Ołeksandr Usyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ołeksandr Usyk
Ołeksandr Ołeksandrowycz Usyk
Ilustracja
Ołeksandr Usyk (2015)
Pseudonim

The Cat

Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1987
Symferopol

Obywatelstwo

Ukraina

Wzrost

191 cm

Masa ciała

100 kg

Kategoria wagowa

ciężka

Klub

Ukraina Simferopol

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

19

Zwycięstwa

19

Przez nokauty

13

Porażki

0

Remisy

0

Nieodbyte

0

Dorobek medalowy
Boks Boxing pictogram.svg
Reprezentacja  Ukraina
Igrzyska olimpijskie
złoto Londyn 2012 waga ciężka
Mistrzostwa świata
złoto Baku 2011 waga ciężka
brąz Mediolan 2009 waga ciężka
Mistrzostwa Europy
złoto Liverpool 2008 waga półciężka
brąz Płowdiw 2006 waga średnia
Puchar Świata
srebro Moskwa 2008 waga ciężka
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 25 września 2021.
Multimedia w Wikimedia Commons
Ołeksandr Usyk vs Andrey Knyazev (2015)

Ołeksandr Ołeksandrowycz Usyk (ukr. Олександр Олександрович Усик[1]; ur. 17 stycznia 1987 w Symferopolu) – ukraiński bokser, amatorski mistrz Europy w wadze półciężkiej (2008), mistrz świata (2011) oraz mistrz olimpijski (2012) w wadze ciężkiej. Były zawodowy mistrz świata organizacji WBO, WBC, WBA i IBF w wadze junior ciężkiej (do 200 funtów), zwycięzca turnieju World Boxing Super Series. Pokonał 7 zawodników o tytuł mistrza świata wagi juniorciężkiej[2]. Aktualny mistrz świata wagi ciężkiej organizacji WBA, WBO, IBF i IBO[3].

Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]

W dzieciństwie ćwiczył karate, a potem przez kilka lat trenował piłkę nożną w juniorskich drużynach Tawriji Symferopol. W 2002 roku został usunięty z klubu po tym, jak podczas meczu pobił jednego z zawodników przeciwnej drużyny. Wkrótce potem postanowił podjąć treningi boksu[4].

W czasach juniorskich i na początku kariery seniorskiej walczył w wadze średniej (75 kg). W 2006 roku zadebiutował w pierwszym składzie reprezentacji Ukrainy. W tym samym roku, podczas mistrzostw Europy w Bułgarii − w swoim pierwszym starcie na zawodach tej rangi − zdobył brązowy medal w wadze średniej.

Na początku 2007 roku, mając ciągłe problemy ze zbijaniem wagi, przeszedł do kategorii półciężkiej (81 kg). Istniała w niej jednak silna konkurencja wewnątrz kadry (musiał rywalizować m.in. z Ismajiłem Siłłachem), co spowodowało, że nie wystartował w mistrzostwach świata w Chicago. Przeniósł się więc do wyższej wagi ciężkiej (91 kg). W lutym 2008 roku wygrał turniej kwalifikacyjny w Pescarze i zapewnił sobie prawo startu w igrzyskach olimpijskich. W Pekinie dotarł do ćwierćfinału, eliminując w 1/8 reprezentanta gospodarzy Yushana Nijiatiego (23:4). Przegrał w nim z mistrzem świata, Włochem Clemente Russo (4:7)[5].

Po igrzyskach powrócił do wagi półciężkiej i w listopadzie 2008 roku w Liverpoolu wywalczył w niej mistrzostwo Europy (w finale pokonał Białorusina Siarhieja Karniejeua). Miesiąc później w Pucharze Świata w Moskwie zajął 2. miejsce w kategorii ciężkiej. Od tej pory walczył już wyłącznie w niej.

W 2009 roku w Mediolanie zadebiutował na mistrzostwach świata. Zdobył tam brązowy medal, przegrywając w półfinale z Jegorem Miechoncewem. W 2010 roku zrezygnował ze startu na mistrzostwach Europy w Moskwie. Zamiast tego uczestniczył w silnie obsadzonym czerwcowym turnieju o Puchar Prezydenta Kazachstanu w Astanie, który wygrał. Jesienią tryumfował również w Pucharze Europy w Charkowie, pokonując w finale przed czasem Terwela Pulewa.

