10 Pułk Artylerii Lekkiej (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1942 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Leon Bukojemski-Nałęcz |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Ługowaja |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
10 Pułk Artylerii Lekkiej (10 pal) – oddział artylerii lekkiej Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i na Bliskim Wschodzie.
W ZSRR[edytuj | edytuj kod]
19 stycznia 1942 w Ługowaja zorganizowane zostały zawiązki oddziałów 10 Dywizji Piechoty[2]. 13 stycznia do miejscowości Ługowaja, w obwodzie dżambulskim (Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka), gdzie miała być formowana 10 DP wyjechał zawiązek 10 Pułku Artylerii Lekkiej liczący 12 oficerów i 35 podoficerów[3]. 21 stycznia 1942 zorganizowano odprawę w nowym miejscu postoju. Dzień ten uznano za datę powstania pułku. Pierwszy rozkaz 10 pal wydany został 29 stycznia i zawierał obsadę kadrową pułku. Rozpoczęło się szkolenie nowo przybyłych żołnierzy. Ponieważ pułk nie otrzymał uzbrojenia, zajęcia ograniczały się do musztry pieszej. 25 marca pułk opuścił Ługowaja i 31 marca zaokrętował się w Krasnowodsku na statek „Agamali Ogły”.
Na Bliskim Wschodzie[edytuj | edytuj kod]
1 kwietnia pułk przypłynął do portu Pahlevi w Iranie. Wraz z pułkiem przybyło do Iranu 130 osób cywilnych, głównie rodziny żołnierzy.
13 kwietnia pułk zmienia miejsce postoju i przez terytorium Iraku udał się do Palestyny. 27 kwietnia pułk przybył do Gedery w Palestynie i po krótkim odpoczynku przeniesiony został do obozu Bush-shit, pozostając w nim do 8 maja. Ponowna zmiana miejsca postoju na Quastina związana była z reorganizacją pułku. 6 maja 1942 10 pal przemianowany został na 3 Karpacki Pułk Artylerii Lekkiej[4].
Obsada etatowa[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy pułku:
- ppłk Leon Bukojemski-Nałęcz[2]
- ppłk Stefan Swinarski[4]
- dowódca I dyonu – mjr Alfred Milewski[3]
- dowódca II dyonu – kpt. Jerzy Janasiewicz (jednocześnie pełnił funkcję kwatermistrza)[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 30.
- ↑ a b Szczurowski 2001 ↓, s. 206.
- ↑ a b c Dunin-Wilczyński 1993 ↓, s. 61.
- ↑ a b Szczurowski 2001 ↓, s. 279.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
- Zbigniew Dunin-Wilczyński: Wojsko Polskie w Iraku. 1942-1943. Warszawa: Muzeum Niepodległości, 1993. ISBN 83-900727-2-6.
