Przejdź do zawartości

Panzerhaubitze 2000

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Panzerhaubitze 2000
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Niemcy

Producent

Krauss-Maffei Wegmann

Typ pojazdu

haubicoarmata samobieżna

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4

Dane techniczne
Silnik

o mocy 986 KM

Długość

11,7 m

Szerokość

3,6 m

Wysokość

3,1 m

Masa

bojowa: 55 300 kg

Osiągi
Prędkość

60 km/h

Zasięg pojazdu

420 km (po drodze)

Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)

3,00 m

Ściany (wys.)

0,70 m

Kąt podjazdu

60

Dane operacyjne
Uzbrojenie
haubicoarmata L52
karabin maszynowy MG3
Użytkownicy
Grecja, Holandia, Niemcy, Szwecja, Włochy, Katar, Chorwacja, Litwa
Należąca do Królewskiej Armii Holenderskiej haubicoarmata Panzerhaubitze 2000 oddająca strzał podczas wojny w Afganistanie (2009)

Panzerhaubitze 2000 (PzH 2000) – niemiecka samobieżna haubicoarmata kalibru 155 mm, opracowana przez firmy Krauss-Maffei Wegmann, MAK System Gesellschaft oraz Rheinmetall dla Bundeswehry. Konstrukcja została opracowana z myślą o zastąpieniu pojazdów M109A3G.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1986 roku zawieszono prace nad wspólnym europejskim działem samobieżnym SP-70. Niemieckie firmy zbrojeniowe samodzielnie kontynuowały prace nad konstrukcją o jeszcze lepszych parametrach. Podstawą do prac były nowe wymagania przedstawione przez Bundeswehrę:

  • kaliber 155 mm;
  • autonomia i automatyzacja w zakresie określania położenia własnego i wypracowywania danych do prowadzenia ognia;
  • donośność przy strzelaniu standardowymi pociskami minimum 31,5 km;
  • automatyczne podawanie i ładowanie amunicji z zachowaniem możliwości awaryjnego ładowania ręcznego.

Niemiecka armia planowała wstępnie zamówić 1254 sztuki haubicoarmat, ale ostatecznie, w związku z zakończeniem zimnej wojny, w 1996 roku Wegmann otrzymał zamówienie na 185 dział[1]. W 1998 roku Wegman i Krauss-Maffei połączyły się, dzięki czemu prace konstrukcyjne mogły ulec przyśpieszeniu.

Budowa i możliwości

[edytuj | edytuj kod]

Lufa ma długość ok. 8 m (52 kalibry) i jest wyposażona w hamulec wylotowy i przedmuchiwacz. Posiada zamek klinowy o ruchu pionowym, z mechanizmem półsamoczynnego działania zawierającym magazynek na 30 zapłonników. Ma półsamoczynny zmechanizowany układ zasilania amunicją. Jego magazyn mieści 60 pocisków i 67 ładunków miotających umieszczonych w woreczkach. Do strzelania stosowana jest amunicja rozdzielnego ładowania typu ERFB/BB o donośności 40 km. Na wyposażeniu jest również panoramiczny dzienno-nocny celownik z dalmierzem laserowym.

PzH 2000 charakteryzuje się wysoka szybkostrzelnością: 3 strzały można oddać w 9 sekund, 10 strzałów w 56 sekund (od 10 do 13 strzałów na minutę w zależności od stopnia nagrzania lufy). W kwietniu 2006 roku na poligonie w Południowej Afryce PzH 2000 wystrzeliła pocisk z pomocniczym napędem rakietowym na rekordową odległość 56 km.

W roku 2013 firma Raytheon przeprowadziła testy strzelania z samobieżnej haubicy PzH 2000 przy użyciu 155 mm pocisków precyzyjnych M982 Excalibur. Zgodnie z przedstawionym wynikami, wystrzelono 10 pocisków na odległości od 9 do 48 km uzyskując dokładność trafień do 3 metrów[2][3][4].

Zastosowanie bojowe

[edytuj | edytuj kod]

W dniach 16–28 sierpnia 2006 roku holenderskie PzH 2000 wzięły udział w działaniach bojowych w południowym Afganistanie w ramach operacji „Medusa” skierowanej przeciwko Talibom. Trzy haubicoarmaty prowadziły wsparcie ogniowe na odległość ponad 30 km.[5]

W maju 2010 roku do Afganistanu przerzucono również trzy niemieckie PzH 2000, a następnie jeszcze dwie, które były używane w działaniach, m.in. w rejonie Kunduz[6].

Użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]

Następujący kraje posiadają lub planują zakup haubicoarmat PzH 2000:

  • Niemcy – 185 (w 2019: 100)
  • Włochy – 70 – zamówione w 2002 roku, z tego 2 dostarczone z Niemiec, a pozostałe wyprodukowane przez konsorcjum Iveco Fiat – OTO Melara(inne języki) (pierwszy licencyjny przekazany 28 maja 2007)[7].
  • Grecja – 24 - przekazane pomiędzy lipcem 2003 a czerwcem 2004 roku[5]
  • Holandia – 18
  • Szwecja – 1
  • Katar – w kwietniu 2013 roku Katar kupił 24 haubice samobieżna PzH 2000. Zakup był połączony z zakupem 62 czołgów Leopard 2. Jest to pierwszy kontrakt w zakresie eksportu ciężkich pojazdów pancernych na Bliski Wschód, zdobyty przez firmy niemieckiego przemysłu obronnego. Haubice dla Kataru będą wyposażone w inercyjny system nawigacyjny SIGMA 30[8].
  • Chorwacja – w grudniu 2014 roku Chorwacja zakupiła 12 sztuk PzH 2000 z rezerw Bundeswehry, za kwotę 12 milionów euro, plus dalszych 29 milionów euro za remont pojazdów, dostawę części zamiennych, modernizację (w tym nowy system kierowania ogniem), amunicję, szkolenie załóg i zakup pojazdów pomocniczych. Pierwsze z nich dostarczono 29 lipca 2015. Dostawy mają być realizowane w latach 2015–2017[9][10].
  • Litwa – kupi dwanaście PzH 2000 od Niemiec (podobnie jak w przypadku Chorwacji również chodzi o zakup pojazdów z rezerw niemieckiej armii)[11][12].
  • Węgry – podpisały 19 grudnia 2018 roku umowę na zakup 24 egzemplarzy[13]. Pierwsze dwie dostarczono w sierpniu 2022[14].
  • Ukraina – w kwietniu 2022 roku, w czasie inwazji rosyjskiej na Ukrainę, Holandia zapowiedziała przekazanie nieokreślonej liczby PzH 2000 Ukrainie[15]; w mediach pojawiły się informacje, że Niemcy dostarczą amunicję i wyszkolą ukraińskich żołnierzy w obsłudze haubic[16]

W 2017 roku Niemcy użytkowały tylko 80 haubic, w czterech mieszanych batalionach artylerii (etatowo po 24 pojazdy), lecz zamierzano w 2019 roku podnieść tę liczbę do 100 przez przywrócenie do służby wycofanych pojazdów[17].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. PzH 2000. Military-Today. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
  2. Strzelanie z PzH 2000. Agencja Lotnicza Altair, 2013-12-11. [dostęp 2015-03-02].
  3. Juliusz Sabak, Excalibur na niemieckich haubicach. Berlin testuje pociski artyleryjskie kierowane GPS [online], Defence24, 12 grudnia 2013 [dostęp 2015-03-02] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-15].
  4. Raytheon Excalibur demonstrates unparalleled precision in live-fire testing from PzH2000 self-propelled howitzer. Raytheon, 2013-12-10. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
  5. a b PzH 2000 155mm Self-Propelled Howitzer, Germany. Army-technology. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
  6. Zygmunt Czarnotta. Niemieckie haubice w Afganistanie. „Przegląd Wojsk Lądowych”. Nr 03(060), s. 108-110, grudzień 2003. Wojskowy Instytut Wydawniczy. 
  7. Andrzej Kiński. Pierwsze PzH 2000 dla Esercito Italiano. „Nowa Technika Wojskowa”. 7/2007, s. 4-5, lipiec 2007. 
  8. Systemy nawigacyjne Sagema dla katarskich haubic PzH 2000 [online], Defence24, 15 kwietnia 2014 [dostęp 2015-03-02] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02].
  9. Chorwaci prezentują pierwsze PzH 2000, w: „Wojsko i Technika”. 1/2015 (wrzesień). s. 8
  10. Chorwacja kupuje niemieckie PzH 2000. Agencja Lotnicza Altair, 2014-12-11. [dostęp 2015-03-02].
  11. Paweł Behrendt: PzH 2000 dla Litwy. Konflikty.pl, 2015-04-15. [dostęp 2015-04-17].
  12. Pierwsze PzH 2000 na Litwie. Agencja Lotnicza Altair, 2016-06-27. [dostęp 2016-06-27].
  13. Piotr Zbies: Leopardy 2 i PzH 2000 dla Węgrów. konflikty.pl, 20 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-24]. (pol.).
  14. ŁP. Pierwsze PzH 2000 dostarczone Węgrom. „Wojsko i Technika”. Nr 9/2022, s. 6, wrzesień 2022. Warszawa. 
  15. Tomasz Gajewski: Świeże dostawy sprzętu lądują w Rzeszowie. Jak świat pomaga walczącej Ukrainie. NowaKonfederacja.pl, 2022-04-25. [dostęp 2022-05-02].
  16. Deutschland bildet offenbar Ukrainer an Panzerhaubitze 2000 aus. Handelsblatt, 2022-04-20. [dostęp 2022-05-02].
  17. Tomasz Kwasek. Modernizacja techniczna niemieckich wojsk lądowych do 2025 roku. „Nowa Technika Wojskowa”. 6/2018, s. 54, czerwiec 2018. Warszawa: Magnum-X. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.