W październiku 2011 roku został w Baku mistrzem świata w wadze ciężkiej. W drodze po tytuł pokonał kolejno: Evgenijiusa Tutkusa, Terwela Pulewa, Artura Bietierbijewa, Siarhieja Karniejeua i w finale mistrza Europy, Teymura Məmmədova[6].

Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 2012 roku zdobył złoty medal w wadze ciężkiej, gdy pokonał w finale na punkty (14:11) Clemente Russo, rewanżując się Włochowi za porażkę sprzed czterech lat w Pekinie.

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

11 września 2013 w Kijowie w debiucie na zawodowym ringu, promowany przez grupę K2 Promotions braci Kliczko Ukrainiec wygrał przed czasem w piątej rundzie z Meksykaninem Felipe Romero (16-7-1, 12 KO)[7] a 14 grudnia 2013 w Browarach na Ukrainie przez techniczny nokaut czwartej rundzie z Kolumbijczykiem Epifanio Mendozą (34-16-1, 31 KO)[8].

26 kwietnia 2014 w Oberhausen Usyk znokautował w trzeciej rundzie zaplanowanego na osiem rund pojedynku ghańskiego pięściarza Bena Nsafoaha (15-10-2, 8 KO)[9] a 31 maja 2014 w Odessie w czwartej Argentyńczyka Cesara Davida Crenza (21-8, 13 KO)[10].

W następnych dwóch pojedynkach Ukrainiec wygrał przez techniczny nokaut z dwoma południowoafrykańskimi pięściarzami. 4 października 2014 we Lwowie w siódmej rundzie z Danielem Bruwerem (24-6-1, 21 KO), zdobywając interkontynentalny pas federacji WBO[11] oraz 13 grudnia 2014 w Kijowie w dziewiątej rundzie z Danie Venterem (19-7, 14 KO)[12].

18 kwietnia 2015 w Kijowie pokonał przez techniczny nokaut ósmej rundzie Rosjanina Andrieja Kniażewa (11-2, 6 KO), broniąc tytułu WBO Inter-Continental[13].

28 sierpnia 2015 wygrał przez techniczny nokaut z reprezentantem RPA Johnnym Mullerem (19-5-2, 13 KO), pięć sekund przed przerwą trzeciej rundy sędzia zastopował pojedynek. Usyk obronił interkontynentalny pas organizacji WBO[14].

Zdobycie tytułu mistrza świata WBO[edytuj | edytuj kod]

17 września 2016 w gdańskiej Ergo Arenie pokonał jednogłośnie na punkty (119:109 i dwukrotnie 117:111) broniącego pasa po raz drugi Polaka Krzysztofa Głowackiego i zdobył pas mistrza świata federacji WBO.

17 grudnia 2016 w Inglewood w Kalifornii wystąpił w pierwszej obronie tytuł mistrza świata federacji WBO, debiutując w stacji HBO. Pokonał przez nokaut w dziewiątej rundzie Południowoafrykańczyka Thabiso Mchunu (17-3, 11 KO) .

8 kwietnia w Oxon Hill przystąpił do drugiej obrony tytułu mistrza świata federacji WBO, pokonując decyzją sędziów (3x 117-110) Amerykanina Michaela Huntera.

Turniej World Boxing Super Series. Obrona tytułu WBO i zdobycie tytułów WBC, WBA, IBF oraz trofeum im. Muhammada Alego za zwycięstwo w turnieju[edytuj | edytuj kod]

9 września 2017 w Berlinie zmierzył się z Marco Huckiem (40-4-1, 27 KO). Walka była ćwierćfinałem turnieju. Zwyciężył przez TKO w 10 rundzie,.

27 stycznia 2018 w Arēna Rīga w Rydze w półfinale turnieju zmierzył się w pojedynku unifikacyjnym z mistrzem WBC Mairisem Briedisem (23-0, 18 KO), którego pokonał po bardzo zaciętej walce, niejednogłośnie na punkty 114:114, 115:113 i 115:113 Łotysza. Tym samym awansował do finału turnieju oraz zunifikował tytuły mistrza świata federacji WBO i WBC.

