Aiden-Cooper
| Pełna nazwa |
Aiden-Cooper |
|---|---|
| Aktywna | |
| Siedziba | |
| Ważni ludzie | |
| Założyciel | |
| Kierowcy | |
| Inne | |
| Debiut | |
| Ostatni wyścig | |
Aiden-Cooper – brytyjski konstruktor Formuły 1, założony przez Hugh Aidena-Jonesa i rywalizujący w trzech Grand Prix sezonu 1962 zmodyfikowanym Cooperem T59.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Mechanik zespołu Anglo-American Equipe, Hugh Aiden-Jones, otrzymał w 1962 roku od właściciela tego zespołu – Louise'a Brydena-Browne'a, pozwolenie na stworzenie własnego samochodu. Jako podstawę do skonstruowania modelu Aiden-Jones wybrał napędzany silnikiem Climax FPF i stosujący pięciobiegową skrzynię biegów Cooper samochód Formuły Junior, Cooper T59. Cechami charakterystycznymi zmodyfikowanego przez Aidena-Jonesa modelu T59 był spiczasty nos oraz chłodnice w sekcjach bocznych – pierwsze takie rozwiązanie w Formule 1.
Samochód zadebiutował w eliminacjach niewliczanych do Mistrzostw Świata Formuły 1, a jego kierowcą był Ian Burgess. W Grand Prix Pau Burgees był wolniejszy w kwalifikacjach od Jima Clarka o prawie siedem sekund, a wyścig ukończył na ósmym miejscu ze stratą pięciu okrążeń do zwycięzcy. Jednakże w kwalifikacjach Burgess osiągnął identyczny rezultat co Jo Siffert (Lotus 21), okazał się także lepszy od Jo Schlessera (Cooper T51), Heinza Schillera (Porsche 718) i Maurice'a Cailleta (Cegga-Maserati)[1].
Następnym wyścigiem, w którym brał udział Aiden-Cooper, była eliminacja BARC Aintree 200, w której Burgess startował z końca stawki, a w wyścigu przejechał mniej niż połowę dystansu i nie był klasyfikowany. Dwa tygodnie później Burgess w International Trophy zakwalifikował się i ukończył wyścig na ostatnim miejscu, z dziewięcioma okrążeniami straty do zwycięzcy. Następnie Aiden-Jones i Burgess wystawili samochód w wyścigach o mniejszym prestiżu, w tym w Grand Prix Napoli, gdzie Burgess był jednym z dziesięciu kierowców (spośród 17 samochodów obecnych na torze) i ukończył wyścig jako piąty, za dwoma fabrycznymi kierowcami Ferrari (Willym Mairessem i Lorenzo Bandinim), a także Keithem Greene na Gilby i Carlo Abate na trzyletnim Porsche. W eliminacji 2000 Guineas na torze Mallory Park, w której brali udział między innymi Jim Clark na Lotusie i John Surtees na Loli, Burgess zakwalifikował się jako ósmy z identycznym czasem co Masten Gregory (Lotus 18/21), ale finiszował jako ostatni.
Aiden-Cooper zgłosił się początkowo do Grand Prix Francji, ale wycofał to zgłoszenie, a następnie wziął udział w Grand Prix Solitude, gdzie Burgess zajął czwarte miejsce, za Danem Gurneyem, Jo Bonnierem i Trevorem Taylorem.
W Mistrzostwach Świata Formuły 1 Aiden-Cooper zadebiutował podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii, na którą to eliminację samochód został zmodyfikowany – umieszczone z boku chłodnice zostały przeniesione do przodu. Burgess zakwalifikował się na szesnastej pozycji, przed Carelem Godinem de Beaufortem, Tonym Shellym, Tonym Settemberem, Jayem Chamberlainem i Wolfgangiem Seidelem. Wyścig Burgess ukończył na dwunastym miejscu, prawie minutę za Settemberem. W Grand Prix Niemiec Burgess ponownie zakwalifikował się z szesnastym czasem, okazując się lepszym od szesnastu kierowców, a w wyścigu był jedenasty[2].
Dwa następne wyścigi Aidena-Coopera miały miejsce w Skandynawii: zarówno w Kanonloppet, jak i w Grand Prix Danii na Roskilderingu, Burgess zajął piątą pozycję. Na Oulton Park International Gold Cup w kwalifikacjach Burgess był piętnasty ze stratą ponad siedmiu sekund do Richiego Ginthera, ale wycofał się z wyścigu wskutek uszkodzonego przewodu olejowego. Burgess wystartował także w kwalifikacjach do Grand Prix Włoch, ale z 25 czasem nie zakwalifikował się do wyścigu[3].
W tym czasie Aiden-Jones zaangażował się w plany Hugh Powella dotyczące utworzenia fabryki Scirocco na rok 1963 i porzucił projekt Aiden-Cooper.
Wyniki w Formule 1[edytuj | edytuj kod]
| Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
|---|---|
| Oznaczenie | Wyjaśnienie |
| Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
| Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
| Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
| Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
| Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
| Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
| Nie prekwalifikował się (NPK) | |
| Różowy | Nie ukończył (NU) |
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
| Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
| Wykluczony (WYK/EX) | |
| Biały | Nie wystartował (NW) |
| Kontuzjowany (K/INJ) | |
| Wyścig odwołany (OD/C) | |
| Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
| Nie przybył (NP/DNA) | |
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
| Nie został zgłoszony (–) | |
| Pogrubienie | Start z pole position |
| Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
| † | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
| * | Sezon w trakcie |
| 1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym |
| Lista systemów punktacji Formuły 1 | |
| Sezon | Zespół | Silnik | Kierowcy | Wyniki w poszczególnych eliminacjach | Wyniki kierowców |
Wyniki konstruktora | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Pkt. | Msc. | Pkt. | Msc. | ||||
| 1962 | Anglo-American Equipe | Climax | Ian Burgess
|
- | - | - | - | 12 | 11 | NZ | - | - | 0 | 30 | –[a] | –[a] |
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 1962 Pau GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2014-02-05]. (ang.).
- ↑ 1962 German GP. chicanef1.com. [dostęp 2014-02-05]. (ang.).
- ↑ 1962 Italian GP – Qualification. chicanef1.com. [dostęp 2014-02-05]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mattijs Diepraam, Richard Armstrong: The prelude to Paul Emery's last disaster. forix.com. [dostęp 2014-02-05]. (ang.).