej rundzie z Danielem Bruwerem (24-6-1, 21 KO), zdobywając interkontynentalny pas federacji WBO[9] oraz 13 grudnia 2014 w Kijowie w dziewiątej rundzie z Danie Venterem (19-7, 14 KO)[10].
18 kwietnia 2015 w Kijowie pokonał przez techniczny nokaut ósmej rundzie Rosjanina Andrieja Kniażewa (11-2, 6 KO), obroniac tytuł WBO Inter-Continental[11].
28 sierpnia 2015 wygrał przez techniczny nokaut z reprezentantem RPA Johnnym Mullerem (19-5-2, 13 KO), pięć sekund przed przerwą trzeciej rundy sędzia zastopował pojedynek. Usyk obronił interkontynentalny pas organizacji WBO[12].
Zdobycie tytułu mistrza świata WBO[edytuj | edytuj kod]
17 września 2016 w gdańskiej Ergo Arenie pokonał jednogłośnie na punkty (119:109 i dwukrotnie 117:111) broniącego pasa po raz drugi Polaka Krzysztofa Głowackiego i zdobył pas mistrza świata federacji WBO.
17 grudnia 2016 w Inglewood w Kalifornii, w pierwszej obronie tytuł mistrza świata federacji WBO oraz debiutując w stacji HBO. Pokonał przez nokaut w dziewiątej rundzie Południowoafrykańczyka Thabiso Mchunu (17-3, 11 KO) .
8 kwietnia w Oxon Hill przystąpił do drugiej obrony tytułu mistrza świata federacji WBO, pokonując decyzją sędziów (3x 117-110) Amerykanina Michaela Huntera.
Turniej World Boxing Super Series Zdobycie tytułu mistrza świata WBC[edytuj | edytuj kod]
9 września 2017 w Berlinie zmierzył się z Marco Huckiem (40-4-1, 27 KO). Walka była ćwierćfinałem turnieju. Zwyciężył przez TKO w 10 rundzie,.
27 stycznia 2018 w Arēna Rīga w Rydze w półfinale turnieju zmierzył się w pojedynku unifikacyjnym z mistrzem WBC Mairisem Briedisem (23-0, 18 KO), pokonał po bardzo zaciętej walce, niejednogłośnie na punkty 114:114, 115:113 i 115:113 Łotysza. Tym samym awansował do finału turnieju oraz zunifikował tytuły mistrza świata federacji WBO i WBC.
Lista walk na zawodowym ringu[edytuj | edytuj kod]
| Statystyka stoczonych walk zawodowych | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięstw: 14 (KO – nokautów: 11, walk zakończonych na punkty: 3) Przegranych: 0 (KO – nokautów: 0, walk zakończonych na punkty: 0) Remisów: 0 | |||||||
| Wynik | Rekord | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Runda | Data | Miejsce | Uwagi |
| Wygrana | 14-0 |  Mairis Briedis (23-0) |
MD | 12 | 27 stycznia 2018 | Arēna Rīga, Rīga, Łotwa, |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 13-0 |  Marco Huck (40-4-1) |
KO | 10 (12) 2:12 | 9 września 2017 | Max-Schmeling-Halle, Berlin, Niemcy |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 12-0 |  Michael Hunter (12-0-0) |
UD | 12 | 8 kwietnia 2017 | Oxon Hill, Maryland, |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 11-0 |  Thabiso Mchunu (17-2-0) |
KO | 9 (12)
1:53 |
17 grudnia 2016 | Inglewood, California, |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 10-0 |  Krzysztof Głowacki (26-0-0) |
UD | 12 | 17 września 2016 | Ergo Arena, Gdańsk, Polska |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 9-0 |  Pedro Rodriguez (22-1-0) |
TKO | 7 (12)
0:48 |
12 grudnia 2015 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 8-0 | Johnny Muller (18-4-2) |
TKO | 3 (12) 2:59 | 28 sierpnia 2015 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 7-0 |  Andriej Kniażew (11-1-0) |
TKO | 8 (10) 2:24 | 18 kwietnia 2015 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 6-0 | Danie Venter (19-6-0) |
TKO | 9 (10) 2:29 | 13 grudnia 2014 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 5-0 | Daniel Bruwer (24-5-1) |
TKO | 7 (12) | 4 października 2014 | Arena Lwów, Lwów, Ukraina |
(kategoria junior ciężka) |
| Wygrana | 4-0 |  Cesar David Crenz (21-8-0) |
KO | 4 (8) 2:19 | 31 maja 2014 | Pałac Sportu, Odessa, Ukraina |
|
| Wygrana | 3-0 | Ben Nsafoah (15-9-2) |
KO | 3 (8) 1:43 | 26 kwietnia 2014 | König Pilsener Arena, Oberhausen, Nadrenia Północna-Westfalia |
|
| Wygrana | 2-0 |  Epifanio Mendoza (34-15-1) |
TKO | 4 (6) 2:10 | 14 grudnia 2013 | TEC Terminal Ice Arena, Browary, Ukraina |
|
| Wygrana | 1-0 |  Felipe Romero (16-7-1) |
TKO | 5 (6) 1:36 | 11 września 2013 | Pałac Sportu, Kijów, Ukraina |
Debiut zawodowy |
TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ УСИК ОЛЕКСАНД (ukr.). Federacja Boksu Ukrainy. [dostęp 2011-10-11]. Niektóre źródła podają błędnie: Усік (Usik)
- ↑ Евгений Пилипенко: Александр Усик: «Мой рекорд – 37 раундов спарринга». (ros.). vringe.com, 25 stycznia 2010. [dostęp 2011-10-11].
- ↑ 29.Olympic Games – Beijing (ang.). amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-10-11].
- ↑ 16.AIBA World Championships (ang.). amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-10-11].
- ↑ Udany debiut Oleksandra Usyka [WIDEO] (pol.). fightingclub.pl. [dostęp 10 listopada 2012].
- ↑ Oleksandr Usyk (pol.). Boxing.pl. [dostęp 17 lutego 2015].
- ↑ Usyk scored an explosive KO over Nsafoah (ang.). Boxnews.com.ua. [dostęp 17 lutego 2015].
- ↑ Usyk: Pobiję rekord Holyfielda (pol.). Bokser.pl. [dostęp 17 lutego 2015].
- ↑ Wygrana Usyka i Kotelnika podczas gali we Lwowie (pol.). Bokser.pl. [dostęp 17 lutego 2015].
- ↑ Kapitalny Usyk znokautował Venera (Viedeo (pol.). Bokser.pl. [dostęp 17 lutego 2015].
- ↑ Usyk wygrywa przed czasem pociężkiej przeprawie (pol.). bokser.org. [dostęp 18 kwietnia 2015].
- ↑ Usyk " pomścił " Masternaka – Muller poddany w trzeciej rundzie (pol.). bokser.org, 28 sierpnia 2015. [dostęp 28 sierpnia 2015].
| Poprzednik Krzysztof Głowacki |
Mistrz świata wagi junior ciężkiej WBO 17 września 2016 – |
Następca |
