Język dalmatyński
 |
Ten artykuł od 2021-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| |||||
| Obszar | Chorwacja (Dalmacja), Czarnogóra, (Kotor) | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | język wymarły w 1898. | ||||
| Pismo/alfabet | łacińskie | ||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| język urzędowy | nigdzie | ||||
| UNESCO | 6 wymarły↗, język martwy | ||||
| Kody języka | |||||
| Kod ISO 639-1↗ | ro | ||||
| Kod ISO 639-2↗ | roa | ||||
| Kod ISO 639-3↗ | dlm | ||||
| IETF | dlm | ||||
| Glottolog | dalm1243 | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język dalmatyński – wymarły język z grupy romańskiej (podgrupa italoromańska), używany w średniowieczu w kilku miastach na wybrzeżu Dalmacji: Dubrownik (dalmat.: Ragusa), Split (Spalato), Zadar (Zara) i Trogir (Trau) oraz na wyspach: Cres (dalmat.: Crepsa), Krk (Vikla) i Rab (Arba), a także w jednej miejscowości w obecnej Czarnogórze – Kotorze (Cattaro).
Do końca XVI wieku wyszedł nieomal z użycia, wyparty przez język wenecki i język chorwacki, jedynie na wyspie Krk przetrwał aż do 10 czerwca 1898, kiedy zmarł ostatni użytkownik tego języka – Tuone Udaina. Dalmatyński posiadał dwie grupy dialektów: południowe – raguzańskie i północne – wiklańskie. Najbardziej zbliżony był do języka istriockiego. Niedawno pojawiła się inicjatywa wskrzeszenia tego języka i opracowania języka nowodalmatyńskiego.
