Przejdź do zawartości

Paweł Romocki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Romocki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1880
Wola Marzeńska, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

28 czerwca 1940
Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy

Minister kolei żelaznych
Okres

od 14 czerwca 1926
do 24 września 1926

Poprzednik

Kazimierz Bartel

Minister komunikacji
Okres

od 27 września 1926
do 27 czerwca 1928

Następca

Alfons Kühn

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Grób Pawła Romockiego na Cmentarzu Powązkowskim Warszawie przed renowacją

Paweł Nepomucen Romocki herbu Prawdzic (ur. 17 kwietnia 1880 w Woli Marzeńskiej, zm. 28 czerwca 1940 w Warszawie) – inżynier technolog, major artylerii Wojska Polskiego, poseł na Sejm I kadencji w II RP, radca Izby Przemysłowo-Handlowej w Krakowie w 1935 roku[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W czasie I wojny światowej w I Korpusie Polskim generała Józefa Dowbora-Muśnickiego, żołnierz Polskiej Organizacji Wojskowej.

Absolwent Politechniki w Hanowerze (Königliche Technische Hochschule) i Instytutu Technologicznego w Petersburgu[2] (Технологический Институт Императора Николая I). Do 1926 działacz Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. W latach 1920–1922 kierownik Komitetu Przemysłowego przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W latach 1922–1926 poseł na Sejm RP z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej, był członkiem klubu Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy[3]. W latach 1926–1928 minister komunikacji w rządach Kazimierza Bartla i Józefa Piłsudskiego.

W latach 1928–1930 dyrektor Izby Przemysłowo-Handlowej w Wilnie. W 1932 Paweł Romocki wszedł w posiadanie części akcji Sierszańskich Zakładów Górniczych S.A. (większościowy pakiet udziałów należał do rodziny Potockich – linii krzeszowickiej) i został dyrektorem tych zakładów (po inż. Michale Dunajeckim), w skład których wchodziły liczne zakłady przemysłowe w dobrach Potockich (z rejonu Sierszy i Trzebini) z największym – kopalnią Artur w Sierszy. Funkcję dyrektora Sierszańskich Zakładów Górniczych sprawował do 1938, gdy został dyrektorem naczelnym Unii Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego w Katowicach.

Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1922)[4].

Zmarł tragicznie w okresie okupacji Polski potrącony przez niemiecki samochód. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 236-VI-4)[5].

W 2022 roku z inicjatywy premiera Mateusza Morawieckiego grób Romockiego został odnowiony. Cały projekt został realizowany przez Fundację Stare Powązki[6] we współpracy z Kancelarią Prezesa Rady Ministrów.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1922 roku ożenił się z Jadwigą Niklewicz (1895–1975) i mieli razem trzech synów: Andrzeja (1923–1944), Jana (1925–1944) i Tomasza (1930–1931)[7]. Paweł Romocki wraz z żoną i najmłodszym synkiem spoczywają w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 236–VI–4)[8]. Synowie Andrzej i Jan byli żołnierzami Batalionu "Zośka" Armii Krajowej. Walczyli w jego szeregach w powstaniu warszawskim, zginęli w walce. Zostali pochowani w kwaterze batalionu „Zośka” na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A20-5-23)[9][10]. Obaj bracia byli kawalerami Virtuti Militari[11].

Grób Pawła Romockiego po renowacji w 2022 roku

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Monitor Polski z 1935 r. Nr 047, poz. 65.
  2. Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu : (w rocznicę stulecia uczelni), Warszawa , 1933, s. 96.
  3. Tadeusz i Witold Rzepeccy, Sejm i Senat 1922-1927, Poznań 1923, s. 471.
  4. Dekret Naczelnika Państwa z 19 lutego 1922 r. L. 11429/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 321)
  5. Cmentarz Stare Powązki: LUDWIK ROMOCKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-03-27].
  6. Nagrobki ministrów II RP – odnowione – Fundacja Stare Powązki [online], 3 kwietnia 2023 [dostęp 2023-06-30] [zarchiwizowane z adresu 2023-04-11] (pol.).
  7. Tomasz Romocki h. Prawdzic [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-03-31].
  8. Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.
  9. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  10. Andrzej Romocki [online], dzieje.pl, 2 lutego 2021 [dostęp 2022-04-02].
  11. Potwierdzono nadanie Virtuti Militari 104 powstańcom

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz, kto to jest?, Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej Warszawa 1938, s. 626, reprint Wydawnictw Artystycznych i Filmowych Warszawa 1983

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]