Antoni Pawlicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Pawlicki
Ilustracja
Foto: Paweł Matyka
Data i miejsce urodzenia

22 października 1983
Warszawa

Zawód

aktor

Współmałżonek

Agnieszka Więdłocha

Lata aktywności

od 2003

Odznaczenia
Medal „Pro Patria”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Antoni Karol Pawlicki (ur. 22 października 1983 w Warszawie) – polski aktor filmowy, telewizyjny i teatralny, działacz społeczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Jest synem operatora Tadeusza Pawlickiego[1]. Ma starszego brata, Jana (ur. 29 sierpnia 1978), dziennikarza, producenta, scenarzystę i byłego dyrektora TVP1[2][3]. Jego babka Barbara Rachwalska była aktorką[4]. Jego stryj Maciej Pawlicki to dziennikarz i producent filmowy[5].

Ukończył XL Liceum Ogólnokształcące z Oddziałami Dwujęzycznymi im. Stefana Żeromskiego w Warszawie w klasie o profilu estradowym. W 2006 ukończył studia na wydziale aktorskim Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie[6]. Wystąpił w spektaklach dyplomowych Akademii Teatralnej: Letnicy Maksyma Gorkiego (2003) w reżyserii Eugeniusza Korina jako Pustobajka, Bezimienne dzieło Witkacego (2005) w reż. Jana Englerta jako Cynga i Trzy siostry Antona Czechowa (2006) w reż. Agnieszki Glińskiej jako Aleksander Ignatjewicz Wierszynin.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W wieku 14 lat pojawił się jako uczeń z LVI Liceum Ogólnokształcącego im. Tetmajera w telenoweli TVP1 Klan (1997). Występował gościnnie w serialach: Rodzinka (2004), Kryminalni (2004), Pensjonat pod Różą (2004-2005) i Królowie śródmieścia (2006). W trakcie studiów zadebiutował na kinowym ekranie w głównej roli jako 19-letni Ślązak Wojtek w dramacie Sławomira Fabickiego Z odzysku (2006), za którą został uhonorowany nagrodą za debiut aktorski w głównej roli męskiej na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film”, nagrodą aktorską i nagrodą „Odkrycie Festiwalu” na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej Prowincjonalia we Wrześni, nagrodą za główną rolę męską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Salonikach oraz nagrodą za najlepszą rolę męską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Bratysławie.

Po raz pierwszy wystąpił na profesjonalnej scenie Teatru Nowego w Poznaniu w roli Romea w inscenizacji dramatu Williama Szekspira Romeo i Julia (2005) w reżyserii Janusza Wiśniewskiego. W Teatrze Nowym w Łodzi grał rolę Asafa w sztuce Edny Mazyi Zabawy na podwórku (Games in the Backyard, 2007) w reż. Tomasza Gawrona. W Teatrze Telewizji został obsadzony w głównej roli studenta prawa, pracującego jako ankieter dla agencji badania opinii publicznej zbierającego odpowiedzi na pytanie: komu wierzysz? w spektaklu Komu wierzycie? (2006) w reż. Macieja Pieprzycy i jako Andrzej Hybik w przedstawieniu Sceny Faktu Oskarżeni. Śmierć sierżanta Karosa (2007).

Zagrał w komedii romantycznej Ryszarda Zatorskiego Dlaczego nie! (2007), dramacie wojennym Andrzeja Wajdy Katyń (2007) i melodramacie wojennym Michała Kwiecińskiego Jutro idziemy do kina (2007). Szerokiej widowni stał się znany dzięki roli Janka Markiewicza, żołnierza Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej tzw. „Cichociemnego” w serialu wojennym TVP2 Czas honoru (2008–2014), a także jako komisarz Michał Orlicz w serialu TVP1 Komisarz Alex (2013–2016). Wziął udział w piątej edycji teleturnieju Wielki Test z Historii, a w 2011 zagrał w teledyskach do piosenki zespołu Syrop „Młynek” i utworu Izy Lach „Chociaż raz”. W 2017 zwyciężył w finale drugiej edycji programu Azja Express w duecie z Pawłem Ławrynowiczem[7]. Zagrał prokuratora Andrzeja Siedleckiego w serialu Polsatu W rytmie serca (2017–2020), chirurga Jana Sowińskiego w serialu Telewizji Polskiej Echo serca (2019–2020) oraz Aleksandra Wyrzykowskiego w serialu Polsatu Mecenas Porada (od 2021).

