Skrętodziób
Anarhynchus frontalis[1] | |
Quoy & Gaimard, 1830 | |
Skrętodziób na XIX-wiecznej ilustracji | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Podgromada | |
Infragromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Parvordo | |
Nadrodzina | |
Rodzina | |
Podrodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
skrętodziób |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
Zasięg występowania | |
Zasięg występowania Sezon lęgowy Zimowanie |
Skrętodziób[3] (Anarhynchus frontalis) – gatunek małego ptaka z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae). Jako jedyny ptak na świecie ma dziób zakrzywiony w bok – stąd nazwa ptaka[4]. Występuje endemicznie w środkowej części Wyspy Południowej i północnej części Wyspy Północnej (Nowa Zelandia). Jest narażony na wyginięcie.
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Gatunek ten opisali Jean René Constant Quoy i Joseph Paul Gaimard w 1830 roku w pierwszym z czterech poświęconych zoologii tomów, stanowiących część serii będącej relacją z podróży dookoła świata korwetą L’Astrolabe pod dowództwem d’Urville’a w latach 1826–1829[3][5][6] (niektórzy podają rok 1832 jako prawdopodobną datę ukazania się tego tomu drukiem[6][7][8]). Autorzy nadali skrętodziobowi nazwę Anarhynchus frontalis, czyniąc go gatunkiem typowym nowo utworzonego rodzaju Anarhynchus. Jako miejsce typowe wskazali zatokę Hauraki na Wyspie Północnej[5][7].
Nie wyróżnia się podgatunków[8].
Etymologia
[edytuj | edytuj kod]- Anarhynchus: gr. ανα- ana- – wstecz; ῥυγχος rhunkhos – dziób[9].
- frontalis: łac. frontalis – z przodu, czołowy, od frontalia lub frontale – łeb, od frons, frontis – czoło (odnosi się do charakterystycznego, kontrastowo plamistego czoła, zwykle czarnego lub czerwonego)[10].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Skrętodziób jest wielkości pliszki siwej, z większą rozpiętością skrzydeł; także cięższy. Brak dymorfizmu płciowego. Dorosłe ptaki w szacie godowej mają szaropiaskową głowę z białą brwią. Dziób jest czarny i na końcu zakrzywiony w prawo, co jest przystosowaniem do wydobywania pokarmu spod kamieni. Ma białe gardło i brzuch, które są od siebie oddzielone czarną półobrożą. Ogon (sterówki), pokrywy ogonowe także białe. Wierzch ciała szaropiaskowy, z jaśniejszymi brzegami piór i ciemniejszymi lotkami pierwszorzędowymi. Dorosłe w szacie spoczynkowej i ptaki młodociane nie mają obroży i pasa na czole.
- Głos
Najczęściej odzywa się łiit, które powtarza w różnym tempie i przenikliwości. W zachowaniach agresywnych wydaje dźwięk czirring. Pieśń godowa jest miękkim trelem złożonym z kłit-łurr.
- Wymiary
- Długość ciała: 20 cm
- Rozpiętość skrzydeł: 50 cm
- Masa ciała: 42,5–71 g
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Zamieszkuje centralne i północne partie Wyspy Południowej i Wyspy Północnej. Zasięg występowania szacuje się na ok. 23 000 km²[11]. Jest gatunkiem endemicznym.
W zależności od pory roku zasiedla różne biotopy: gniazduje w głębi lądu, nad kamienistymi brzegami rzek Wyspy Południowej, poza lęgami przebywa w ujściach rzek, a także wokół lagun Wyspy Północnej.
Pożywienie
[edytuj | edytuj kod]Zjada bezkręgowce wodne: pierścienice, owady, skorupiaki i mięczaki. Także pająki, mniejsze ryby i ich ikrę. W poszukiwaniu jedzenia przeczesuje błoto i wkłada swój zakrzywiony dziób pod kamienie, by wyciągać ukrywające się tam skorupiaki.
Lęgi
[edytuj | edytuj kod]Wyprowadza zwykle 2 lęgi w roku. Okres lęgowy trwa od września do października[12], lęgi odbywają się głównie w środkowej części Wyspy Południowej. Gniazdo ma formę płytkiego dołka wyłożonego kamieniami. Samica składa 2 szarozielonkawe jaja w małe, czarne kropki. Inkubacja trwa 30–36 dni, wysiadują oboje rodzice[12][13]. Młode są zdolne do lotu po 35–37 dniach od momentu wyklucia.
Status, zagrożenie i ochrona
[edytuj | edytuj kod]Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 1994 roku uznaje skrętodzioba za gatunek narażony (VU – Vulnerable); wcześniej, od 1988 roku klasyfikowano go jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Jego populacja maleje, obecnie wynosi 4500–5000 osobników (w tym 3000–3300 osobników dorosłych)[11]. Zagraża mu głównie niszczenie stanowisk lęgowych oraz introdukowane na Nową Zelandię drapieżniki.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Anarhynchus frontalis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ BirdLife International, Anarhynchus frontalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2018, wersja 2022-2 [dostęp 2023-03-06] (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Charadriinae Leach, 1820 - sieweczki (wersja: 2022-09-26). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-03-06].
- ↑ Mały słownik zoologiczny. Ptaki T. II. Przemysław Busse (red.). Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 259. ISBN 83-214-0043-4.
- ↑ a b J.R.C. Quoy & J.P. Gaimard , Voyage de la corvette l'Astrolabe : exécuté par ordre du roi, pendant les années 1826–1827–1828–1829, t. 1 Zoology, Paryż [1830], s. 252 (fr.).
- ↑ a b Jiří Mlíkovský , The dating of the ornithological part of Quoy and Gaimard's "Voyage de l'Astrolabe", „Zoological Bibliography”, 2 (2&3), 2012, s. 59–69 (ang.).
- ↑ a b D. Lepage: Wrybill Anarhynchus frontalis. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-03-06]. (ang.).
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.1). [dostęp 2023-03-06]. (ang.).
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Anarhynchus [dostęp 2023-03-06] .
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, frontalis [dostęp 2023-03-06] .
- ↑ a b Wrybill Anarhynchus frontalis. BirdLife International. [dostęp 2019-10-21]. (ang.).
- ↑ a b Wrybill (Anarhynchus frontalis). [w:] ARKive [on-line]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-06)]. (ang.).
- ↑ J.E. Dowding: Wrybill | ngutu pare. [w:] C.M. Miskelly (red.) New Zealand Birds Online [on-line]. 2013 [aktualizacja 2022]. [dostęp 2023-03-06]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- David Chandler, Dominic Couzens, Euan Dunn, Jonathan Elphic, Rob Hume i inni: Fakty o zwierzętach świata: Ptaki. Warszawa: MULTICO, 2008, s. 54. ISBN 978-83-7073-583-8.
- The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).