III wojna północna: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Walki w północnych Niemczech (1711-1715): drobne merytoryczne |
→Walki w Skanii (1709-1710): drobne redakcyjne |
||
Linia 53: | Linia 53: | ||
== Walki w Skanii (1709-1710) == |
== Walki w Skanii (1709-1710) == |
||
Po zmuszeniu Danii przez króla Szwecji Karola XII do zawarcia separatystycznego pokoju w Traventhal i wycofania się z wojny, zmiana sytuacji po przegranej Szwedów pod Połtawą spowodował podjęcie inicjatywy przez Danię w celu odzyskania prowincji Skanii, Hallandu i Blekinge. Doprowadziło to do ponownego wypowiedzenia wojny przez Danię i wysadzenie przez nią desantu w listopadzie 1709 roku |
Po zmuszeniu Danii przez króla Szwecji Karola XII do zawarcia separatystycznego pokoju w Traventhal i wycofania się z wojny, zmiana sytuacji po przegranej Szwedów pod Połtawą spowodował podjęcie inicjatywy przez Danię w celu odzyskania prowincji Skanii, Hallandu i Blekinge. Doprowadziło to do ponownego wypowiedzenia wojny przez Danię i wysadzenie przez nią desantu w listopadzie 1709 roku na terytorium Szwecji. Duńska armia prowadzona przez generała Christiana Ditleva Reventlowa liczyła 15 000 nie napotkała poważniejszego oporu, a niewielka szwedzka armia Magnusa Stenbocka wycofała się do Smalandii. W grudniu 1709 roku Duńczycy kontrolowali niemal całą środkową Skanię, poza Landskroną i Malmö i ruszyli w kierunku Karlskrony bijąc po drodze w styczniu 1710 roku niewielkie siły szwedzkie w okolicach Kristianstad. |
||
Stenbock zebrał szybko nowych rekrutów i w lutym z 16 000 żołnierzy ruszył w kierunku |
Stenbock zebrał szybko nowych rekrutów i w lutym z 16 000 żołnierzy ruszył w kierunku Helsingborga, który był kluczem do panowania nad Skanią. 10 marca 1710 roku Szwedzi pokonali Duńczyków w [[Bitwa pod Helsingborgiem|bitwie pod Helsingborgiem]] czym zakończyła się ostatnia próba w historii odzyskania przez Danię prowincji Skania. W październiku Szwedzi pokonali flotę duńską w [[Bitwa w zatoce Køge (1710)|bitwie w zatoce Køge]]. |
||
== Walki w północnych Niemczech (1711-1715) == |
== Walki w północnych Niemczech (1711-1715) == |
Wersja z 22:31, 18 lis 2012
Wojna północna | |||
Ilustracja {{{opis grafiki}}} | |||
Czas |
{{{czas}}} | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium |
głównie Rzeczpospolita Obojga Narodów i kraje bałtyckie | ||
Przyczyna |
walka o hegemonię w Europie między Carstwem Rosyjskim a Szwecją | ||
Wynik |
wygrana Rosji, pokój w Nystad | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} |
III wojna północna (wielka wojna północna) toczyła się w latach 1700-1721 pomiędzy Królestwem Danii i Norwegii, Rosją, Saksonią, Prusami i Hanowerem (od 1715) z jednej strony a Szwecją z drugiej. Rzeczpospolita Obojga Narodów formalnie pozostawała neutralna aż do 1704 roku, ale faktycznie znaczna część walk toczyła się na jej terytorium i jej kosztem już od 1700 roku. Zakończyła się podpisaniem pokoju w Nystad, w wyniku którego wzrosło znaczenie Rosji, a Szwecja utraciła status europejskiego mocarstwa.
Liga Północna
W 1699 r. Dania, Saksonia i Rosja zawarły sojusz, którego celem było odzyskanie utraconych terytoriów. 5 października 1699 r. August II Mocny jako elektor Saksonii zawarł sojusz zaczepno-odporny z Danią, a 21 listopada 1699 r. sojusz tego samego typu z Rosją w Preobrażeńsku. Podobny sojusz zawarła Rosja z Danią. Powstała w ten sposób Liga Północna[1]. 2 lutego 1700 r. August II podpisał tajny traktat z Brandenburgią, już w czasie działań wojennych 6 kwietnia 1700 r. doszło do zawarcia przymierza duńsko-brandenburskiego[2].
