Paweł Hertz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Paweł Hertz i Wojciech Karpiński, Warszawa, 18 maja 1997 r.

Paweł Hertz (ur. 29 października 1918 w Warszawie, zm. 13 maja 2001 w Warszawie) – polski pisarz, poeta, tłumacz i wydawca.

Życiorys[edytuj]

Urodził się w spolonizowanej rodzinie żydowskiej, jako syn Michała Hertza i Pauliny z domu Turower[1]. Uczeń Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, z własnego wyboru porzucił szkołę i nigdy nie przystąpił do matury. W latach 1935–1937 podróżował po Austrii i Włoszech. W części podróży towarzyszył mu m.in. Jarosław Iwaszkiewicz. Od końca 1937 mieszkał w Paryżu, gdzie uczęszczał na wykłady Écoles des Hautes Études Internationales(fr.). W 1939 wrócił do Polski. Po wybuchu II wojny światowej dotarł do Lwowa, tam w styczniu 1940 został aresztowany i skazany na osiem lat pobytu w obozie, po czym przez więzienia w Chersoniu i Dniepropietrowsku trafił do obozu w Iwdielu na Syberii. Po amnestii w 1942 rozpoczął, na zlecenie delegatury Ambasady RP, organizowanie szkół polskich na terenie Kirgizji, a następnie został przedstawicielem ambasady RP. Po zerwaniu stosunków dyplomatycznych między rządem RP a władzami radzieckimi ponownie aresztowany. Po zwolnieniu wyjechał do Samarkandy, gdzie do jesieni 1944 pracował jako bibliotekarz Samarkandzkiego Muzeum Okręgowego i bibliograf w Bibliotece im. A. Puszkina. Swoje przeżycia z tego okresu opisał m.in. w książce Sedan (1948). Do Polski wrócił w grudniu 1945 i początkowo zamieszkał w Łodzi, w 1949 przeniósł się na stałe do Warszawy, gdzie kontynuował pracę twórczą i pracował jako redaktor.

W 1957 wystąpił z PZPR. W marcu 1964 był sygnatariuszem Listu 34 w obronie wolności słowa. W 1969 został członkiem zarządu Polskiego PEN Clubu. W latach 1975–1978 był wiceprezesem, a od grudnia 1980 członkiem zarządu Związku Literatów Polskich. Należał do Rady Duszpasterstwa Środowisk Twórczych oraz Rady do Spraw Stosunków Polsko-Żydowskich przy prezydencie RP (1991–1995). Był członkiem korespondentem Institut für die Wissenschaften vom Menschen w Wiedniu. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Na Pawle Hertzu Czesław Miłosz wzorował postać Piotra Kwinto w swojej powieści Zdobycie władzy (1955)[2].

Działalność literacka i wydawnicza[edytuj]

Debiutował w wieku 16 lat wierszem Popiół w „Wiadomościach Literackich” (1934 nr 29), w okresie międzywojennym swoje wiersze publikował także w „Skamandrze”. Pierwszy tom wierszy Nocna muzyka wydał w wieku 17 lat (1935). W kolejnych latach swoje wiersze, szkice literackie i recenzje publikował m.in. w: „Tygodniku Powszechnym”, „Nowej Kulturze”, „Kuźnicy”, „Więzi”, „Znakach czasu”, „Zeszytach Literackich”. Do jego najbliższych przyjaciół należeli Jarosław Iwaszkiewicz, Czesław Miłosz, Zygmunt Mycielski, Antoni Sobański, Stefan Kisielewski, Julian Stryjkowski, Henryk Krzeczkowski; utrzymywał także bliskie kontakty z środowiskiem paryskiej „Kultury” – m.in. z Józefem Czapskim, Zygmuntem Hertzem, Konstantym A. Jeleńskim. W latach 1945-48 należał do zespołu redakcyjnego „Kuźnicy”. W latach 1949-52 był kierownikiem redakcji klasycznej literatury rosyjskiej w Państwowym Instytucie Wydawniczym , 1954–1959 należał do komitetu redakcyjnego Słownika języka polskiego, a w latach 1955–1978 i 1979–1982 współredagował „Rocznik Literacki”, w 1978 wszedł do rady redakcyjnej pisma „Res Publica” (następnie „Nowa Res Publica”), w 1990 należał do redakcji Tygodnika „Solidarność”. W 1957 roku był jednym z inicjatorów i członków redakcji miesięcznika „Europa” (pismo zostało zawieszone przez władzę przed ukazaniem się pierwszego numeru). Opracował monumentalną 7-tomową antologię XIX wiecznej poezji polskiej Zbiór poetów polskich XIX-wieku, (t. I–VII, 1959–1979), ułożył Księgę cytatów z polskiej literatury pięknej (wraz z Władysławem Kopalińskim, 1975), oraz redagował liczne edycje polskich pisarzy i poetów (m.in. Kazimiery Iłłakowiczówny, Jana Kasprowicza, Zygmunta Krasińskiego, Teofila Lenartowicza, Juliusza Słowackiego). Był inicjatorem reprintowania książek cennych dla kultury polskiej (należał do Rady Programowej do Spraw Reprintów przy Wydawnictwach Artystycznych i Filmowych). W 1977 roku zainicjował w Państwowym Instytucie Wydawniczym serię „Podróże”, gdzie pod swoją redakcją wydał osiemnaście tomów dzieł klasycznej literatury podróżniczej. Opracował polskie wydania dzieł zebranych m.in. Fiodora Dostojewskiego, Aleksandra Puszkina, Lwa Tołstoja. Wielokrotnie był nagradzany za swój dorobek translatorski, tłumaczył m.in. Annę Achmatową, Josifa Brodskiego, Jacoba Burckhardta, Antoniego Czechowa, Fiodora Dostojewskiego, Hugo von Hofmannsthala, Pawła Muratowa, Marcela Prousta, Iwana Turgieniewa.

