Okupacja sowiecka ziem polskich (1939–1941)

Strefy interesów Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i III Rzeszy na terytorium II Rzeczypospolitej zgodnie z ustaleniami tajnego protokołu dodatkowego do paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 roku

Strefy interesów Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i III Rzeszy na terytorium II Rzeczypospolitej zgodnie z ustaleniami radziecko-niemieckiego układu o przyjaźni i granicy z 28 września 1939 roku

Heinz Guderian i Siemion Kriwoszein przyjmują defiladę Wehrmachtu i Armii Czerwonej w Brześciu nad Bugiem, 22 września 1939

Żołnierze Wehrmachtu i Armii Czerwonej w Lublinie, 22 września 1939

Żołnierze Armii Czerwonej i Wehrmachtu w Brześciu Litewskim, 22 września 1939

Okupacja sowiecka ziem polskich 1939–1941 – okupacja przez Armię Czerwoną po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939, a następnie aneksja okupowanego terytorium II Rzeczypospolitej przez ZSRR w formie włączenia do sowieckich republik związkowych, zgodnie z ustaleniami traktatu o granicach i przyjaźni pomiędzy III Rzeszą a ZSRR z dnia 28 września 1939, będącego modyfikacją paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939.

W świetle prawa międzynarodowego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej okupowane i anektowane przez ZSRR, podobnie jak terytorium Rzeczypospolitej Polskiej anektowane przez III Rzeszę, stanowiły nadal integralną część Rzeczypospolitej Polskiej.

Tymczasowa administracja

W następstwie niemieckiej i sowieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 terytorium Polski zostało podzielone między Niemcy i ZSRR. Oba reżimy były wrogo nastawione do polskiej kultury oraz polskiego społeczeństwa i miały na celu ich zniszczenie. Przed Operacją Barbarossa Niemcy i ZSRR prowadziły skoordynowane działania związane z ich polityką na obszarze Polski, najbardziej widoczne w czterech konferencjach Gestapo-NKWD, gdzie omówione zostały plany walki z polskim ruchem oporu i zniszczenia Polski.

W dniu 28 września 1939 roku ZSRR i Niemcy zmieniły tajne ustalenia z paktu Ribbentrop-Mołotow. Według tych ustaleń, często nazywanych IV rozbiorem Polski, granice zostały ustalone wzdłuż linii Pisa, Narwi, Bugu i Sanu, a tereny na zachód od tej linii zostały przeniesione do niemieckiej strefy wpływów, dając więcej terytorium Niemcom. ZSRR przejął więc 52,1% terytorium Polski (około 200 tys. km²), z ponad 13,7 mln osób. Elżbieta Trela-Mazur podaje następujące liczby: 38% Polaków (5,1 mln), 37% Ukraińców, 14,5% Białorusinów, 8,4% Żydów, 0,9% Rosjan, 0,6% Niemców oraz 336 tys. uchodźców (różnych narodowości, głównie Polaków i Żydów) z terenów, które znalazły się pod okupacją niemiecką.

W okresie między agresją ZSRR na Polskę i okupacją jej wschodnich województw przez Armię Czerwoną a ich formalną aneksją przez ZSRR (17 września – 2 listopada 1939) funkcjonowała na obszarach okupowanych tymczasowa administracja na quasi-państwowych terytoriach tzw. Zachodniej Białorusi i Zachodniej Ukrainy.

Północno-wschodnie tereny II RP – Zachodnia Białoruś

Plik:Belorussian SSR in 1940 after annexation of eastern Poland.jpg

Mapa Białoruskiej SRR i tzw. Zachodniej Białorusi z okresu okupacji

22 października 1939 roku odbyły się wybory do Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Białorusi utworzonego przez władze sowieckie. Kampania wyborcza i wybory odbywały się w atmosferze terroru. Głosować można było jedynie na wyznaczonych z góry kandydatów, a w komisjach zasiadali umundurowani funkcjonariusze NKWD. Według sfałszowanych wyników frekwencja wyniosła 96,7%, a na kandydatów promowanych przez Sowietów oddano 90% głosów. Wyłonione w ten sposób Zgromadzenie Ludowe obradowało w dniach 28–30 października w Białymstoku pod hasłem śmierć białemu orłowi. Zgromadzenie Ludowe wystąpiło z „prośbą” do Rady Najwyższej ZSRR o włączenie Zachodniej Białorusi w skład Białoruskiej SRR. 2 listopada Rada Najwyższa ZSRR uchwaliła akceptację wniosku Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Białorusi i przyłączyła ją do Białoruskiej SRR, a tym samym do ZSRR.

Jednocześnie 26 października 1939 roku ZSRR przekazał Wilno wraz z okręgiem Litwie, lecz po włączeniu Litwy 3 sierpnia 1940 również i ten obszar znalazł się w granicach ZSRR.

