Adam Korwin-Sokołowski

Adam Ludwik Korwin-Sokołowski
	podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1896 ; Zachorzów, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1979 ; Warszawa, Polska
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1935 i 1939–1946
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Ułanów Legionów Polskich; 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego; Ministerstwo Spraw Wojskowych
Stanowiska	szef Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
Późniejsza praca	wojewoda nowogródzki (1935–1939)
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Adam Ludwik Korwin-Sokołowski (ur. 22 lipca 1896 w Zachorzowie, zm. 12 sierpnia 1979 w Warszawie^[1]^[2]) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, wojewoda nowogródzki.

Życiorys

Syn Wincentego i Marii z d. Piaskowskiej^[2]. Był młodszym bratem Zygmunta Korwin-Sokołowskiego. Ukończył szkołę średnią w Warszawie. Przed I wojną światową członek „Zarzewia” i Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej. Od 1912 roku w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim.

Po wybuchu I wojny światowej żołnierz 1 pułku ułanów Legionów. W 1916 roku został ciężko ranny. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień kaprala^[3]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozach w Szczypiornie i Łomży. Po odzyskaniu niepodległości od listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Wraz z 1 pułkiem szwoleżerów brał udział w walkach wojny polsko-bolszewickiej.

Szczególnie zasłużył się w walce z kawalerią Budionnego pod Worotniowem, gdzie został ciężko ranny^[2]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

1 listopada 1924 został przydzielony z Kapituły Orderu Virtuti Militari do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza V Kursu Normalnego^[4]. 11 października 1926 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5]. 24 lipca 1928 roku został przeniesiony do Gabinetu Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko oficera do zleceń^[6]. 1 listopada 1929 roku został przeniesiony do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych na stanowisko oficera do zleceń Ministra Spraw Wojskowych^[7]. Od 26 sierpnia 1930 roku był szefem Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego^[8]^[9]. Obowiązki szefa gabinetu przyjął od podpułkownika dyplomowanego Józefa Becka. Pełniąc służbę w naczelnych władzach wojskowych, pozostawał oficerem nadetatowym 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. 17 stycznia 1933 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[10]^[11].

W ramach akcji osadnictwa wojskowego otrzymał ziemie położone w powiecie grodzieńskim i powiecie brzeskim^[12].

Od 17 grudnia 1935 roku do 17 września 1939 roku wojewoda nowogródzki. Po agresji ZSRR na Polskę internowany na Łotwie, zbiegł i przedostał się przez Szwecję do Francji, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego we Francji. Skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay^[13]. Od 1944 roku w Wojsku Polskim na Bliskim Wschodzie. Po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii.

W 1956 roku powrócił do kraju. Zmarł w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[2] (kwatera A8-1-1/2)^[14].

Adam Korwin-Sokołowski opublikował książkę pt. Fragmenty wspomnień 1910–1945, którą w 1985 roku wydała w Paryżu oficyna Editions Spotkania (ISBN 2-86914-005-3).

Życie prywatne

Żonaty z Zofią Zaborowską. Synowie: Józef Zygmunt (ppor. dywizjonu 300), Zygmunt Tadeusz (marynarz na ORP Garland)^[2].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1854^[2]^[15]
Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)^[16]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[15]^[2]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[15]^[2]
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[17]
Srebrny Krzyż Zasługi (4 marca 1925)^[18]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[15]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[15]
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1935)^[19]
Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1933)^[15]^[20]^[21]
Order Krzyża Białego III klasy (Estonia, 1934)^[21]
Komandor Orderu Wazów (Szwecja)^[15]^[21]
Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[15]^[21]
Komandor Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)^[15].
Komandor Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[21]
Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[15]
Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1932)^[22]^[15]^[2]

Przypisy

↑ nekrologi-baza.pl – Korwin-Sokołowski, Adam (pol.) [dostęp 2011-11-13].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Polak (red.) 1991 ↓, s. 139.
↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 537, 602, 1365.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 227.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 293.
↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 144, 429.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933 roku, s. 1.
↑ Spis imienny 1934 ↓, s. 237.
↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 187. [dostęp 2015-04-10].
↑ Mirosław Dymarski, Polskie obozy odosobnienia we Francji i w Wielkiej Brytanii w latach 1939–1942, [w:] Dzieje Najnowsze t. XXIX, 1997, 3, s. 116.
↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 682.
↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
↑ M.P. z 1925 r. nr 63, poz. 237 „za szczególne zasługi, położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
↑ Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, s. 152–155, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-15]. (est.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 9/1934, s. 121–122.
↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 8/1932, s. 336.

Bibliografia

Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Spis imienny – kawaleria – pułkownicy oraz podpułkownicy. Egzemplarz używany przez Józefa Piłsudskiego. [w:] Obsada personalna wielkich jednostek, sygn. 701/1/116 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, 1934-01-01. [dostęp 2017-02-25].
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.

[ND-1] rologi-baza.pl – Korwin-Sokołowski, Adam (pol.) [dostęp 2011-11-13].

[CITEREFPolak_(red.)1991139-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Polak (red.) 1991 ↓, s. 139.

[CITEREFCAWsygn._I.120.1.125_s._11-3] CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.

[4] Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 537, 602, 1365.

[5] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.

[6] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 227.

[7] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.

[8] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 293.

[9] Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 144, 429.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_1_z_18_stycznia_1933_roku,_s._1-10] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933 roku, s. 1.

[CITEREFSpis_imienny1934237-11] Spis imienny 1934 ↓, s. 237.

[12] Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 187. [dostęp 2015-04-10].

[13] Mirosław Dymarski, Polskie obozy odosobnienia we Francji i w Wielkiej Brytanii w latach 1939–1942, [w:] Dzieje Najnowsze t. XXIX, 1997, 3, s. 116.

[14] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

[sl-15] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 682.

[16] M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[17] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[18] M.P. z 1925 r. nr 63, poz. 237 „za szczególne zasługi, położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.

[et-19] Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, s. 152–155, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).

[20] Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-15]. (est.).

[dp349-21] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 9/1934, s. 121–122.

[22] Dziennik Personalny MSWojsk Nr 8/1932, s. 336.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]