Twórczość[edytuj]

Tomy poetyckie[edytuj]

  • Nocna muzyka, Warszawa, Sfinks, 1935
  • Szarfa ciemności, Warszawa, F. Hoesick, 1937
  • Dwie podróże, Warszawa, Czytelnik, 1946
  • Małe ody i treny, Warszawa, KiW, 1949
  • Nowy lirnik mazowiecki, Warszawa, Czytelnik, 1953
  • Wiersze wybrane, Warszawa, PIW, 1955
  • Pieśni z rynku, Warszawa, PIW, 1957
  • Śpiewnik podróżny i domowy, Warszawa, PIW, 1969
  • Poezje, Warszawa, PIW, 1983
  • Poezje wybrane, Warszawa, LSW, 1992

Proza i eseje[edytuj]

  • Z naszej loży (wraz z J. Rojewskim), Łódź, Poligrafika, 1946
  • Notatnik obserwatora, Łódź, W. Bąk, 1948
  • Sedan, Warszawa, Książka, 1948
  • Portret Słowackiego, Warszawa, PIW, 1949 (ostatnie wyd. Zeszyty Literackie, 2009)
  • Dziennik lektury, Warszawa, PIW, 1954
  • Notatki z obu brzegów Wisły, Warszawa, Czytelnik, 1955
  • Domena polska, Warszawa, PIW, 1961
  • Słowacki. Romans życia, Warszawa, PIW, 1961
  • Ład i nieład, Warszawa, PIW, 1964
  • Wieczory warszawskie, Warszawa, Czytelnik, 1974
  • Świat i dom, Warszawa, PIW, 1977
  • Miary i wagi, Warszawa, PIW, 1978
  • Patrzę się inaczej, Warszawa, Pavo, 1994
  • Gra tego świata, Warszawa, Więź, 1997
  • Sposób życia. Z Pawłem Hertzem rozmawia Barbara R. Łopieńska, Warszawa, PIW, 1997
  • Szkice warszawskie. Wyb. i oprac. Marek Zagańczyk. Warszawa, Muzeum Warszawy, 2016
Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów z Pawła Hertza

Wydania listów[edytuj]

Wybrane tłumaczenia[edytuj]

Wybrane prace redakcyjne[edytuj]

  • Aleksander Puszkin Dzieła wybrane, t. I–VI, Warszawa, PIW, 1953–1954
  • Iwan Turgieniew Z pism, t. I–IX, Warszawa, PIW, 1953–1956
  • Fiodor Dostojewski Z pism, t. I–X, Warszawa, PIW, 1955–1964
  • Lew Tołstoj Dzieła, t. I–XIV, Warszawa, PIW, 1956–1958
  • Zbiór poetów polskich XIX-wieku, t. I–VII, Warszawa, PIW, 1959–1979
  • Zygmunt Krasiński Dzieła literackie, t. I–III, Warszawa, PIW, 1973
  • Księga cytatów z polskiej literatury pięknej (wraz z Władysławem Kopalińskim), Warszawa, PIW, 1975
  • Juliusz Słowacki Dzieła wybrane (wraz z Marianem Bizanem), t. I–III, Warszawa, PIW, 1986
  • Portret młodego artysty. Listy Józefa Rajnfelda do Jarosława Iwaszkiewicza (wraz z Markiem Zagańczykiem), Warszawa, Tenten, 1997

Nagrody literackie[edytuj]

Odznaczenia[edytuj]

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1996)

Bibliografia[edytuj]

  • Współcześni polscy pisarze i badacze literatury, tom III, Warszawa, WSziP, 1994.
  • Biogram Pawła Hertza (oprac. Jadwiga Czachowska) w: „Zeszyty Literackie” 1999 nr 1 / 65
  • Sposób życia. Z Pawłem Hertzem rozmawia Barbara R. Łopieńska, Warszawa, PIW, 1997

Linki zewnętrzne[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ Tradycjonalista z zapleczem (pol.). archiwum.rp.pl, 2001-05-15. [dostęp 2016-11-01].
  2. ↑ Czesław Miłosz, Renata Gorczyńska, Podróżny świata, Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2002 s. 116.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Hertz&oldid=47485275”