USS Halibut (SSGN-587)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
(okręt unikatowy) |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
11 kwietnia 1957 |
| Wodowanie |
9 stycznia 1959 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
4 stycznia 1960 |
| Los okrętu |
nieaktywny / złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
106,7 m |
| Szerokość |
8,84 m |
| Zanurzenie testowe |
213 m |
| Napęd | |
| 1 reaktor S3W 2 turbiny o mocy 7300 KM, 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Uzbrojenie | |
| 5 RGM-6 Regulus lub 4 RGM-15 Regulus II 17 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
1 hangar i rampa-wyrzutnia Regulus |
| Załoga |
123 oficerów i marynarzy |
USS Halibut (SSGN-587) — amerykański unikatowy okręt podwodny o napędzie atomowym, skonstruowany i zbudowany do przenoszenia pocisków manewrujących z głowica jądrową typu Regulus.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Na początku lat pięćdziesiątych XX wieku, Stany Zjednoczone usiłowały rozwinąć technologie przenoszenia przez okręty US Navy głowic jądrowych za pomocą pocisków manewrujących, w tym zwłaszcza typu Regulus. Dążenie to ścierało się w marynarce amerykańskiej z początkowo rugowanymi, z czasem jednak nabierającymi coraz większego znaczenia poglądami, iż trzonem ofensywnych sił jądrowych marynarki powinny stać się przenoszone przez jej okręty pociski balistyczne[1]. Tymczasem jednak, idea oparcia sił uderzeniowych na pociskach manewrujących miała pozycję dominującą, stąd też podejmowano próby przystosowania m.in. okrętów podwodnych do przenoszenia i odpalania pocisków Regulus. Wejście amerykańskiej marynarki w erę napędu jądrowego, pchnęło US Navy na drogę rozwoju podwodnych nosicieli pocisków manewrujących, wyposażonych w napęd atomowy. Pierwszym okrętem tego rodzaju miał być przyjęty do służby 4 stycznia 1960 roku USS "Halibut". Okręt ten był jednak dopiero drugą amerykańską jednostką wyposażoną w broń rakietową. Pierwszą natomiast, był przedstawiciel nowego podejścia marynarki wojennej USA, zapoczątkowanego objęciem stanowiska Szefa Operacji Morskich przez admirała Arleigh'a Burke - pierwszy podwodny okręt "balistyczny" programu 41 for Freedom, USS "George Washington" (SSBN-598). Przestawienie koncepcji uderzeniowej US Navy z pocisków manewrujących na pociski balistyczne programów 41 for Freedom i Polaris, przerwało rozwój okrętów przenoszących pociski manewrujące, stąd USS "Halibut" pozostał jedynym przedstawicielem tej koncepcji, w grupie amerykańskich atomowych okrętów podwodnych.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.