Teofil Kucharski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teofil Kazimierz Kucharski
ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

6 lutego 1889
Jaszczew

Data i miejsce śmierci

8 czerwca 1955
Cieplice Śląskie-Zdrój

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

4 Pułk Piechoty
7 Szpital Okręgowy
Armia „Poznań”
Szpital Okręgowy nr 5

Stanowiska

lekarz batalionu
komendant szpitala
szef sanitarny armii
komendant szpitala

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
powstanie warszawskie     

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Odznaka Honorowa PCK II stopnia
Multimedia w Wikimedia Commons
Poświęcenie nowego pawilonu 7 Okręgowego Szpitala WP - płk dr Teofil Kucharski wpisuje się do księgi pamiątkowej; 31 stycznia 1935.
Rozpoczęcie II kursu dla sióstr Pogotowia Sanitarnego PCK w sali konferencyjnej Szpitala Wojskowego w Poznaniu. W pierwszym rzędzie m.in. szef sanitarnego DOK VII płk dr Ksawery Maszadro (2) i ppłk dr Teofil Kucharski (3).

Teofil Kazimierz Kucharski (ur. 6 lutego 1889 w Jaszczwi, zm. 8 czerwca 1955 w Cieplicach Zdroju) – polski profesor medycyny, pułkownik lekarz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i działalność niepodległościowa[edytuj | edytuj kod]

Teofil Kucharski urodził się 6 lutego 1889 roku w Jaszczwi, w rodzinie Józefa i Józefy z Braunów. Ukończył gimnazjum klasyczne w Jaśle[1]. Medycynę studiował na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie, Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium oraz Uniwersytecie w Lipsku. W 1907 zapisał się na Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ukończył go w 1913. 12 września tego roku zawarł związek małżeński z Bogusławą z Nowaków (1892–1965), pediatrą i ftyzjatrą[2].

Był członkiem Związku Strzeleckiego w Nowym Sączu[1]. Od 1914 był oficerem służby stałej (służył m.in. w Siedmiogrodzie, a potem w Legionach Piłsudskiego). Od 16 sierpnia do 13 listopada 1914 roku był referentem sanitarnym w Powiatowym Komitecie Narodowym w Nowym Sączu, bez szarży wojskowego lekarza. Od 19 listopada 1914 roku do końca stycznia 1915 roku był lekarzem bez stopnia w stacji zbornej I Brygady Legionów Polskich w Jabłonkowie. Od lutego do końca kwietnia 1915 roku był urlopowany ze względów zdrowotnych. 16 maja 1915 roku został mianowany lekarzem batalionowym w randze XI (podporucznika) i przydzielony do 4 pułku piechoty. 15 grudnia 1915 roku awansował na lekarza batalionowego w randze X (porucznika). Od 20 maja 1916 roku do 10 kwietnia 1917 roku był lekarzem oddziałowym Oddziału dla Polskich Legionistów w c. i k. Domu Maruderów Obrony Krajowej w Nowym Sączu (niem. k.u.k. Landwehrmarodenhause in Neusandez), którego komendantem i lekarzem garnizonowym był lekarz sztabowy doktor Stanisław Sikorski[3]. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do wojska austriackiego[1].

Służba w Wojsku Polskim[edytuj | edytuj kod]

Od 1918 w Wojsku Polskim. W latach 1921–1924 pełnił służbę w 2 pułku saperów kolejowych w Jabłonnie na stanowisku starszego lekarza pułku, pozostając oficerem nadetatowym 1 batalionu sanitarnego w Warszawie[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy[5]. 30 listopada został przeniesiony z Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu do 7 Szpitala Okręgowego w Poznaniu na stanowisko starszego ordynatora[6]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy[7]. 23 sierpnia 1929 roku został zatwierdzony na stanowisku komendanta 7 Szpitala Okręgowego w Poznaniu[8]. Funkcję komendanta sprawował do września 1939 roku[9]. 12 marca 1933 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy[10].

W kampanii wrześniowej 1939 roku był szef sanitarnym Armii „Poznań”. Podczas okupacji hitlerowskiej pracował w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Wziął czynny udział w powstaniu warszawskim, w oddziale „Bakcyl”. Dzięki negocjacjom, które podjął razem z docentem Krotoskim, otrzymał od Niemców zgodę na ewakuację Szpitala Ujazdowskiego. Od 18 kwietnia do 13 grudnia 1945 roku był komendantem Szpitala Okręgowego nr 5 w Poznaniu.

Działalność naukowo-dydaktyczna[edytuj | edytuj kod]

W kierowanym przez niego 7 Szpitalu Okręgowym (zob. Okręg Korpusu Nr VII – Służby) została umieszczona Klinika Diagnostyczna Uniwersytetu Poznańskiego. W 1929 roku uzyskał habilitację na podstawie monografii Wpływ wyciągu z tylnej części przysadki mózgowej na ustrój ludzki. W latach 1930–1939 był wykładowcą w zakresie zasad leczenia dietetycznego oraz prowadził ćwiczenia z diagnostyki chorób wewnętrznych. W 1939 roku został mianowany profesorem tytularnym. W czasie okupacji praktykę lekarską w Szpitalu Ujazdowskim łączył z wykładami dla studentów medycyny Uniwersytetu Ziem Zachodnich. W latach 1945–1946 obowiązki komendanta Szpitala Wojskowego w Poznaniu łączył z funkcją kierownika Kliniki Diagnostycznej Uniwersytetu Poznańskiego. Z obu funkcji zrezygnował z uwagi na zły stan zdrowia. W 1948 roku był konsultantem sanatoriów w Ciechocinku. W 1954 roku, po przejściowej poprawie zdrowia, na krótki czas znowu podjął zajęcia ze studentami medycyny, a także kierował Sanatorium Reumatologicznym w Cieplicach Śląskich[2].

Opublikował 48 prac medycznych. Było wśród nich sześć przyczynków z zakresu epidemiologii i lecznictwa. Dotyczyły głównie przewodu pokarmowego, schorzeń serca i naczyń krwionośnych. W trzech pracach poświęcał się zagadnieniom dietetycznym. Inne dzieła dotyczyły gospodarki wodnej organizmu ludzkiego, wpływu węgla aktywnego na ustrój, leczenia hormonalnego, stosowania sulfonamidów. Opracował też jedno z pierwszych w Polsce sprawozdań na temat terapii anemii złośliwej. Był członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, pełniąc (1928–1934) funkcję zastępcy przewodniczącego Wydziału Lekarskiego. Działał także w Jacht Klubie Wielkopolskim (pełnił w nim funkcję komandora, a w uznaniu jego zasług dla żeglarstwa w Polsce otrzymał w 1948 roku tytuł komandora honorowego tego klubu jachtowego)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 392. [dostęp 2021-08-05].
  2. ↑ a b c 1944.pl
  3. ↑ Akta personalne por. dr. Teofila Kucharskiego, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. I. 120.1.453, s. 266–288 [1].
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 985, 1124, 1199. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1018, 1080.
  5. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 313.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 51 z 30 listopada 1926 roku, s. 421. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 710, 727.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 118.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 290.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 322, 872.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 45.
  11. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  12. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  13. ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 162–163. [dostęp 2021-08-05].
  14. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu lecznictwa w wojsku”.
  15. ↑ Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 12.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Teofil_Kucharski&oldid=71748515”