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec lata 2018 poślubił Agnieszkę Więdłochę[8], z którą ma córkę Walerię (ur. 15 grudnia 2020)[9].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Role teatralne[edytuj | edytuj kod]

data premiery tytuł rola autor reżyser teatr
2005 Romeo i Julia Romeo William Shakespeare Janusz Wiśniewski Teatr Nowy w Poznaniu
2007 Zabawy na podwórku (Games in the Backyard) Asaf Edna Mazya Tomasz Gawron Teatr Nowy w Łodzi
2008 HollyDay Jim Michał Siegoczyński Michał Siegoczyński Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza
2010 Showtime Nick Teatr Praga
2012 Dobry wieczór kawalerski Młody Dorota Truskolaska Piotr Nowak Teatr Palladium w Warszawie
2013 3 razy łóżko Młody Jan Jakub Należyty Piotr Dąbrowski Krakowski Teatr Komedia
2015 Czarodziejska góra Joachim Ziemssen Thomas Mann Wojciech Malajkat Teatr Syrena
2015 Pokrewieństwie dusz On Carey Perloff Romuald Szejd Teatr Scena Prezentacje w Warszawie
2016 Matki i synowie homoseksualny Will Ogden Terrence McNally Krystyna Janda Teatr Polonia
2018 Mój pierwszy raz Mężczyzna # 1 Ken Davenport
2009 Fredro dla dorosłych mężów i żon Alfred Aleksander Fredro Eugeniusz Korin Teatr Komedia w Warszawie
2018 Polowanie na łosia Konrad Michał Walczak zbiorowa Teatr Imka
2019 Berek, czyli upiór w moherze 2 homoseksualista Paweł Marcin Szczygielski Ewa Kasprzyk Teatr Gudejko w Warszawie

Polski dubbing[edytuj | edytuj kod]

Inne[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • 2006: Nagroda za najlepszą rolę męską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Bratysławie za film Z odzysku
  • 2006: Nagroda za główną rolę męską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Salonikach za film Z odzysku
  • 2007: Nagroda aktorska na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej Prowincjonalia we Wrześni za film Z odzysku
  • 2007: „Odkrycie Festiwalu” na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej Prowincjonalia we Wrześni za film Z odzysku
  • 2007: Nagroda za debiut aktorski w głównej roli męskiej na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” za film Z odzysku
  • 2009: Uhonorowany nagrodą „Róże Gali” w kategorii Piękny Debiut[13]
  • 2010: III miejsce w plebiscycie portalu Stopklatka.pl, Vivarto i Wydawnictwa Wojciech Marzec na najbardziej obiecującego młodego polskiego aktora

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Antoni Pawlicki. Jego rodzina ma prawicowe poglądy. Fakt.pl, 22 października 2015. [dostęp 2021-07-16]. (pol.).
  2. ↑ Dominika Kruszakin: Brat Antoniego Pawlickiego krytykuje: stanął po stronie lewackich niszczycieli życia. Plejada.pl, 27 listopada 2020. [dostęp 2020-11-27]. (pol.).
  3. ↑ Michał Radkowski: Były szef TVP1 za czasów Kurskiego: Należałoby wycofać wszystkich prowadzących „Wiadomości”. Wirtualnemedia.pl, 2021-05-19. [dostęp 2021-06-27]. (pol.).
  4. ↑ Pawlicki zawdzięcza to babci. Interia.pl. [dostęp 2013-03-13]. (pol.).
  5. ↑ Antoni Pawlicki skonfliktowany z bratem. Jan: stanął po stronie niszczycieli życia i patriotyzmu. „Super Express”. [dostęp 2020-11-27]. (pol.).
  6. ↑ Maciej Łukomski: Antoni Pawlicki: Mam nadzieję, że jeszcze przede mną wiele ciekawych ról. Strefa LifeStyle. [dostęp 2021-07-16]. (pol.).
  7. ↑ Poznajcie uczestników drugiej edycji „Azja Express”. azjaexpress.tvn.pl, 2017-03-21. [dostęp 2017-03-21]. (pol.).
  8. ↑ Kamila Gulbicka: Ślub w tajemnicy w Opactwie Benedyktynów. Więdłocha i Pawlicki są małżeństwem. Wirtualna Polska, 2018-11-07. [dostęp 2019-02-23].
  9. ↑ Agnieszka Więdłocha potwierdziła, że ma córkę. Po porodzie usłyszała potworną rzecz. se.pl, 2021-03-12. [dostęp 2021-11-13]. (pol.).
  10. ↑ „Mecenas Porada”: Nowy serial Polsatu. Ruszyły zdjęcia! – Polsat.pl [online], polsat.pl [dostęp 2021-01-05] (pol.).
  11. ↑ Antoni Pawlicki jako Del Meeko. Electronic Arts Polska. [dostęp 2017-11-07].
  12. ↑ VI Koncert Niepodległości „Rok 1980”.
  13. ↑ Alka: Wisława Szymborska laureatką Róż Gali 2009. onet.pl. [dostęp 2009-12-19].
  14. ↑ Antoni Pawlicki: Prawdziwi w swoim tu i teraz [online], Fundacja Anny Dymnej „Mimo Wszystko” [dostęp 2021-07-15].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Pawlicki&oldid=73439112”