Alexis Argüello

Alexis Argüello

Pseudonim	El Flaco Explosivo
Data i miejsce urodzenia	19 kwietnia 1952 Managua
Data i miejsce śmierci	1 lipca 2009 Managua
Obywatelstwo	Nikaragua
Wzrost	178 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	piórkowa, junior lekka, lekka, junior półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	85
Zwycięstwa	77
Przez nokauty	62
Porażki	8

Alexis Argüello (ur. 19 kwietnia 1952 w Managui, zm. 1 lipca 2009 tamże) – nikaraguański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii piórkowej, junior lekkiej i lekkiej, później burmistrz Managui.

Kariera bokserska

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1968, w wieku 16 lat. 24 listopada 1973 w Masaya znokautował w 1. rundzie byłego mistrza świata José Legrę. 16 lutego 1974 w Panamie zmierzył się po raz pierwszy w pojedynku o tytuł mistrza świata federacji WBA w kategorii piórkowej z obrońcą pasa Ernesto Marcelem z Panamy. Marcel wygrał jednogłośnie na punkty, a po walce zakończył karierę.

Druga próba zdobycia tytułu mistrza świata WBA w wadze piórkowej była dla Argüello udana. 23 listopada 1974 w Inglewood znokautował w 13. rundzie dotychczasowego mistrza Rubéna Olivaresa z Meksyku w pierwszej obronie tytułu. Czterokrotnie skutecznie bronił tytułu, wygrywając kolejno z: Leonelem Hernándezem 15 marca 1975 w Caracas przez techniczny nokaut w 8. rundzie, Rigoberto Riasco 31 maja tego roku w Managui przez TKO w 2. rundzie, Royalem Kobayashim 12 października 1975 w Tokio przez nokaut w 5. rundzie i Salvadorem Torresem 19 czerwca 1976 w Inglewood przez nokaut w 3. rundzie.

20 czerwca 1977 Argüello zrezygnował z tytułu mistrzowskiego i przeniósł się do kategorii junior lekkiej (zwanej również super piórkową). 28 stycznia 1978 w Bayamón zmierzył się z mistrzem świata federacji WBC w tej kategorii wagowej Alfredo Escalerą. Walka przeszła do historii jako Krwawa bitwa w Bayamón. Sędziował ją Arthur Mercante, który określił walkę jako najbardziej brutalną, jaka kiedykolwiek widział. Escalera miał uszkodzony nos, usta i uszy, ale prowadził na punkty, zanim nie został znokautowany w 13. rundzie.

Argüello bronił nowo zdobytego tytułu trzykrotnie w 1978. Pokonał Reya Tama 29 kwietnia w Inglewood przez TKO w 4. rundzie, Diego Alcalę 3 czerwca w San Juan przez KO w 1. rundzie i Arturo Leona 10 listopada w Las Vegas na punkty. 4 lutego 1979 zwyciężył w walce rewanżowej Escalerę przez nokaut w 13 rundzie, a następnie wygrał z przyszłym mistrzem świata Rafaelem Limónem 8 lipca tego roku w Nowym Jorku przez TKO w 11. rundzie i z byłym oraz przyszłym mistrzem świata Bobbym Chaconem 16 listopada tego roku w Inglewood przez TKO w 7. rundzie. W 1980 pokonał w obronie pasa Rubena Castillo 20 stycznia w Tucson przez TKO w 11. rundzie oraz Rolando Navarette 29 kwietnia w San Juan przez TKO w 5. rundzie. Następnie zrezygnował z tytułu i przeniósł się do wagi lekkiej. Zwyciężył Corneliusa Bozę Edwardsa 9 sierpnia 1980 w Atlantic City przez TKO w 6. rundzie i José Luisa Ramíreza 14 listopada tego roku w Miami na punkty.

20 czerwca 1981 w Londynie zdobył swój trzeci pas mistrzowski po jednogłośnym zwycięstwie na punkty nad mistrzem WBC wagi lekkiej Jimem Wattem. W jego obronie stoczył zwycięskie walki z Rayem Mancinim 3 października 1981 w Atlantic City (TKO w 14. rundzie), Roberto Elizondo 21 listopada tego roku w Las Vegas (KO w 7. rundzie), Jamesem Busceme 13 lutego 1982 w Beaumont (TKO w 6. rundzie) i Andym Ganiganem 22 maja 1982 w Las Vegas (KO w 5. rundzie). W sumie po porażce z Marcelem w 1974 stoczył 19 zwycięskich walk o mistrzostwo świata w trzech kategoriach wagowych.

12 listopada 1982 w Miami spróbował zdobyć tytuł w kolejnej kategorii – junior półśredniej, jednak przegrał przez techniczny nokaut z dotychczasowym mistrzem Aaronem Pryorem. W rewanżu Pryor znokautował go w 10. rundzie 9 września 1983 w Las Vegas. Po tej walce Argüello wycofał się, ale później stoczył jeszcze cztery walki (po jednej w 1985, 1986, 1994 i 1995) z mało znanymi przeciwnikami, pierwsze trzy wygrywając, a ostatnią przegrywając na punkty.

Został wybrany w 1992 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

Działalność polityczna

Argüello początkowo popierał sandinistów, lecz zmienił poglądy, gdy rząd sandinistowski zarekwirował mu majątek. W latach 80. Argüello walczył po stronie Contras, a potem wyemigrował i osiedlił się w Miami. Miał kłopoty związane z nadużywaniem alkoholu i kokainy, co doprowadziło do rozpadu jego rodziny. Z pomocą dawnego rywala Arona Pryora, który miał podobne problemy, przezwyciężył nałóg.

Zajął się działalnością polityczną, tym razem po stronie sandinistów (FSLN). Został wybrany wiceburmistrzem Managui w 2004 i burmistrzem stolicy w listopadzie 2008. W 2008 był również chorążym reprezentacji Nikaragui podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie.

Śmierć

1 lipca 2009 Alexis Argüello został znaleziony martwy w swym domu w Managui, z raną postrzałową klatki piersiowej. Policja stwierdziła samobójstwo, choć jego syn podejrzewał udział innych osób.

Linki zewnętrzne

• James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 280–283. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
• JohnJ. Rawling JohnJ., Obituary: Alexis Argüello. World champion boxer at three different weights who found new purpose in politics [online], The Guardian, 4 lipca 2009 [dostęp 2013-01-20]  (ang.).
• MonteM. Cox MonteM., Alexis Arguello, The Explosive Thin Man...“One of the Greatest Ever” [online], Cox’s Corner Profiles [dostęp 2013-01-20]  (ang.).
• Alexis Arguello [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-01-20]  (ang.).
• Alexis Arguello (El Flaco Explosivo) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-01-20]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Argüello [online], boxrec.com [dostęp 2017-09-02]  (ang.).