Język dalmatyński
| |||||
Obszar | Chorwacja (Dalmacja), Czarnogóra, (Kotor) | ||||
Liczba mówiących | język wymarły w 1898. | ||||
Pismo/alfabet | łacińskie | ||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Status oficjalny | |||||
język urzędowy | nigdzie | ||||
UNESCO | 6 wymarły↗, język martwy | ||||
Kody języka | |||||
ISO 639-1 | ro | ||||
ISO 639-2 | roa | ||||
Kod ISO 639-3↗ | dlm | ||||
IETF | dlm | ||||
Glottolog | dalm1243 | ||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język dalmatyński – wymarły język z grupy romańskiej (podgrupa italoromańska), używany w średniowieczu w kilku miastach na wybrzeżu Dalmacji: Dubrownik (dalmat.: Ragusa), Split (Spalato), Zadar (Zara) i Trogir (Trau) oraz na wyspach: Cres (dalmat.: Crepsa), Krk (Vikla) i Rab (Arba), a także w jednej miejscowości w obecnej Czarnogórze – Kotorze (Cattaro).
Do końca XVI wieku wyszedł nieomal z użycia, wyparty przez język wenecki i język chorwacki, jedynie na wyspie Krk przetrwał aż do 10 czerwca 1898, kiedy zmarł ostatni użytkownik tego języka – Tuone Udaina. Dalmatyński posiadał dwie grupy dialektów: południowe – raguzańskie i północne – wiklańskie. Najbardziej zbliżony był do języka istriockiego. Niedawno pojawiła się inicjatywa wskrzeszenia tego języka i opracowania języka nowodalmatyńskiego.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
|