Język zarfatit
|
||
| Obszar | północna Francja, zachodnie Niemcy | |
| Liczba mówiących | język wymarły w XIV w. | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie *Języki romańskie **Języki zachodnioromańskie ***język zarfatit |
|
| Pismo/alfabet | hebrajskie | |
| Status oficjalny | ||
| język urzędowy | nigdzie | |
| Kody języka | ||
| ISO 639-1 | brak | |
| ISO 639-2 | zrp | |
| SIL | zrp | |
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata |
||
Zarfatit lub język żydowskofrancuski (צרפתית, fr.: zarphatic, tsarfatit) to język wymarły z grupy romańskich, używany przez Żydów w północnej Francji oraz w zachodnich Niemczech w okresie od XI w. do XV w. Rozwinął się z języka starofrancuskiego i zawierał niewiele zapożyczeń z języka hebrajskiego. Był zapisywany zmodyfikowanym alfabetem hebrajskim.
Historia[edytuj]
Nazwa tego języka pochodzi od hebrajskiego słowa Tzarfat – ‘Francja’. Istnieją teorie, że zarfatit był poprzednikiem języka jidysz wśród diaspory żydowskiej w Niemczech.
Pierwsze teksty w tym języku to glosy rabinów Rasziego i Mosze HaDarszana do Tory i Talmudu z XI w. Prześladowania i wygnania Żydów francuskich do Niemiec spowodowały zanik języka zarfatit we Francji i powstanie nowych ośrodków piśmiennictwa w tym języku w takich miastach zachodnich Niemiec, jak Frankfurt nad Menem, Moguncja i Akwizgran. Zarfatit był tam używany aż do końca XIV w., kiedy został wyparty przez jidysz.
Cechy[edytuj]
Wyjątkową cechą języka zarfatit wśród języków diaspory żydowskiej jest zapisywanie samogłosek przy pomocy systemu nikkud. Inną cechą charakterystyczną jest mała liczba zapożyczeń z języka hebrajskiego, co w opinii niektórych językoznawców kwalifikuje zarfatit raczej jako dialekt języka starofrancuskiego (zapisywany innym alfabetem i z inną ortografią) niż jako odrębny język.
Linki zewnętrzne[edytuj]
|
|||||||||||||||||