Pierwsza faza wojny (1700-1706)
Konflikt rozpoczął się uderzeniem w marcu wojsk duńskich Fryderyka IV na Holsztyn, wojsk saskich Augusta II Mocnego w lutym na Dyjament, Rygę i Inflanty oraz wojsk rosyjskich latem na Estonię. Młodziutki i niedoceniany władca Szwecji Karol XII, z pomocą floty angielskiej i holenderskiej przeprowadził desant na Zelandii i pokonał Danię podpisując z nią w sierpniu pokój w Travendal, a w listopadzie 1700 roku rozgromił Rosjan w bitwie pod Narwą. Następnie w lipcu 1701 roku pobił Sasów w bitwie pod Rygą i zajmując Inflanty i Kurlandię wkroczył do Polski, która formalnie zachowała neutralność. W 1702 roku Karol XII w kwietniu zajął Wilno, a w dniu 23 maja dotarł do Warszawy nie napotykając większego oporu. Po zajęciu miasta Szwedzi ruszyli na południe, pokonując 19 lipca armię polsko-saską w bitwie pod Kliszowem. Szwedzi zajęli 7 sierpnia Kraków w wyniku czego spłonął Zamek na Wawelu, a następnie zaatakowali Saksonię. W maju 1703 roku Szwedzi pobili Sasów pod Pułtuskiem, 16 września 1703 roku zajęli Poznań, a w październiku Toruń. Chociaż uzyskali poparcie polskiej szlachty, która zawiązała w lutym 1704 roku konfederację warszawską i która zdetronizowała Augusta II, nie udało im się zająć całego kraju, pomimo tego, że po bitwie pod Poniecem opanowali całą Wielkopolskę. W tym samym roku zwolennicy króla Augusta II Mocnego zawiązali w Sandomierzu antyszwedzką konfederację sandomierską, która miała służyć walce z kandydatem Karola XII do tronu polskiego, Stanisławem Leszczyńskim. W sierpniu 1704 roku członkowie konfederacji sandomierskiej podpisali w Narwie układ sojuszniczy z władcą Rosji, carem Piotrem I, wypowiadając formalnie wojnę Szwecji. Z kolei po kolejnej zwycięskiej bitwie pod Warszawą w 1705 roku, przeciwnicy Augusta II Mocnego w lipcu wybrali na króla Stanisława Leszczyńskiego. W 1705 r. podpisał on w Warszawie traktat z Karolem XII, który całkowicie podporządkowywał Polskę Szwecji. Kolejnym obiektem ataków stała się Saksonia, która musiała w 1706 r. podpisać upokarzający pokój w Altranstädt. Ponadto, po klęsce sił Augusta II w bitwie pod Wschową zrzekł się on praw do korony polskiej.
- Zobacz więcej: Wojna domowa w Polsce 1704-1706.
Działania Rosjan w Inlantach
Władca Rosji po klęskach zadanych mu przez Szwedów wykorzystał zaangażowanie się króla Szwecji w wewnętrzne sprawy Polski i walki z Saksonią i zreorganizował swoją armię, m.in. zwiększył rolę artylerii i przezbroił żołnierzy w broń skałkową. Rosjanie zdobyli Dorpat, Wolmar, Narwę oraz Nöteborg (dzisiejszy Szlisselburg), a także wkroczyli na obszar Rzeczypospolitej. W 1703 roku Rosjanie zdobyli ujście rzeki Newy co umożliwiło im budowę u jej ujścia nowej stolicy – Sankt Petersburga.
