Język zarfatit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
צרפתית
Obszar

północna Francja, zachodnie Niemcy

Liczba mówiących

język wymarły w XIV w.

Pismo/alfabet

hebrajskie

Klasyfikacja genetyczna
Kody języka
ISO 639-2 zrp
ISO 639-3 zrp
IETF zrp
Glottolog zarp1238
Ethnologue zrp
SIL zrp
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Słownik języka zarfatit
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język zarfatit, język judeofrancuski (צרפתית, fr. zarphatic, tsarfatit) – wymarły język z grupy romańskich, używany przez Żydów w północnej Francji oraz w zachodnich Niemczech w okresie od XI w. do XV w. Rozwinął się z języka starofrancuskiego i zawierał niewiele zapożyczeń z języka hebrajskiego. Był zapisywany zmodyfikowanym alfabetem hebrajskim.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Nazwa tego języka pochodzi od hebrajskiego słowa Tzarfat „Francja”. Istnieją teorie, że zarfatit był poprzednikiem języka jidysz wśród diaspory żydowskiej w Niemczech.

Pierwsze teksty w tym języku to glosy rabinów Rasziego i Mosze HaDarszana w ich komentarzach do Tory i Talmudu z XI w. Prześladowania i wygnania Żydów francuskich do Niemiec spowodowały zanik języka zarfatit we Francji i powstanie nowych ośrodków piśmiennictwa w tym języku w takich miastach zachodnich Niemiec, jak Frankfurt nad Menem, Moguncja i Akwizgran. Zarfatit był tam używany aż do końca XIV w., kiedy został wyparty przez jidysz.

Cechy[edytuj | edytuj kod]

Wyjątkową cechą języka zarfatit wśród języków diaspory żydowskiej jest zapisywanie samogłosek przy pomocy systemu nikud. Inną cechą charakterystyczną jest mała liczba zapożyczeń z języka hebrajskiego, co w opinii niektórych językoznawców kwalifikuje zarfatit raczej jako dialekt języka starofrancuskiego (zapisywany innym alfabetem i z inną ortografią) niż jako odrębny język.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]