Edmund Kessler

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 21:30, 12 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Edmund Kessler
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1880
Suwałki, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

7 maja 1930
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1899–1928

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego,
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Armia, 3 Armia, 3 Dywizja Strzelców Polskich, 1 Dywizja Litewsko-Białoruska, Front Galicyjsko-Wołyński, Front Podolski, 6 Armia, Okręg Generalny „Warszawa”, 20 Dywizja Piechoty, Sztab Generalny, Wyższa Szkoła Wojenna

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska:

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Wstążeczka amarantowa
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Krzyża Wolności za służbę wojskową (Estonia)
Multimedia w Wikimedia Commons

Edmund (Edward)[1] Kessler (ur. 9 lutego 1880 w Suwałkach, zm. 7 maja 1930 w Warszawie) – podpułkownik Sztabu Generalnego Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Wejwerach, rozpoczął służbę wojskową w armii rosyjskiej w 1899. W styczniu 1905 na własną prośbę zostaje odkomenderowany na wojnę rosyjsko-japońską; w sierpniu 1914 wyrusza na I wojnę światową, jako dowódca szwadronu pogranicznej straży. Kolejno pełni służbę w sztabach 2 i 3-ciej Armii Rosyjskiej. W 1917 kończy Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Sankt Petersburgu.

10 grudnia 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i mianowany został starszym adiutantem, a następnie szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców dowodzonej przez gen. Wacława Iwaszkiewicza; bierze udział w pochodzie dywizji z Jelni do Bobrujska. Uczestniczy w bitwach pod Bołtutinem, Horodcem i Pobołowem[1].

9 grudnia 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany szefem sztabu Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 19 marca 1919 wyznaczony na szefa sztabu Wojsk Małopolski Wschodniej, a 1 czerwca tego roku szefa sztabu Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego[2], gdzie odegrał istotną rolę podczas obrony Lwowa, (od 23 lipca – Front Galicyjski, a od 2 stycznia 1920 – Front Podolski). Od kwietnia do sierpnia 1920 kierował sztabem 6 Armii utworzonej z oddziałów Frontu Podolskiego. 14 października tego roku, w stopniu pułkownika mianowany został szefem Sztabu Okręgu Generalnego „Warszawa”[3]. W styczniu 1921 został równocześnie członkiem Nadzwyczajnego Sądu Wojskowego. W 1921 awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.

1 września 1921 mianowany dowódcą 20 Dywizji Piechoty. 2 czerwca 1924 został I zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP, Stanisława Hallera. Od 16 grudnia 1925[4] do maja 1926 czasowo pełnił obowiązki szefa SG WP. 20 września 1926 powołany na stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.

30 września 1928 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim, a po kilku miesiącach na Cmentarzu Orląt Lwowskich.

Rodzina

Był synem Jana i Elżbiety ze Szmidtów. Dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona z domu Korsaków, druga Zenaida z domu Strachow.

Opinia

  • „Pod każdym względem wybitny oficer. Nadzwyczaj sumienny, niestrudzenie pracowity, zdolny, dokładny, taktowny. Czysty charakter. Wywiera na podwładnych zbawienny wpływ; utrzymuje w sztabie cenną harmonię i chęć do pracy. Idealny szef sztabu". 1918 r. /-/ gen. dyw. Wacław Iwaszkiewicz

Awanse służbowe

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b "Placówka Ilustracja Polska nr. 2 z luty 1934
  2. ↑ Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 172.
  3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 41 z 27.10.1920 r.
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 139 z 30.12.1925 r., s. 758.
  5. ↑ Dekret Naczelnika Państwa L. 11314 V.M. Adj. Gen. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 6, s. 225)
  6. ↑ M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979
  7. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
  8. ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-15]. (est.).

Bibliografia

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 109
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 164-165
  • H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998
Szefowie Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
Szef Sztabu Wojsk Polskich
Szefowie Sztabu Generalnego WP
Szefowie Sztabu Głównego WP
Szefowie Sztabu Naczelnego Wodza
Szefowie Sztabu Głównego
Naczelnego Dowództwa WP
Szefowie Sztabu Generalnego WP

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edmund_Kessler&oldid=52824036”