Atak Szwedów na Rosję (1707-1709)
Rozdrażniony podjęciem inicjatywy przez Rosjan, Karol XII z liczącą 44 000 żołnierzy armią opuścił Saksonię i w sierpniu 1707 roku ruszył w kierunku Rosji. W grudniu przeszli Wisłę, w styczniu zajęli Grodno, a następnie w okolicach Mińska rozłożyli się leża zimowe. W Posce Szwedzi zostawili 8000 dragonów. W czerwcu 1708 roku Szwedzi ruszyli na Moskwę w kierunku tzw. Bramy smoleńskiej, skąd wiodła najkrótsza droga na Moskwę. Po drodze odnieśli zwycięstwo w bitwie pod Hołowczynem w północnej części Wielkiego Księstwa Litewskiego, jednak wkrótce idąca z Rygi na spotkanie z Karolem XII inna armia szwedzka została pokonana w bitwie pod Leśną co było pierwszym poważnym zwycięstwem Rosjan nad Szwedami w tej wojnie. Karol XII w związku ze stosowaniem przez Rosjan taktyki "spalonej ziemi" i mając wielkie problemy z zaopatrzeniem postanowił zawrócić i iść na południe, gdzie zawiązał sojusz z przywódcą Kozaków, hetmanem Mazepą. Plan zakładał wspólny atak na Moskwę oraz uniezależnienie od Rosjan kozackiego Hetmanatu.
Pogrom połtawski
Dopiero wiosną 1708 r. 40-tysięczna armia szwedzka ruszyła z baz w Rzeczypospolitej na wschód, by rozprawić się z drugim bałtyckim rywalem. Już na samym początku kampanii Szwedzi doznali zawodu, nie otrzymując przyobiecanej pomocy ze strony Inflant i ukraińskiego hetmana Mazepy, z którym wcześniej się sprzymierzyli. 8 lipca 1709 w wielkiej bitwie pod Połtawą, z wojskami rosyjskimi, ponieśli sromotną klęskę. Sam król Karol XII wprawdzie ocalał, dzięki ucieczce z placu boju i schronieniu się w tureckim Benderze, lecz jego niezwyciężona dotąd armia, jaką poprowadził ze sobą, przestała praktycznie istnieć. Powrócił do kraju dopiero w 1713 r., już po utracie większości terenów nadbałtyckich, by zginąć w 1718 r. w starciu z Duńczykami.
Rosyjska ofensywa w Inflantach i Finlandii (1710-1714)
Rosjanie w czerwcu zdobyli Wyborg, w lipcu zdobyli Rygę, a w sierpniu Parnawę. Ostatnim punktem kontrolowanym przez Szwedów w Inflantach był Tallin (Rewel), który po oblężeniu skapitulował pod koniec września 1710 roku. Także we wrześniu padła położona już w Finlandii szwedzka twierdza Kexholm. Następnie jednak uwagę cara Piotra I odwróciło od zaangażowania na północy włączenie się do wojny Turcji, w której schronił się król Karol XII po klęsce pod Połtawą (Wojna rosyjsko-turecka (1710-1711)).
Po podpisaniu pokoju z Turcją, w 1713 roku Rosjanie rozpoczęli długo przygotowywany atak na kontrolowaną przez Szwedów Finlandię, w związku z którym zbudowano nową flotę wojenną. W maju opanowano Helsinki, a następnie Borga. W lutym 1714 roku cała armia szwedzka została pokonana przez Rosjan w bitwie pod Storkyro. W sierpniu 1714 Rosjanie pokonali Szwedów w bitwie morskiej pod Hanko.
Jesienią 1714 roku pierwsze oddziały rosyjskie wylądowały na terytorium Szwecji i zajęły miasto Umea.
Walki w Skanii (1709-1710)
Po zmuszeniu Danii przez króla Szwecji Karola XII do zawarcia separatystycznego pokoju w Traventhal i wycofania się z wojny, zmiana sytuacji po przegranej Szwedów pod Połtawą spowodował podjęcie inicjatywy przez Danię w celu odzyskania prowincji Skanii, Hallandu i Blekinge. Doprowadziło to do ponownego wypowiedzenia wojny przez Danię i wysadzenie przez nią desantu w listopadzie 1709 roku na terytorium Szwecji. Duńska armia prowadzona przez generała Christiana Ditleva Reventlowa liczyła 15 000 nie napotkała poważniejszego oporu, a niewielka szwedzka armia Magnusa Stenbocka wycofała się do Smalandii. W grudniu 1709 roku Duńczycy kontrolowali niemal całą środkową Skanię, poza Landskroną i Malmö i ruszyli w kierunku Karlskrony bijąc po drodze w styczniu 1710 roku niewielkie siły szwedzkie w okolicach Kristianstad.