21 lipca 2018 na stadionie olimpijskim w Moskwie zmierzył się z rosyjskim mistrzem WBA i IBF Muratem Gassijewem (26-1, 19 KO). W stawce pojedynku znalazły się pasy IBF, WBA, WBC i WBO, a także tytuł magazynu The Ring oraz Puchar im. Muhammada Alego. Ukrainiec w dobrym stylu pokonał na punkty Rosjanina zwyciężając w całym turnieju. Dobrze poruszał się po ringu, wyprowadzał ciosy będąc w ruchu. Sędziowie wypunktowali pojedynek w stosunku 120-108, 119-109, 119-109 na jego korzyść. Dzięki temu zwycięstwu został czwartym pięściarzem w historii, który zunifikował pasy wszystkich czterech najważniejszych federacji w boksie zawodowym.

Walka z Tonym Bellew w obronie czterech mistrzowskich pasów[edytuj | edytuj kod]

10 listopada 2018 rok w Manchesterze doszło do jego pojedynku w obronie mistrzowskich pasów federacji WBC, WBA, IBF oraz WBO wagi junior ciężkiej z Tonym Bellew (30-3-1, 20 KO). Początek walki należał do Brytyjczyka, ale w drugiej części walki Ukrainiec opanował sytuację i znokautował swojego rywala w ósmej rundzie, skutecznie broniąc mistrzowskich tytułów[15].

Waga ciężka[edytuj | edytuj kod]

12 października 2019 w Chicago zadebiutował w wadze ciężkiej, pokonując przez RTD w 7. rundzie Amerykanina Chazza Witherspoona (38-4, 29 KO). Początkowo jego oponentem miał być były kickbokser Tyrone Spong (14-0, 13 KO), jednak Holender został wycofany z rywalizacji ze względu na wykrycie w jego organizmie niedozwolonych środków[16].

31 października 2020 w Londynie, w swojej drugiej walce w kategorii ciężkiej, zmierzył się z Dereckiem Chisorą (32-10, 23 KO). Zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów (117-112, 115-113, 115-113), dzięki czemu wywalczył pas WBO Inter-Continental[17].

Zdobycie tytułów mistrza świata WBO, WBA, IBF w kategorii ciężkiej[edytuj | edytuj kod]

25 września 2021 roku na Tottenham Hotspur Stadium w Londynie przystąpił z pozycji obowiązkowego pretendenta do walki o mistrzowskie pasy federacji WBA, WBO i IBF kategorii ciężkiej z Anthonym Joshuą (24-2, 22 KO). Zwyciężył jednogłośnie na punkty (117-112, 116-112, 115-113)[18] i został trzecim w historii pięściarzem, który sięgnął po pasy czempiona w kategorii junior ciężkiej i ciężkiej[19].

Lista walk na zawodowym ringu[edytuj | edytuj kod]

