Język dalmatyński
| ||
| Obszar | Chorwacja (Dalmacja), Czarnogóra, (Kotor) | |
| Liczba mówiących | język wymarły w 1898. | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie
| |
| Pismo/alfabet | łacińskie | |
| Status oficjalny | ||
| język urzędowy | nigdzie | |
| Kody języka | ||
| ISO 639-1 | ro | |
| ISO 639-2 | roa | |
| ISO 639-3 | dlm | |
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata
| ||
Język dalmatyński – wymarły język z grupy romańskiej (podgrupa zachodnioromańska), używany w średniowieczu w kilku miastach na wybrzeżu Dalmacji: Dubrownik (dalmat.: Ragusa), Split (Spalato), Zadar (Zara) i Trogir (Trau) oraz na wyspach: Cres (dalmat.: Crepsa), Krk (Vikla) i Rab (Arba), a także w jednej miejscowości w obecnej Czarnogórze – Kotorze (Cattaro).
Do końca XVI wieku wyszedł nieomal z użycia, wyparty przez język wenecki i język chorwacki, jedynie na wyspie Krk przetrwał aż do 10 czerwca 1898, kiedy zmarł ostatni użytkownik tego języka – Tuone Udaina. Dalmatyński posiadał dwie grupy dialektów: południowe – raguzańskie i północne – wiklańskie. Najbardziej zbliżony był do języka istriockiego. Niedawno pojawiła się inicjatywa wskrzeszenia tego języka i opracowania języka nowodalmatyńskiego.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| |||||||||||||||||