Stenbock zebrał szybko nowych rekrutów i w lutym z 16 000 żołnierzy ruszył w kierunku Helsingborga, który był kluczem do panowania nad Skanią. 10 marca 1710 roku Szwedzi pokonali Duńczyków w bitwie pod Helsingborgiem czym zakończyła się ostatnia próba w historii odzyskania przez Danię prowincji Skania. W październiku Szwedzi pokonali flotę duńską w bitwie w zatoce Køge.
Walki w północnych Niemczech (1711-1715)
Ostatnia faza wojny (1716-1721)
Pokój w Nystad
III wojna północna ostatecznie zakończyła się w 1721 r. pokojem w Nystad w Finlandii. Saksonia pozostała formalnie w stanie wojny ze Szwecją do 1728, a Rzeczpospolita Obojga Narodów do 1732[3].
W skrócie
- 1700-1721 – wielka wojna północna; utworzyła się Liga Północna (przeciwko Szwecji wystąpili: Rosja – Piotr I Wielki, Dania – Fryderyk IV, Saksonia – August II Mocny, Brandenburgia – Fryderyk I.
- 1700 – Szwecja została zaatakowana przez Danię, jednak pokonała ją; Karol XII pokonał Rosję nad Narwą, pobił również Sasów.
- 1701 – Karol XII zaatakował Polskę.
- 1702 – rozbicie wojska sasko-polskiego pod Kliszowem przez Szwedów;
- 1704 – Rzeczpospolita zawarła sojusz z Rosją i formalnie wypowiedziała wojnę Szwecji.
- 1705 – tron polski objął Stanisław Leszczyński (kierowana przez Karola XII wolna elekcja).
- 1706 – bezpośredni atak Szwedów na Saksonię, August II zmuszony do kapitulacji oraz (przez układ w Altranstadt) do zrzeczenia się korony polskiej.
- 1708/9 – Piotr I zreorganizował armię; kolejne starcie rosyjsko-szwedzkie, bitwa pod Połtawą, zwycięstwo po stronie Piotra I, Karol XII uciekł do Turcji.
- 1710/11 – krótka wojna turecko-rosyjska, zakończona rozejmem.
- 1721 – pokój w Nystad. Podpisany traktat uczynił Rosję hegemonem w Europie Środkowo-Wschodniej oraz przyznał jej Ingrię, Karelię i Estonię.
Chronologiczna lista bitew
- 1700 – bitwa pod Narwą
- 1701 – bitwa nad Dźwiną
- 1701 – bitwa pod Tryszkami
- 1702 – bitwa pod Druskennikami
- 1702 – bitwa o Wilno
- 1702 – bitwa pod Kliszowem
- 1702 – bitwa pod Piotrkowem
- 1703 – bitwa pod Pułtuskiem
- 1703 - Zdobycie Poznania
- 1703 – bitwa pod Newą
- 1704 – bitwa pod Pońcem
- 1704 - Oblężenie Poznania
- 1705 – bitwa pod Gemauerthof
- 1705 – bitwa pod Warszawą
- 1706 – bitwa pod Wschową
- 1706 – bitwa pod Kaliszem
- 1708 – bitwa pod Hołowczynem
- 1708 – bitwa pod Smoleńskiem
- 1708 – bitwa pod Leśną
- 1708 – bitwa pod Koniecpolem
- 1709 – bitwa pod Połtawą
- 1709 – bitwa pod Lachowcami
- 1710 – bitwa pod Helsingborgiem
- 1710 – bitwa w zatoce Køge
- 1712 – bitwa pod Gadebusch
- 1713 – bitwa pod Pälkäne
- 1714 – bitwa pod Storkyro
- 1714 – bitwa morska pod Hanko
- 1715 – oblężenie Stralsundu
- 1716 – bitwa pod Dynekilen
- 1716 – oblężenie Poznania
- 1718 – bitwa morska pod Hongue
- 1719 – bitwa pod Stäket
- 1720 – bitwa morska pod Granhamn
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link GA Szablon:Link GA