Edmund Kessler

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmund Kessler
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1880
Suwałki, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

7 maja 1930
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1899–1928

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Armia,
3 Armia,
3 Dywizja Strzelców Polskich,
1 Dywizja Litewsko-Białoruska,
Front Galicyjsko-Wołyński,
Front Podolski,
6 Armia,
Okręg Generalny „Warszawa”,
20 Dywizja Piechoty,
Sztab Generalny,
Wyższa Szkoła Wojenna

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska:

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Wstążeczka amarantowa Order Trzech Gwiazd II klasy (Łotwa) Wielki Oficer Orderu Korony (Belgia) Order Lwa Białego III Klasy (Czechosłowacja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Krzyża Wolności za służbę wojskową (Estonia) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons
Sztab 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej: gen. Wacław Iwaszkiewicz-Rudoszański 4. z lewej, płk Edmund Kessler 2. z lewej

Edmund (Edward)[1] Kessler (ur. 9 lutego 1880 w Suwałkach, zm. 7 maja 1930 w Warszawie) – podpułkownik sztabu generalnego Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Elżbiety ze Szmidtów. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Wejwerach, rozpoczął służbę wojskową w armii rosyjskiej w 1899. W styczniu 1905 na własną prośbę zostaje odkomenderowany na wojnę rosyjsko-japońską; w sierpniu 1914 wyrusza na I wojnę światową, jako dowódca szwadronu pogranicznej straży. Kolejno pełni służbę w sztabach 2. i 3. Armii Rosyjskiej. W 1917 kończy Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Sankt Petersburgu.

10 grudnia 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i mianowany został starszym adiutantem, a następnie szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców dowodzonej przez gen. Wacława Iwaszkiewicza; bierze udział w pochodzie dywizji z Jelni do Bobrujska. Uczestniczy w bitwach pod Bołtutinem, Horodcem i Pobołowem[1].

9 grudnia 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany szefem sztabu Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 19 marca 1919 wyznaczony na szefa sztabu Wojsk Małopolski Wschodniej, a 1 czerwca tego roku szefa sztabu Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego[2], gdzie odegrał istotną rolę podczas obrony Lwowa, (od 23 lipca – Front Galicyjski, a od 2 stycznia 1920 – Front Podolski). Od kwietnia do sierpnia 1920 kierował sztabem 6 Armii utworzonej z oddziałów Frontu Podolskiego. 14 października tego roku, w stopniu pułkownika mianowany został szefem Sztabu Okręgu Generalnego „Warszawa”[3]. W styczniu 1921 został równocześnie członkiem Nadzwyczajnego Sądu Wojskowego. W 1921 awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.

1 września 1921 mianowany dowódcą 20 Dywizji Piechoty. 2 czerwca 1924 został I zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP, Stanisława Hallera. Od 16 grudnia 1925[4] do maja 1926 czasowo pełnił obowiązki szefa SG WP. 20 września 1926 powołany na stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.

30 września 1928 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim, a po kilku miesiącach na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera II, miejsce 57)[5].

Był dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona z domu Korsaków, druga Zenaida z domu Strachow.

Opinia[edytuj | edytuj kod]

  • „Pod każdym względem wybitny oficer. Nadzwyczaj sumienny, niestrudzenie pracowity, zdolny, dokładny, taktowny. Czysty charakter. Wywiera na podwładnych zbawienny wpływ; utrzymuje w sztabie cenną harmonię i chęć do pracy. Idealny szef sztabu”. 1918 r. /-/ gen. dyw. Wacław Iwaszkiewicz

Awanse służbowe[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b "Placówka Ilustracja Polska nr. 2 z luty 1934
  2. ↑ Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 172.
  3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 41 z 27.10.1920 r.
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 139 z 30.12.1925 r., s. 758.
  5. ↑ Groby dowódców i działaczy. W: W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 28.
  6. ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 64.
  7. ↑ Dekret Naczelnika Państwa L. 11314 V.M. Adj. Gen. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 6, s. 225)
  8. ↑ M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979 „w uznaniu zasług, położonych przy orgamizacji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  9. ↑ Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 49. ISBN 978-83-64178-88-7.
  10. ↑ a b c widoczny na zdjęciu portretowym w infoboksie
  11. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
  12. ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-15]. (est.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 109.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa 1994, s. 164–165, ISBN 83-11-08262-6.
  • H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 1998.
Szefowie Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
Szef Sztabu Wojsk Polskich
Szefowie Sztabu Generalnego WP
Szefowie Sztabu Głównego WP
Szefowie Sztabu Naczelnego Wodza
Szefowie Sztabu Głównego
Naczelnego Dowództwa WP
Szefowie Sztabu Generalnego WP

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edmund_Kessler&oldid=72869688”