Statystyka stoczonych walk zawodowych
Zwycięstw: 19 (KO – nokautów: 13, walk zakończonych na punkty: 6) Przegranych: 0 (KO – nokautów: 0, walk zakończonych na punkty: 0) Remisów: 0
Wynik Rekord Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda Data Miejsce Uwagi
Wielka Brytania Anthony Joshua Obrona pasów : WBO, IBF, WBA oraz IBO w kategorii ciężkiej
Wygrana 19-0 Wielka Brytania Anthony Joshua UD 12 25 września 2021 Wielka Brytania Tottenham Hotspur Stadium, Londyn Zdobył pasy WBO, IBF, WBA oraz IBO w kategorii ciężkiej
Wygrana 18-0 Wielka Brytania Dereck Chisora (32-9) UD 12 31 października 2020 Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania, Wielka Brytania
Zdobycie tytułu WBO Inter-Continental
(kategoria ciężka)
Wygrana 17-0 Stany Zjednoczone Chazz Witherspoon (38-3) RTD 7 (12) 12 października 2019 Wintrust Arena, Chicago, Stany Zjednoczone, Stany Zjednoczone
Debiut w kategorii ciężkiej
Wygrana 16-0 Wielka Brytania Tony Bellew (30-2-1) KO 8 (12) 2:00 10 listopada 2018 Manchester Arena, Manchester, Anglia, Anglia
Obrona tytułu WBO, WBC, WBA, IBF w kategorii junior ciężkiej
Wygrana 15-0 Rosja Murat Gassijew (26-0) UD 12 21 lipca 2018 Stadion Olimpijski, Moskwa, Rosja, Rosja
Obrona tytułu WBO i WBC, zdobycie tytułu WBA, IBF a także trofeum im. Muhammada Alego za zwycięstwo w całym turnieju.
(kategoria junior ciężka)
finał World Boxing Super Series
Wygrana 14-0 Łotwa Mairis Briedis (23-0) MD 12 27 stycznia 2018 Arēna Rīga, Ryga, Łotwa, Łotwa
Obrona tytułu WBO i zdobycie tytułu WBC
(kategoria junior ciężka)
półfinał World Boxing Super Series
Wygrana 13-0 Niemcy Marco Huck (40-4-1) TKO 10 (12) 2:12 9 września 2017 Max-Schmeling-Halle, Berlin, Niemcy Niemcy
Obrona tytułu WBO
(kategoria junior ciężka)
ćwierćfinał World Boxing Super Series
Wygrana 12-0 Stany Zjednoczone Michael Hunter (12-0-0) UD 12 8 kwietnia 2017 Oxon Hill, Maryland, Stany Zjednoczone
Obrona tytułu WBO
(kategoria junior ciężka)
Wygrana 11-0 Południowa Afryka Thabiso Mchunu (17-2-0) KO 9 (12)

1:53

17 grudnia 2016 Inglewood, California, Stany Zjednoczone
Obrona tytułu WBO
(kategoria junior ciężka)
Wygrana 10-0 Polska Krzysztof Głowacki (26-0) UD 12 17 września 2016 Ergo Arena, Gdańsk, Polska Polska
Zdobycie tytułu WBO
(kategoria junior ciężka)
Wygrana 9-0 Kuba Pedro Rodriguez (22-1-0) TKO 7 (12)

0:48

12 grudnia 2015 Pałac Sportu, Kijów, UkrainaUkraina
Obrona tytułu WBO Inter-Continental
(kategoria junior ciężka)
Wygrana 8-0 Południowa Afryka Johnny Muller (18-4-2) TKO 3 (12) 2:59 28 sierpnia 2015 Pałac Sportu, Kijów, UkrainaUkraina
Obrona tytułu WBO Inter-Continental
(kategoria junior ciężka)
Wygrana 7-0 Rosja Andriej Kniażew (11-1-0) TKO 8 (10) 2:24 18 kwietnia 2015 Pałac Sportu, Kijów, UkrainaUkraina
Obrona tytułu WBO Inter-Continental
(kategoria junior ciężka)
Wygrana 6-0 Południowa Afryka Danie Venter (19-6-0) TKO 9 (10) 2:29 13 grudnia 2014 Pałac Sportu, Kijów, UkrainaUkraina
Obrona tytułu WBO Inter-Continental
(kategoria junior ciężka)
Wygrana 5-0 Południowa Afryka Daniel Bruwer (24-5-1) TKO 7 (12) 4 października 2014 Arena Lwów, Lwów, Ukraina Ukraina
Zdobycie tytułu WBO Inter-Continental
(kategoria junior ciężka)
Wygrana 4-0 Argentyna Cesar David Crenz (21-8-0) KO 4 (8) 2:19 31 maja 2014 Pałac Sportu, Odessa, UkrainaUkraina
Wygrana 3-0 Niemcy Ben Nsafoah (15-9-2) KO 3 (8) 1:43 26 kwietnia 2014 König Pilsener Arena, Oberhausen, Nadrenia Północna-WestfaliaNiemcy
Wygrana 2-0 Kolumbia Epifanio Mendoza (34-15-1) TKO 4 (6) 2:10 14 grudnia 2013 TEC Terminal Ice Arena, Browary, UkrainaUkraina
Wygrana 1-0 Meksyk Felipe Romero (16-7-1) TKO 5 (6) 1:36 11 września 2013 Pałac Sportu, Kijów, UkrainaUkraina Debiut zawodowy

TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ УСИК ОЛЕКСАНД (ukr.). Federacja Boksu Ukrainy. [dostęp 2011-10-11]. Niektóre źródła podają błędnie: Усік (Usik)
  2. ↑ Mistrz świata zamienił rękawice na karabin. Ołeksandr Usyk wstąpił do armii (pol.). [dostęp 2022-04-28].
  3. ↑ Oleksandr Usyk pokonał na pełnym dystansie Anthony'ego Joshuę w walce o cztery pasy mistrzowskie (pol.). polsatsport. [dostęp 2021-10-29].
  4. ↑ Евгений Пилипенко: Александр Усик: «Мой рекорд – 37 раундов спарринга». (ros.). vringe.com, 25 stycznia 2010. [dostęp 2011-10-11].
  5. ↑ 29.Olympic Games – Beijing (ang.). amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-10-11].
  6. ↑ 16.AIBA World Championships (ang.). amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-10-11].
  7. ↑ Udany debiut Oleksandra Usyka [WIDEO] (pol.). fightingclub.pl. [dostęp 2012-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 grudnia 2013)].
  8. ↑ Oleksandr Usyk (pol.). Boxing.pl. [dostęp 2015-02-17].
  9. ↑ Usyk scored an explosive KO over Nsafoah (ang.). Boxnews.com.ua. [dostęp 2015-02-17].
  10. ↑ Usyk: Pobiję rekord Holyfielda (pol.). Bokser.pl. [dostęp 2015-02-17].
  11. ↑ Wygrana Usyka i Kotelnika podczas gali we Lwowie (pol.). Bokser.pl. [dostęp 2015-02-17].
  12. ↑ Kapitalny Usyk znokautował Venera (Viedeo (pol.). Bokser.pl. [dostęp 2015-02-17].
  13. ↑ Usyk wygrywa przed czasem pociężkiej przeprawie (pol.). bokser.org. [dostęp 2015-04-18].
  14. ↑ Usyk „ pomścił „ Masternaka – Muller poddany w trzeciej rundzie (pol.). bokser.org, 28 sierpnia 2015. [dostęp 2015-08-28].
  15. ↑ Redakcja, USYK W TARAPATACH, ALE ZNOKAUTOWAŁ BELLEW!, bokser.org [dostęp 2018-11-11].
  16. ↑ Usyk ruszył na podbój wagi ciężkiej i zaczął od wygranej!, Sport.pl [dostęp 2019-10-14] (pol.).
  17. ↑ ŚWIETNY USYK WYPUNKTOWAŁ CHISORĘ - TERAZ JOSHUA?, Bokser.org [dostęp 2020-11-01].
  18. ↑ GENIUSZ USYK - JOSHUA STRACIŁ PASY!, Bokser.org [dostęp 2021-09-26].
  19. ↑ Telewizja Polska S.A, Na podbój wagi ciężkiej. Usyk jak Holyfield i Haye?, sport.tvp.pl, 11 października 2019 [dostęp 2021-09-26] (pol.).
Poprzednik
Krzysztof Głowacki 		Mistrz świata wagi junior ciężkiej WBO
17 września 2016 – 		Następca
Poprzednik
Mairis Briedis 		Mistrz świata wagi junior ciężkiej WBC
27 stycznia 2018 – 		Następca
Poprzednik
Murat Gassijew 		Mistrz świata wagi junior ciężkiej IBF
21 lipca 2018 – 		Następca
Poprzednik
Murat Gassijew 		Mistrz świata wagi junior ciężkiej WBA
21 lipca 2018 – 		Następca

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Sugar Ray Robinson Award
Mistrzowie olimpijscy w boksie - waga ciężka

1904–1908: ponad 71,7 kg, 1920–1936: ponad 79,4 kg, 1948: ponad 80 kg, 1952–1980: ponad 81 kg, 1984–2012: 81–91 kg

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ołeksandr_Usyk&oldid=67049209”