W skład Zachodniej Białorusi weszły polskie województwa: białostockie, nowogródzkie, poleskie, wileńskie bez Wilna i północno-wschodnie fragmenty warszawskiego. Tymczasową stolicą Zachodniej Białorusi został Białystok.

Południowo-wschodnie tereny II RP – Zachodnia Ukraina

Antypolski plakat propagandowy – żołnierz sowiecki przebija bagnetem Orła Białego

22 października 1939 odbyły się wybory do Zgromadzenia Narodowego Ukrainy Zachodniej, a już w dniach 26-28 października 1939 – w lwowskim gmachu Teatru Wielkiego obradowało Zgromadzenie Narodowe Ukrainy Zachodniej, które przegłosowało rezolucję w sprawie przyłączenia Ukrainy Zachodniej do Ukraińskiej SRR, a tym samym do ZSRR. Również i ten wniosek Rada Najwyższa ZSRR „zaakceptowała” 1 listopada 1939.

W skład Zachodniej Ukrainy weszły polskie województwa: tarnopolskie, stanisławowskie, wołyńskie oraz wschodnia część lwowskiego z samym Lwowem – który też został tymczasową stolicą Zachodniej Ukrainy.

W składzie ZSRR

Wcielenie wschodnich terenów II Rzeczypospolitej było jednostronnym aktem aneksji i do 1945 nie zostało międzynarodowo uznane. Początkowo sowiecka okupacja zyskała poparcie wśród niektórych mniejszości narodowych, które uważały politykę II RP za nacjonalistyczną. Znaczna część ludności ukraińskiej początkowo z zadowoleniem przyjęła próby zjednoczenia z resztą Ukrainy.

Pierwszym zadaniem realizowanym przez władze sowieckie była depolonizacja okupowanego terytorium. Dokonano jej przez eksterminację przywódczych grup społeczeństwa polskiego: ziemiaństwa i inteligencji oraz masowe deportacje w głąb ZSRR, obejmujące setki tysięcy rodzin inteligenckich, wojskowych, policji i bogatszych rolników. W ten sposób w ciągu 21 miesięcy okupacji zostały zapoczątkowane, a często dokonane zmiany społeczne, kulturowe, ekonomiczne i narodowe. Ogromna część deportowanych – jak się ocenia około jednej trzeciej – nie powróciła już do kraju.

W latach 1939–1941 Sowieci aresztowali i więzili około 500 000 Polaków, w tym byłych urzędników, oficerów i innych „wrogów ludu”– duchownych. Było to około 10% wszystkich dorosłych mężczyzn. Sowieci również wymordowali około 65 000 Polaków.

Łącznie w okresie II wojny światowej tereny włączone do Ukraińskiej SRR straciły 2,321 mln ludności (31,8%).

W jednym planowym mordzie NKWD wykonywało wyroki śmierci na 21 768 Polakach, a wśród nich na politykach, urzędnikach rządowych, intelektualistach oraz na 14 471 polskich oficerach. 4254 ofiary tego mordu zostały odkryte w lesie katyńskim w 1943 roku przez Niemców, którzy następnie zgłosili sprawę do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w celu neutralnego zbadania zwłok i potwierdzenia sowieckiej winy.

Po dokonaniu inwazji na Polskę Związek Radziecki przestał uznawać państwo polskie i nie traktował polskich więźniów wojskowych jako jeńców wojennych, ale jako rebeliantów przeciwko nowemu rządowi Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi.

W grudniu 1939 roku do Lwowa przybył z Paryża emisariusz Tomasz Jan Strowski do generałów Mariana Januszajtisa, Mieczysława Boruty-Spiechowicza i Władysława Andersa wysłany z instrukcją gen. Kazimierza Sosnkowskiego w sprawie powołania do życia ZWZ. Dwaj pierwsi byli już jednak aresztowani, a Anders odmówił przyjęcia Instrukcji.

Elementami legitymizowania aneksji, poza wspomnianymi wyżej (pseudo)wyborami z 22 października 1939 r., były dwa kolejne wybory - z 24 marca 1940 r. (do Rad Najwyższych ZSRR oraz republik związkowych Ukrainy i Białorusi) oraz z 12 (lub według innych danych 15) grudnia 1940 r. (do rad szczebla terenowego), z oficjalną frekwencja ponad 90 %.

Zobacz też

• grabież polskich dóbr kultury w czasie II wojny światowej
• Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)
• Ober-Ost (1939)
• Represje ZSRR wobec Polaków i obywateli polskich 1939-1946

Bibliografia

• Zmowa: IV rozbiór Polski. Wstęp i oprac. Andrzej L. Szcześniak. Warszawa: ALFA, 1990.