Wacław Piekarski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Piekarski
Ilustracja
Wacław Piekarski (<1934)
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

5 czerwca 1893
Pilica

Data i miejsce śmierci

14 lutego 1979
Créteil

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Polska we Francji
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych
54 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
Brygada KOP „Podole”
11 Karpacka Dywizja Piechoty
29 Dywizja Piechoty
Departament Piechoty
41 Dywizja Piechoty

Stanowiska

I oficer sztabu
dowódca pułku piechoty
dowódca brygady piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca dywizji piechoty
szef departamentu
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Komandor Orderu Korony Rumunii Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1914-1918 (Francja) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Wacław Piekarski (ur. 5 czerwca 1893 w Pilicy, zm. 14 lutego 1979 w Créteil) – generał brygady Wojska Polskiego.

Oficerowie 54 pp przed bramą Zamku w Tarnopolu; dowódca pułku płk Wacław Piekarski 5 z prawej
Kurs rzemieślniczy w 54 pp w Tarnopolu; pośrodku siedzi płk Wacław Piekarski

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wacław Piekarski urodził się 5 czerwca 1893 w Pilicy, w rodzinie Franciszka i Józefy z Simaków. Ukończył szkołę handlową w Będzinie (1911)[1], wydział nauk społecznych uniwersytetu w Genewie (1914)[1]. W latach 1909–1911 był członkiem „Zarzewia”[1], w latach 1912–1913 Związku Strzeleckiego, w latach 1913–1914 Drużyn Strzeleckich. Od 1914 służył w wojsku rosyjskim[1], od stycznia 1916 na froncie salonickim[1]. Od 1 sierpnia 1917 w Armii Polskiej we Francji, z którą powrócił do kraju[1][2]. W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W latach 1919–1921 dowódca 43 pułku piechoty[3]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 231. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 43 pułk piechoty[5]. W latach 1922–1924 był „odkomenderowany” na studia w Wyższej Szkole Wojennej (franc. École Supérieure de Guerre) w Paryżu[1], a jego oddziałem macierzystym był wówczas 36 pułk piechoty Legii Akademickiej w Warszawie[6][7].

W styczniu 1925 roku, po ukończeniu studiów i powrocie do kraju, przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego na stanowisko szefa Wydziału II z równoczesnym przyznaniem tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego[8]. Z dniem 1 września 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu Inspektora Armii, generała dywizji Jana Romera[9]. W kwietniu 1927 roku objął dowództwo 54 pułku piechoty w Tarnopolu[10][1]. Na tym stanowisku 1 stycznia 1928 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Od 1930 do 1937 był prezesem klubu piłki nożnej Kresy Tarnopol. W czerwcu 1931 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 4 Brygady Ochrony Pogranicza w Czortkowie, która później została przemianowana na Brygadę KOP „Podole”[12][13]. W październiku 1935 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W sierpniu 1936 roku został dowódcą 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. Od października 1938 roku był szefem Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 8. lokatą w korpusie generałów.

W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził rezerwową 41 Dywizją Piechoty, po czym improwizowaną grupą bojową złożoną z 33 Dywizji Piechoty i 41 Dywizji Piechoty. Po klęsce w niewoli niemieckiej (Oflag VII A Murnau[14]), po wojnie na emigracji we Francji. Był Dyrektorem Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val. Zmarł 14 lutego 1979 roku w Créteil[15][16][17].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Kolekcja GiO ↓, s. 4.
  2. ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 233. [dostęp 2021-09-07].
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 145, 815.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, s. 501.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 26.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 230, 399.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 214, 342.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 24 stycznia 1925 roku, s. 39.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 354.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 98.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 68, 162.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 245.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 17, 905.
  14. ↑ Archiwum Państwowe w Przemyślu [online], www.skany.przemysl.ap.gov.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
  15. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 146.
  16. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 247.
  17. ↑ Strzałkowski 1990 ↓, s. 804 tu podano datę 16 lutego.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 811.
  19. ↑ Kolekcja GiO ↓, s. 1.
  20. ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 73.
  23. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  24. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 27 sierpnia 1921 roku, s. 1318.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Piekarski&oldid=73602546”